• 1 Imię Boże w Pismach Hebrajskich i Chrześcijańskich Pismach Greckich
    Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata

    • 1 Imię Boże w Pismach Hebrajskich i Chrześcijańskich Pismach Greckich

      („Jehowa”, hebrajskie יהוה [JHWH])

      „Jehowa” (hebr. יהוה, JHWH), imię własne Boga, po raz pierwszy pojawia się w Rdz 2:4. Imię Boże to czasownik — kauzatywna, niedokonana forma hebrajskiego czasownika הוה (hawáh, „stawać się”). Imię to znaczy więc: „On powoduje, że się staje”. Wyjawia ono, iż Jehowa sam nieustannie sprawia, że staje się Tym, który spełnia obietnice, który zawsze urzeczywistnia swoje zamierzenia.

      Największą obrazą, jakiej współcześni tłumacze dopuszczają się wobec Boskiego Autora Pisma Świętego, jest usuwanie lub zatajanie Jego charakterystycznego imienia własnego. W tekście hebrajskim występuje ono 6828 razy w postaci יהוה (JHWH), na ogół nazywanej tetragramem (co dosłownie znaczy „mający cztery litery”). Używając imienia „Jehowa”, ściśle trzymaliśmy się źródeł w językach oryginału; nie przejęliśmy zwyczaju zastępowania imienia Bożego, tetragramu, tytułami, takimi jak „Pan”, „Adonaj” czy „Bóg”.

      W Przekładzie Nowego Świata imię „Jehowa” pojawia się w Pismach Hebrajskich 6973 razy. W samym tekście hebrajskim tetragram znajduje się w 6828 miejscach, w tym trzykrotnie w nazwach złożonych (Rdz 22:14; Wj 17:15; Sdz 6:24) oraz sześć razy w nagłówkach Psalmów (7; 18 [3 razy]; 36; 102). We wszystkich tych 6828 wypadkach tetragram oddaliśmy jako „Jehowa”, z wyjątkiem Sdz 19:18, gdzie zamiast imienia Bożego czytano zaimek dzierżawczy w pierwszej osobie liczby pojedynczej: „mój”. Ponadto opierając się na tekście Septuaginty, przywróciliśmy tetragram w Pwt 30:16, 2Sm 15:20 i 2Kn 3:1. Podobnie postąpiliśmy w Iz 34:16 i Za 6:8, gdzie zamiast zaimka w pierwszej osobie liczby pojedynczej „mój/moje” powinno się czytać: „Jehowy”. Imię Boże przywrócono również w 141 miejscach, w których tak zwani soferowie zmienili je na ’Adonáj lub ’Elohím.

      Chcąc uniknąć wykraczania poza granice obowiązujące tłumacza i wdawania się w interpretację tekstu, nadzwyczaj ostrożnie podeszliśmy do sprawy umieszczania imienia Bożego w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Zawsze za podstawę braliśmy Pisma Hebrajskie; dla upewnienia się szukaliśmy też potwierdzenia w dostępnych hebrajskich przekładach Chrześcijańskich Pism Greckich.

      Tetragram wyrażony literami hebrajskimi (יהוה) występował zarówno w tekście hebrajskim, jak i w greckiej Septuagincie. Toteż gdy Jezus i jego uczniowie czytali Pisma, czy to po hebrajsku, czy po grecku, napotykali imię Boże. Kiedy w synagodze nazaretańskiej Jezus wstał, wziął Księgę Izajasza i z rozdziału 61 przeczytał wersety 1 i 2, gdzie występuje tetragram, wymówił imię Boże. Harmonizowało to z jego postanowieniem, by oznajmiać imię Jehowy, wyrażonym też w modlitwie skierowanej do Ojca: „Ujawniłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata. (...) I dałem im poznać twoje imię, i dam je poznać” (Jana 17:6, 26).

      W tekście głównym naszego tłumaczenia Chrześcijańskich Pism Greckich imię Boże oddaliśmy 237 razy. Przywrócenie go w każdym z tych 237 miejsc znajduje potwierdzenie w przekładach hebrajskich.

  • 2 „Gehenna” — symbol całkowitej zagłady
    Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata

    • 2 „Gehenna” — symbol całkowitej zagłady

      (hebrajskie גי הנם [ge hinnòm, „dolina Hinnoma”]; greckie γέεννα [géenna]; łacińskie gehénna)

      Słowo „Gehenna” znaczy „dolina Hinnoma”, jest bowiem grecką formą hebrajskiego wyrażenia ge hinnòm. W tekście Joz 18:16, gdzie występuje określenie „dolina Hinnoma”, użyto w Septuagincie wyrazu „Gehenna”. W Chrześcijańskich Pismach Greckich pojawia się on 12 razy, po raz pierwszy w Mt 5:22. Przekład Nowego Świata w każdym z tych miejsc używa słowa „Gehenna”: w Mt 5:22, 29, 30; 10:28; 18:9; 23:15, 33; Mk 9:43, 45, 47; Łk 12:5; Jak 3:6.

      Dolina Hinnoma stała się wysypiskiem śmieci i spalarnią nieczystości z Jerozolimy. Wrzucano tam ciała martwych zwierząt, by spłonęły w ogniu podsycanym siarką. Wrzucano też ciała straconych przestępców, których uważano za niegodnych przyzwoitego pochówku w grobowcu pamięci. Jeżeli zwłoki wpadły w płomienie, pożerał je ogień, ale jeśli się zatrzymały gdzieś na zboczu owego głębokiego parowu, to zaczynały się rozkładać i wkrótce roiło się w nich od robactwa i czerwi, które nie ginęły, dopóki nie strawiły miękkich części, zostawiając sam szkielet.

      Do Gehenny nie wtrącano żywych zwierząt ani ludzi, by płonęli żywcem i cierpieli męczarnie. Nie może więc ona wyobrażać żadnego niewidzialnego miejsca, w którym dusze ludzkie miałyby doznawać wiecznych mąk w literalnym ogniu lub być toczone przez nigdy nie ginące robactwo. Ponieważ wrzucanym tam martwym przestępcom odmawiano godnego pochówku w grobowcu pamięci, symbolu nadziei zmartwychwstania, Jezus i jego uczniowie posługiwali się określeniem „Gehenna” dla unaocznienia wiecznej zagłady, całkowitego usunięcia z wszechświata Bożego, czyli wieczystej kary, „drugiej śmierci”.