Biblijne informacje o Nebukadneccarze można uzupełnić wzmiankami z dostępnych obecnie inskrypcji klinowych. Wynika z nich, że w 19 roku panowania Nabopolasar zebrał swoją armię i podobnie uczynił jego syn i następca tronu, Nebukadneccar. Te dwie armie najwyraźniej działały niezależnie, gdyż Nabopolasar już po miesiącu wycofał się do Babilonu, natomiast Nebukadneccar toczył zwycięskie walki w górzystym regionie, po czym wrócił z wielkimi łupami. W 21 roku panowania Nabopolasara Nebukadneccar wyruszył na czele babilońskich wojsk pod Karkemisz, gdzie rozgromił Egipcjan. Było to w czwartym roku rządów judzkiego króla Jehojakima (625 p.n.e.) (Jer 46:2).

Dalej inskrypcje donoszą, iż na wieść o śmierci ojca Nebukadneccar wrócił do Babilonu i pierwszego dnia miesiąca Elul (sierpień/wrzesień) wstąpił na tron. Jeszcze tego samego roku wrócił do Hattu i „w miesiącu Szebat [styczeń/luty 624 p.n.e.] przyniósł z Hattu do Babilonu wielkie łupy” (A. K. Grayson, Assyrian and Babylonian Chronicles, 1975, s. 100). W r. 624, pierwszym oficjalnym roku swego panowania, Nebukadneccar ponownie poprowadził swoje wojska przez Hattu; zdobył wtedy i splądrował filistyńskie miasto Aszkelon (zob. ASZKELON). W drugim, trzecim i czwartym roku królowania zorganizował kolejne wyprawy do Hattu i najwyraźniej podczas tej ostatniej podporządkował sobie judzkiego króla Jehojakima (2Kl 24:1). W czwartym roku ruszył także na Egipt; w stoczonych wówczas walkach obie strony poniosły dotkliwe straty.

Zdobycie Jerozolimy. Później judzki król Jehojakim zbuntował się przeciw Nebukadneccarowi, toteż Babilończycy otoczyli Jerozolimę. Wszystko przemawia za tym, że w trakcie tego oblężenia Jehojakim zmarł i na tron judzki wstąpił jego syn Jehojachin. Panował zaledwie trzy miesiące i dziesięć dni, po czym poddał się Nebukadneccarowi (wg kronik babilońskich w miesiącu Adar [luty/marzec] w siódmym pełnym roku jego królowania [który upłynął w miesiącu Nisan 617 p.n.e.]). Pewna inskrypcja klinowa (Muzeum Brytyjskie 21946) donosi: „W siódmym roku, w miesiącu Kislev, król Akadu zebrał swe wojska, wyruszył do kraju Hattu, rozbił obóz naprzeciw stolicy Judy, a w drugim dniu miesiąca Adar zajął miasto i wziął do niewoli króla [Jehojachina]. Wyznaczył wedle swojej woli innego władcę [Sedekiasza], pobrał wielką daninę i wysłał do Babilonu” (J. A. Thompson, Biblia i archeologia, tłum. A. i K. Komorniccy, Warszawa 1965, s. 109; ILUSTRACJA, t. 2, s. 326).

Wiele z ocalałych tekstów klinowych Nebukadneccara wspomina właśnie o jego osiągnięciach budowlanych, m.in. o świątyniach, pałacach i murach. Oto fragment takiej inskrypcji:

„Jam jest Nebukadreccar, król Babilonu, który odbudował Esangilę i Ezidę, syn Nabopolasara. Dla ochrony Esangili, aby żaden silny wróg ani niszczyciel nie wtargnął do Babilonu, aby linia frontu nie sięgnęła Imgur-Bel, [zbudowałem] dookoła Babilonu mury, jakich nie zbudował przede mną żaden król; wokół Babilonu wzniosłem obwarowanie z potężnego muru po stronie wschodniej. Wykopałem fosę, dotarłem do poziomu wody. Potem zobaczyłem, że mur, który wybudował mój ojciec, jest za mały w swej konstrukcji. Z asfaltu i cegły zbudowałem potężny mur, niewzruszony jak góra, i połączyłem go z murem mego ojca; jego fundamenty osadziłem na czeluściach ziemi; jego szczyt uczyniłem wysoki niczym góra. Wzdłuż tego muru, by go umocnić, wzniosłem trzeci, a u podstawy muru obronnego założyłem fundament z cegieł i osadziłem go na czeluściach ziemi, i położyłem jego podwaliny. Wzmocniłem fortyfikacje Esangili i Babilonu i na wieki utwierdziłem imię mego panowania” (G. A. Barton, Archaeology and the Bible, 1949, ss. 478, 479).

Pewna inskrypcja Nebukadneccara głosi: „Ku twej chwale, o wzniosły MERODACHU, wybudowałem dom. (...) Niech do niego wniosą wielką daninę od królów narodów i od wszystkich ludów!” (Records of the Past: Assyrian and Egyptian Monuments, Londyn 1875, t. V, s. 135).