Sprzeciw duchownych

Wkrótce napotkaliśmy silny sprzeciw ze strony kleru. Katolicy, anglikanie oraz wyznawcy innych religii, którzy dawniej wzajemnie się zwalczali, teraz zjednoczyli swe siły przeciwko nam. W zmowie z miejscowymi wodzami plemiennymi próbowali nas jakoś zniechęcić. Nasłani przez nich policjanci skonfiskowali nasze książki pod zarzutem, że są szkodliwe dla ludzi. Jednakże komisarz okręgowy ostrzegł, iż nie mieli prawa tego uczynić, toteż po dwóch tygodniach publikacje nam zwrócono.

Potem wezwano naszą grupę, która liczyła wtedy około 30 osób, na spotkanie z oba, czyli z naczelnym wodzem, oraz z innymi wpływowymi mieszkańcami miasta. Zamierzali odwieść nas od czytania „niebezpiecznych” książek. Wypytywali, czy jesteśmy przybyszami, ale gdy uważnie się nam przyjrzeli, rzekli: „To nasi synowie, chociaż pośród nich jest kilku obcych”. Oznajmili też, że nie powinniśmy dalej studiować wydawnictw religii, która może nam zaszkodzić.

Bez słowa rozeszliśmy się do domów, postanowiliśmy bowiem nie zwracać uwagi na rady tych ważnych osobistości. Większość z nas ogromnie się cieszyła ze zdobywanej wiedzy i była zdecydowana dalej studiować. Chociaż więc kilka osób dało się zastraszyć i opuściło naszą grupę, reszta w dalszym ciągu uczestniczyła w spotkaniach urządzanych w stolarni. Zebraniom tym nikt nie przewodniczył. Rozpoczynaliśmy modlitwą, a później po prostu każdy kolejno odczytywał akapity z książki. Mniej więcej po godzinie znowu się modliliśmy i wracaliśmy do domów. Byliśmy jednak śledzeni, a wodzowie i duchowni wzywali nas co dwa tygodnie i przestrzegali przed studiowaniem literatury Badaczy Pisma Świętego.

Nasza działalność kaznodziejska

Głosiliśmy w całym mieście. Ludzie szyderczo na nas krzyczeli, ale nie zwracaliśmy na to uwagi. Przepełniała nas radość, gdyż znaliśmy prawdę, chociaż wciąż musieliśmy dużo się uczyć.