W Bergen jednym z gorliwych głosicieli był Torkel Ringereide. W roku 1918 znalazł broszurę wydaną przez Badaczy Pisma Świętego i odszukał brata Dahla. Był on wówczas jedynym bratem w tamtejszym zborze i organizował w swym domu zebrania dla siebie i siedmiu sióstr. Wśród nich była wspomniana wcześniej Helga Hess, która wróciła do Bergen. Torkel dołączył do tego małego zboru, a w roku 1919 Helga została jego żoną.

Torkel — nieustraszony mężczyzna o mocnym głosie — przez lata był w tym zborze jedynym mówcą. Zazwyczaj wygłaszał przemówienia w każdą niedzielę, otwarcie demaskując obłudę duchownych i szerzone przez nich fałszywe nauki. Przemówienia te często ogłaszano w gazetach i liczba zainteresowanych przychodzących na zebrania znacznie przewyższała liczbę braci.

Torkel zachęcał słuchaczy, by dzielili się prawdą z innymi. W roku 1932 na jego zachęty zareagował Nils Raae, który znał prawdę od roku, ale miał opory przed głoszeniem. W zborze akurat przygotowywano się do intensywnej kampanii rozpowszechniania broszury Królestwo — nadzieja świata i Torkel podkreślił w wykładzie potrzebę brania udziału w służbie. Nils wspominał: „To było tak porywające przemówienie, że aż poczułem dreszcz”. Na koniec Torkel zacytował słowa Jehowy zapisane w Księdze Izajasza 6:8: „Kogoż poślę? a kto nam pójdzie?”. Następnie dodał: „Oby każdy z nas powtórzył za Izajaszem: ‚Otom ja, poślij mię’!” (Biblia gdańska). Właśnie takiej motywacji potrzebowali Nils i jego żona. Teraz już bez wahania zaangażowali się w służbę.

W domu Helgi i Torkela często gościli współwyznawcy. Gospodarze zawsze rozmawiali o prawdzie, a nowym i młodym udzielali licznych zachęt.

[Ilustracja na stronie 108]

Torkel Ringereide