Dani do szczególnej służby

14, 15. (a) Jakie dwie grupy powracających nie-Izraelitów wyszczególniono? (b) Kim byli Netynejczycy i czym się zajmowali?

¹⁴ Wśród tysięcy nie-Izraelitów, których duch pobudził do powrotu, Słowo Boże wyszczególnia dwie małe grupy: Netynejczyków i synów sług Salomona. Kim oni byli? Czym się zajmowali? I jakie znaczenie może to mieć obecnie?

¹⁵ Mimo nieizraelskiego pochodzenia Netynejczycy mieli przywilej usługiwać wraz z lewitami. Przypomnijmy sobie Kananejczyków z Gibeonu ‛rąbiących drzewo i noszących wodę dla całej społeczności i na potrzeby ołtarza Jahwe’ (Jozuego 9:27, Bp). Wśród Netynejczyków, którzy powrócili z Babilonu, znaleźli się zapewne ich potomkowie, jak również potomkowie Netynejczyków dobranych w czasach Dawida i kiedy indziej (Ezdrasza 8:20). Jakie zadanie mieli spełniać? Lewitów dano do pomocy kapłanom, później zaś dano Netynejczyków do pomocy lewitom. Nawet dla obrzezanych cudzoziemców był to zaszczyt.

16. Jak z czasem zmieniła się rola Netynejczyków?

¹⁶ W grupie powracającej z Babilonu było niewielu lewitów w porównaniu z kapłanami lub Netynejczykami i „synami sług Salomona” (Ezdrasza 8:15-20). Doktor James Hastings zaznacza: „Po jakimś czasie [Netynejczycy] stanowili już na tyle ukształtowaną, poświęconą klasę, że udostępniono im przywileje” (Dictionary of the Bible). A czasopismo biblistyczne Vetus Testamentum wyjaśnia: „Zaszła pewna zmiana. Po Powrocie z Niewoli nie byli oni [cudzoziemcy] uważani za niewolników Świątyni, lecz za jej sług; cieszyli się podobnym statusem, jak członkowie innych grup sprawujących tam określone funkcje” (zobacz tekst w ramce pod tytułem „Zmiana statusu”).

17. Dlaczego Netynejczycy otrzymali dodatkowe zadania i jak na to wskazuje Biblia?

¹⁷ Oczywiście Netynejczycy nie stali się równi kapłanom ani lewitom, których wybrał sam Jehowa i których nie mieli zastąpić nie-Izraelici. Z Biblii jednak wynika, że ze względu na brak odpowiedniej liczby lewitów Netynejczykom powierzono dodatkowe zadania w służbie Bożej. Zamieszkali nie opodal świątyni. Za czasów Nehemiasza razem z kapłanami pracowali w jej pobliżu przy odbudowie murów (Nehemiasza 3:22-26, Biblia gdańska). A król Persji zarządził, że z racji pełnienia służby świątynnej należy ich, podobnie jak lewitów, zwolnić od wszelkich podatków (Ezdrasza 7:24). Wszystko to pokazuje, jak ścisły związek ze sprawami duchowymi mieli owi „dani” (lewici oraz Netynejczycy) i jak w miarę potrzeb poszerzał się zakres służby Netynejczyków, mimo że nigdy nie uważano ich za lewitów. Kiedy później Ezdrasz organizował powrót grupy zesłańców, początkowo nie stawił się ani jeden lewita. Ale w wyniku usilnych starań Ezdrasza postanowiło powrócić 38 lewitów i 220 Netynejczyków, aby być ‛sługami dla domu naszego Boga’ (Ezdrasza 8:15-20, Bw).

Nie-Izraelici też wrócili

8. Kto towarzyszył Izraelitom powracającym z Babilonu?

⁸ Kiedy rozległo się wezwanie, by ludzie miłujący Jehowę powrócili z Babilonu do Ziemi Obiecanej, pozytywnie zareagowały również tysiące nie-Izraelitów. Ezdrasz i Nehemiasz wymieniają 392 „Netynejczyków” (dosłownie: „Netinim”, czyli „Dani”) i „synów sług Salomona”,

9. Jaką rolę odegrał w omawianym okresie duch Boży?

⁹ Księga Ezdrasza 1:5 wspomina o „każdym, którego ducha pobudził prawdziwy Bóg, aby poszedł i odbudował dom Jehowy”. Tak, to Jehowa oddziaływał na tych repatriantów. Wpłynął na ich ducha, czyli na ich dominujące nastawienie. Chociaż przebywa w niebie, potrafił tego dokonać za pomocą ducha świętego — swej czynnej mocy. Wszystkich więc, którzy zostali pobudzeni do ‛pójścia i odbudowania domu Jehowy’, wspierał ‛duch Boży’ (Zachariasza 4:1, 6; Aggeusza 1:14).

Nowożytny odpowiednik

10, 11. Kogo wyobrażają nie-Izraelici, którzy powrócili z Babilonu?

¹⁰ Kto jest odpowiednikiem tych powracających nie-Izraelitów? Wielu chrześcijan może odpowie: Netynejczycy są pierwowzorem nowożytnych „drugich owiec”. Owszem, ale nie tylko oni; nowożytnych chrześcijan nie należących do Izraela duchowego wyobrażają wszyscy nieżydowscy przesiedleńcy, którzy powrócili.

¹¹ W książce You May Survive Armageddon Into God’s New World (Możesz przeżyć Armagedon i wejść do Bożego nowego świata)a podkreślono: „Wśród osób, które opuściły Babilon z namiestnikiem Zorobabelem był nie tylko ostatek złożony z 42 360 Izraelitów (...) Wróciły z nimi tysiące nie-Izraelitów (...) Oprócz Netynejczyków byli tam inni nie-Izraelici: niewolnicy, zawodowi śpiewacy i śpiewaczki oraz potomkowie sług króla Salomona”. Następnie wyjaśniono: „Netynejczycy, niewolnicy, śpiewacy i synowie sług Salomona, którzy wszyscy byli nie-Izraelitami, opuścili jednak kraj niewoli i wrócili z izraelskim ostatkiem (...) Czy wobec tego słuszny jest pogląd, że w dobie obecnej przedstawiciele różnych narodowości nie będący Izraelitami duchowymi mieli się przyłączyć do ostatka Izraela duchowego i razem z nim popierać wielbienie Jehowy Boga? Tak”. Osoby takie stają się „nowożytnym odpowiednikiem Netynejczyków, śpiewaków i synów sług Salomona”.

20. Kogo, zgodnie z nowym zrozumieniem, zdają się wyobrażać Netynejczycy i synowie sług Salomona? (Przysłów 4:18).

²⁰ Wszyscy nie-Izraelici, którzy powrócili z niewoli babilońskiej, są pierwowzorem drugich owiec pełniących dziś służbę razem z ostatkiem Izraela duchowego. Na co zatem wskazuje okoliczność, że Biblia wyodrębnia Netynejczyków i synów sług Salomona? Otrzymali oni przywileje niedostępne dla innych nieżydowskich repatriantów. Mogło to stanowić zapowiedź faktu, iż w naszych czasach niektórym z dojrzałych i ofiarnych członków wielkiej rzeszy drugich owiec Bóg powierzy dalsze zaszczytne zadania i obowiązki.

21. Jakie dodatkowe obowiązki i zaszczytne zadania otrzymali niektórzy bracia mający nadzieję ziemską?

²¹ Netynejczykom udostępniono z czasem przywileje bezpośrednio związane ze sprawami duchowymi, a synom sług Salomona najwidoczniej przydzielono funkcje administracyjne. Podobnie dzisiaj za sprawą Jehowy o potrzeby Jego ludu troszczą się „dary w ludziach” (Efezjan 4:8, 11, 12). Należą do nich setki dojrzałych, doświadczonych braci, którzy uczestniczą w ‛pasieniu trzód’, usługując jako nadzorcy obwodów i okręgów oraz jako członkowie 98 komitetów oddziału Towarzystwa Strażnica (Izajasza 61:5). W biurze głównym Towarzystwa pod nadzorem „wiernego zarządcy” i jego Ciała Kierowniczego zdolni mężczyźni uczą się pomagać w przygotowywaniu duchowego pokarmu (Łukasza 12:42). Inni ochotnicy z grona wieloletnich sług Jehowy szkolą się w zarządzaniu domami Betel i drukarniami, jak również w sprawowaniu nadzoru nad programami budowy i rozbudowy biur oddziału oraz sal służących chrześcijańskiemu wielbieniu. Wszyscy oni znakomicie wywiązują się ze swej roli bliskich pomocników namaszczonego ostatka, wchodzącego w skład królewskiego kapłaństwa (por. 1 Koryntian 4:17; 14:40; 1 Piotra 2:9).

22. Dlaczego niektórym chrześcijanom z grona drugich owiec całkiem słusznie powierzono bardzo odpowiedzialne zadania i jak powinniśmy na to reagować?

²² W starożytności kapłani i lewici nieprzerwanie pełnili służbę wśród Żydów (Jana 1:19). Jednakże dzisiejszy ostatek duchowego Izraela musi stawać się coraz mniejszy (porównaj z Jana 3:30). W końcu, po zagładzie Babilonu Wielkiego, całe grono 144 000 ‛opatrzonych pieczęcią’ znajdzie się w niebie, gdzie odbędą się ich zaślubiny z Barankiem (Objawienie 7:1-3; 19:1-8). Natomiast wielka rzesza musi wzrastać. Okoliczność, iż niektórym z jej członków, przyrównanym do Netynejczyków i synów sług Salomona, powierza się teraz odpowiedzialne zadania pod nadzorem namaszczonego ostatka, nie wbija ich w zarozumialstwo czy pychę (Rzymian 12:3). Możemy więc być pewni, że gdy lud Boży ‛wyjdzie z wielkiego ucisku’, nie zabraknie doświadczonych mężczyzn — „książąt” — przygotowanych do przewodzenia wielkiej rzeszy (Objawienie 7:14; Izajasza 32:1; por. Dzieje 6:2-7).

23. Dlaczego w związku ze służbą dla Boga każdy z nas musi pielęgnować ducha ofiarności?

²³ Wszyscy, którzy wrócili z Babilonu, byli gotowi ciężko pracować i poświadczać, iż oddawanie czci Jehowie zajmuje najważniejsze miejsce w ich umysłach i sercach. Tak samo dzieje się obecnie. ‛Doprawdy, stawili się obcy i pasą trzody’ razem z namaszczonym ostatkiem (Izajasza 61:5). Bez względu więc na to, jaką nadzieję wszczepił w nas Bóg i jakie przywileje zostaną jeszcze powierzone starszym, zanim nadejdzie wielki dzień usprawiedliwienia Jehowy w Armagedonie, starajmy się pielęgnować niesamolubne, zdrowe nastawienie nacechowane ofiarnością. Chociaż nigdy nie zdołamy się odwdzięczyć Jehowie za wszystkie Jego wspaniałe dobrodziejstwa, przykładajmy się z całej duszy do każdego zadania, jakie wykonujemy w Jego organizacji (Psalm 116:12-14; Kolosan 3:23). A skoro drugie owce tak ściśle współpracują z pomazańcami, którzy będą „królować nad ziemią”, niech każdy z nas odda się bez reszty prawdziwemu wielbieniu (Objawienie 5:9, 10).