Należała do nich Svanhild Neraal, która właśnie w tym roku udała się na północ do okręgu Finnmark. Pięć lat wcześniej pełniła tam służbę pionierską razem z Solveig Løvås i przeżyła naloty bombowe na Kirkenes i Vardø. Nie mogła jednak zapomnieć o spotkanych tam zainteresowanych, dlatego teraz postanowiła wrócić do zrujnowanego wojną Kirkenes. Miejscowi ludzie uważali, że Svanhild postradała zmysły, skoro przeniosła się w te rejony, nie wiedząc nawet, gdzie będzie mieszkać.

Jednak Svanhild ufała Jehowie. Pierwszej zimy nocowała na podłodze w kuchni w małym domku zamieszkiwanym przez pięć innych osób. Powojenne warunki były skrajnie trudne, Svanhild musiała więc znosić wiele niedogodności. Często czekała w śniegu i marznącym deszczu na statki, które nie przypływały zgodnie z rozkładem, a nieraz nie przypływały w ogóle.

Svanhild miała mnóstwo ciekawych przeżyć z głoszenia Lapończykom (Saamom). Kiedy nie mogła dotrzeć do ich osad autobusem, wsiadała na łódź albo na rower. Gościnni Lapończycy często przyjmowali ją w swoich namiotach ze skór reniferów i pilnie słuchali, gdy głosiła im z pomocą tłumaczy. Zapraszali ją też na posiłki z mięsa renifera. Niektórzy z tych ludzi potem poznali prawdę.

Kjell Husby, usługujący wtedy w Betel, wspominał, że zawsze było wiadomo, gdzie akurat jest Svanhild — dzięki przysyłanym przez nią adresom prenumeratorów. W trakcie trzech lat służby na terenie Finnmarku pozyskała 2000 prenumeratorów Strażnicy i rozpowszechniła 2500 książek!

[Ilustracja na stronie 130]

Svanhild Neraal, rok 1961