Olaf Skau, ochrzczony w 1923 roku, cztery lata później został mianowany w zborze kierownikiem służby. Przez dziesiątki lat był energicznym, a zarazem troskliwym nadzorcą. Organizował głoszenie w stolicy oraz weekendowe wyjazdy autobusem lub ciężarówką na pobliskie tereny. Nieraz do późna w nocy rysował mapki i planował kolejne wyprawy.

Głosiciele z Oslo, opracowując okoliczne miasteczka i wsie, docierali do Halden i Fredrikstad na południu, do Hamar na północy, do Kongsvinger na wschodzie oraz do Drammen i Hønefoss na zachodzie. Na teren przyjeżdżali około dziewiątej rano i głosili od domu do domu cały dzień. Nierzadko organizowali też zebrania. Wyprawy te pomogły położyć fundament pod nowe grupy i zbory, a nieliczni miejscowi głosiciele bardzo cenili sobie pomoc przyjezdnych braci. W roku 1935 w trakcie pewnej dziewięciodniowej kampanii 76 głosicieli z Oslo rozpowszechniło 13 313 broszur — średnio 175 na osobę!

Esther, żona Olafa, cierpiała na reumatyzm i była przykuta do wózka. Ich dom był jednak zawsze otwarty dla współwyznawców. Olaf zazwyczaj robił coś do jedzenia. Słynął na przykład z przepysznych skrzydełek z kurczaka. Ale w pamięci braci najbardziej utkwiły pasjonujące duchowe rozmowy i gry biblijne. Wielu sędziwych Świadków do tej pory miło wspomina te spotkania. „Z domu braci Skau każdy wychodził zbudowany” — mówi siostra Ragnhild Simonsen.

[Ilustracja na stronie 109]

Olaf Skau