A zatem parousía Jezusa nie określa po prostu momentu przyjścia, po którym zaraz następuje odejście, lecz oznacza obecność trwającą przez jakiś czas. Świadczą o tym także jego słowa zanotowane w Mateusza 24:37-39 oraz w Łukasza 17:26-30, gdzie porównał „dni Noego” do „obecności Syna Człowieczego” (w Łukasza: „dni Syna Człowieczego”). Jezus nie ograniczył tego porównania jedynie do chwili nadejścia potopu, będącego punktem szczytowym dni Noego, choć zaznaczył, że jego „obecność” czy też jego „dni” osiągną podobną kulminację. A skoro „dni Noego” trwały przez wiele lat, można przypuszczać, że zapowiedziana „obecność [lub „dni”] Syna Człowieczego” również rozciągnie się na dłuższy okres, przy czym jej punktem kulminacyjnym będzie zagłada tych, którzy nie skorzystają ze sposobności szukania wybawienia.

Zanim jednak dojdzie do tego objawienia, nikt poza wiernymi uczniami nie będzie dostrzegał jego obecności. Warto przypomnieć, iż porównując ją z „dniami Noego”, Jezus zaznaczył, że w tamtych czasach ludzie „nie zwrócili na nic uwagi”, dopóki nie spadła na nich zagłada, i że właśnie „tak będzie z obecnością Syna Człowieczego” (Mt 24:37-39).