Chodzi tutaj o zagadnienie natury religijnej, mianowicie o prawo jednostek do korzystania z przysługującej im wolności wyznania. Otóż Świadkowie Jehowy w żadnym kraju nie śpiewają hymnu państwowego. Utwory takie są w gruncie rzeczy pieśniami pochwalnymi lub modlitwami z podkładem muzycznym, toteż Świadkowie Jehowy, kierując się sumieniem, wzbraniają się przed ich śpiewaniem. „Powstrzymują się od tego”, rzeczowo wyjaśnił indyjski Sąd Najwyższy, „gdyż szczerze wierzą i są przekonani, że ich religia nie zezwala na branie udziału w jakichkolwiek obrzędach oprócz modlenia się do ich Boga, Jehowy”.

Ciekawa jest okoliczność, że indyjski hymn państwowy napisany jest w języku mieszkańców tylko jednego stanu, toteż jego treści nie rozumie większość śpiewających go Hindusów. Dla tej większości odśpiewanie hymnu zapewne nie ma większego sensu i jest właściwie czczym rytuałem. Świadkowie Jehowy nie biorą udziału w takich ceremoniach. Modlą się wyłącznie do swego Boga, Jehowy.