Później faraon Necho poprowadził szlakiem wzdłuż wybrzeża (zwanym Via Maris, czyli Drogą Morską) potężne siły egipskie, żołnierzy i rydwany, aby wesprzeć Asyryjczyków nad Eufratem. Z jakichś powodów król judzki Jozjasz postanowił wydać bitwę wojskom obcego państwa. A gdzie? Chociaż było to około 88 kilometrów na północ od Jeruzalem, wybrał równinę w pobliżu Megiddo (2 Kronik 35:20-22; Jeremiasza 46:2).

Jozjasz wiedział, że Egipcjanie muszą tamtędy przejść, i mógł uważać, że bliskość twierdzy izraelskiej zapewni mu przewagę.

Podczas wspomnianej rozstrzygającej bitwy Jozjasz został śmiertelnie ranny i w drodze powrotnej do Jeruzalem zmarł (2 Królów 23:28-30). Może właśnie to wydarzenie spowodowało ‛płacz na równinie Megiddo’, o którym mowa w Księdze Zachariasza 12:11 (Biblia Tysiąclecia). Wkrótce po klęsce Jozjasza słabnąca Juda dostała się w orbitę wpływów militarystycznego Babilonu (2 Królów 24:1, 2, 12-14; 2 Kronik 36:1-6).