Drukarnie

Guillermo Ponce pamięta tamte drukarnie. Był korektorem i łącznikiem między osobami przygotowującymi matryce a tymi, które zajmowały się powielaniem i rozprowadzaniem literatury. „Drukowaliśmy w mieszkaniach naszych braci” — wyjaśnia. „Każda drukarnia mieściła się w prowizorycznym pomieszczeniu zbudowanym wewnątrz pokoju, a to oznaczało, że nie mieliśmy zbyt dużo miejsca do pracy. Aby zagłuszyć odgłos powielacza, tuż przy drukarni głośno włączaliśmy radio lub magnetofon”.

„Ponieważ bracia nie chcieli mieć zaległości w produkcji”, opowiada Guillermo Ponce, „widziałem czasami, jak pracowali tylko przy lampie naftowej, z nosami usmolonymi sadzą. Docenianie pracy, entuzjazm i gotowość do poświęceń, widoczne u tych wspaniałych młodych mężczyzn, mobilizowały mnie do wysiłku”.