Doris Niehoff, która przyjechała w roku 1957, opowiada o swych pierwszych wrażeniach: „Był koniec marca, czyli pora sucha, więc krajobraz przybrał odcień brązowy. Mało kto miał wtedy samochód, za to wszyscy jeździli konno i nosili przy sobie broń. Czułam się tak, jakbym weszła na plan westernu! Ludzie na ogół byli albo bogaci, albo biedni. Niestety, przeważali ci ostatni. Na domiar złego Nikaragua toczyła walki graniczne z Hondurasem, a pół roku przed moim przyjazdem zamordowano prezydenta Somozę Garcię i w kraju został wprowadzony stan wyjątkowy.

„Przydzielono mnie do uniwersyteckiego miasta León” — ciągnie Doris. „Ponieważ nie rozumiałam zbyt dobrze hiszpańskiego, studenci z upodobaniem stroili sobie ze mnie żarty. Na przykład gdy któregoś razu kilku z nich zaproponowałam ponowną rozmowę o Biblii, wyrazili zgodę, ale przedstawiając się, wybuchali śmiechem. Jeden ze studentów podał nazwisko zabójcy prezydenta, a drugi — jakiegoś znanego partyzanta. Kiedy przyszłam ich odwiedzić, oczywiście zapytałam o te nazwiska. Istny cud, że nie zostałam aresztowana!”

[Ilustracja na stronie 76]

Doris Niehoff