KIEDY nastaje lipiec, modraszki alcon, delikatne niebieskie motylki z Europy Zachodniej, wiedzą, że pora wydać na świat następne pokolenie. Ale do osiągnięcia tego celu motylowi nie wystarcza partner. Potrzebuje pomocy rozkwitłych goryczek wąskolistnych i zgłodniałych czerwonych mrówek z rodzaju Myrmica. Dlaczego? Jaką rolę odgrywają rośliny i mrówki w cyklu życiowym modraszka alcon?

Dogodnym miejscem obserwacji tej zadziwiającej symbiozy trzech gatunków jest Park Narodowy Dwingelderveld na północy Holandii. Występuje tu duże skupisko modraszków alcon. Wiosną i latem miejscowe łąki torfiaste przeobrażają się w różnokolorowe dywany utkane z niebieskich goryczek wąskolistnych, różowych wrzośców bagiennych i żółtych łomek zachodnich. Błękitne motylki szczególnie upodobały sobie drobniutkie kwiatuszki wrzośców i ząbkowane kielichy goryczek, lecz mają po temu dwa różne powody: kwitnące wrzośce są cennym źródłem nektaru, natomiast goryczki stanowią potencjalny magazyn.

Żeby Park Narodowy Dwingelderveld mógł pozostać bezpiecznym schronieniem dla modraszków alcon, jego dozorcy troszczą się o dobry stan torfowisk, posługując się pradawnymi metodami uprawy. Pasterze jak niegdyś wypasają tam owce, a na łąkach porosłych twardszą trawą pasie się bydło. Miejsca, które zwierzęta zupełnie ogałacają z roślinności, zarastają wrzosem pospolitym i wrzoścem bagiennym, a później także inną roślinnością (obecnie flora parku składa się z 580 gatunków). Stwarza to modraszkom alcon dogodne warunki rozwoju — ich liczebność w Parku Narodowym Dwingelderveld rośnie. Poza nimi można tutaj spotkać przedstawicieli aż 60 procent ogółu gatunków holenderskich motyli, co świadczy o tym, że ten największy i najważniejszy spośród europejskich parków obejmujących tereny torfowe jest wprost wymarzonym ich siedliskiem.