W maju 1924 roku partia nazistowska miała 32 miejsca w Reichstagu. Do maja 1928 roku liczba ta zmalała do 12. Jednakże w roku 1930 świat pogrążył się w wielkim kryzysie, co skrzętnie wykorzystali naziści, odzyskując w zdumiewającym tempie popularność: w wyborach z lipca 1932 roku zdobyli 230 z 608 miejsc w parlamencie. Wkrótce potem pośpieszył im w sukurs były kanclerz Niemiec, szambelan papieski Franz von Papen. Jak podają historycy, von Papen snuł wizje nowego Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Jego krótki pobyt na fotelu kanclerskim skończył się fiaskiem, więc miał teraz nadzieję, że zdobędzie władzę dzięki nazistom. Do stycznia 1933 roku zjednał Hitlerowi poparcie magnatów przemysłu i sprytnymi intrygami doprowadził do powierzenia mu 30 stycznia 1933 roku urzędu kanclerza Niemiec. Sam został wicekanclerzem i ułatwił Hitlerowi pozyskanie katolickiej części społeczeństwa niemieckiego. W niecałe dwa miesiące po objęciu władzy Hitler rozwiązał parlament, posłał tysiące przywódców opozycji do obozów koncentracyjnych i wszczął prześladowania Żydów.

⁷ Dnia 20 lipca 1933 roku kardynał Pacelli (późniejszy papież Pius XII) podpisał w Rzymie konkordat z nazistowskimi Niemcami, dając wyraz zainteresowaniu Watykanu rosnącą potęgą narodowego socjalizmu. W imieniu Hitlera podpisał ten dokument von Papen, którego Pacelli udekorował później wysokim odznaczeniem papieskim — Wielkim Krzyżem Orderu Piusa.b W książce Satan in Top Hat (Szatan w cylindrze) Tibor Koeves skomentował to następująco: „Konkordat był dla Hitlera wielkim osiągnięciem. Stanowił pierwsze poparcie moralne z zewnątrz, i to od wielce poważanego autorytetu”. Na mocy konkordatu Watykan miał wycofać poparcie dla niemieckiej partii katolickiej Centrum, sankcjonując tym samym jednopartyjne „państwo totalne” Hitlera.c Prócz tego artykuł 14 tego układu głosił: „Bulle nominacyjne dla arcybiskupów, biskupów, koadiutorów z prawem następstwa lub prałata niezależnego wtedy dopiero zostaną wydane, gdy nazwisko kandydata przedstawione zostanie pełnomocnikowi Rzeszy w odnośnym kraju i zostanie ustalone, że nie istnieją przeciwko niemu zastrzeżenia natury ogólnopolitycznej”. Pod koniec roku 1933 (który został ogłoszony przez Piusa XI „Rokiem Świętym”) poparcie Watykanu stało się głównym atutem Hitlera w dążeniu do podporządkowania sobie świata.