Skromne początki

Dnia 28 czerwca 1945 roku do Managui przyjechali rodzeni bracia Francis i William Wallace, absolwenci pierwszej klasy Biblijnej Szkoły Strażnicy — Gilead. Zapoczątkowali w Nikaragui zorganizowane dzieło głoszenia dobrej nowiny i utorowali drogę przyszłym misjonarzom.

Rozpoczynając działalność, bracia Wallace odtwarzali nagrania biblijne z przenośnego gramofonu, który w tamtych czasach był w Nikaragui absolutną nowością. Nic dziwnego, że w pierwszym miesiącu wieści o Królestwie wysłuchało aż 705 osób.

W październiku tego samego roku przyjechali następni misjonarze — dwa małżeństwa: Evelyn i Harold Duncanowie oraz Ann i Wilbert Geiselmanowie. Pragnęli rozgłaszać dobrą nowinę na wszelkie możliwe sposoby, więc zaplanowali serię wykładów publicznych. Dlatego w listopadzie 1945 roku Nikaraguańczycy spotykali na ulicach osoby, które wręczały im zaproszenia na wykład biblijny. Ponieważ trwały rozruchy na tle politycznym, istniała obawa, że zamieszki na pobliskich ulicach przeszkodzą w programie. Zebranie przebiegło jednak bez zakłóceń, dzięki czemu tego pierwszego przemówienia wysłuchało ponad 40 osób. Mniej więcej w tym okresie w domu misjonarskim zaczęto urządzać cotygodniowe studium Strażnicy oraz zebranie służby.

Rok 1946 przyniósł wiele radości zarówno misjonarzom, jak i pierwszym Nikaraguańczykom, którzy przyjęli orędzie z Pisma Świętego. Do grupy tej należał 24-letni Arnoldo Castro. Z uśmiechem wspomina, jak zetknął się z prawdą biblijną: „Razem z moimi współlokatorami, Evaristem Sanchezem i Lorenzem Obregonem, postanowiliśmy uczyć się angielskiego. Pewnego dnia Evaristo wrócił z rynku i wymachując jakąś książką, zawołał: ‚Znalazłem Amerykanina, który będzie nas uczył angielskiego!’ Oczywiście ów ‚nauczyciel’ miał całkiem inne zamiary, ale Evaristo tak go zrozumiał. Kiedy więc nadeszła umówiona godzina, trzech zadowolonych młodzieńców oczekiwało lekcji angielskiego. Nasz ‚nauczyciel’, misjonarz Wilbert Geiselman, był mile zaskoczony, gdy zobaczył tak gorliwych uczniów, którzy z przygotowaną książką czekają na studium Biblii”.

Arnoldo wyjaśnia dalej: „Książka nosiła tytuł ‚Prawda was wyswobodzi’ i studiowaliśmy ją dwa razy w tygodniu. Ostatecznie angielskiego raczej się nie nauczyliśmy, ale za to poznaliśmy prawdę z Biblii”. Arnoldo został ochrzczony w sierpniu 1946 roku na zgromadzeniu w Cleveland w amerykańskim stanie Ohio, po czym wrócił do Nikaragui i podjął służbę pionierską. Pod koniec tego samego roku ochrzcili się także obaj jego koledzy.

Dzisiaj 83-letni Evaristo Sánchez z zadowoleniem wspomina dawne czasy: „Początkowo nie mieliśmy sali na zebrania. Ale ponieważ było nas mało, więc spotykaliśmy się w mieszkaniu misjonarzy. Później wynajęliśmy dwukondygnacyjny budynek, w którym regularnie zgromadzało się od 30 do 40 osób”.

Ci trzej młodzieńcy byli pierwszymi Nikaraguańczykami, którzy towarzyszyli misjonarzom w służbie — najpierw w stolicy, a potem na terenach oddalonych.