Przykładem może być Solveig Løvås (potem Stormyr) z Oslo. Wcześniej w poszukiwaniu prawdy chodziła na różne spotkania religijne. Gdy pewnego dnia trafiła na zebranie Świadków Jehowy, zrozumiała, że wreszcie znalazła prawdę zawartą w Biblii. W roku 1933 została ochrzczona, a dwa lata później wyruszyła na północ jako pionierka. Chociaż nieco utykała z powodu polio (choroby Heinego i Medina), w ciągu sześciu lat dotarła do większości miast, miasteczek, wiosek rybackich i innych niewielkich osad — od okolic Bodø aż do Kirkenes. Literaturę przyjmowało tysiące ludzi. Tylko jednego roku Solveig pozyskała przeszło 1100 prenumeratorów!

Jedną z osób, które okazały zainteresowanie, był stolarz Dag Jensen z wioski Hennes w archipelagu Vesterålen. Od lat dostawał publikacje od innych zainteresowanych. Solveig zadbała o to, by regularnie otrzymywał czasopisma, po czym ruszyła dalej. Dag zaczął dzielić się dobrą nowiną i wypożyczał ludziom literaturę ze swych skromnych zasobów.

W pewnej chacie na wyspie Andøya Solveig zastała grupkę rosłych rybaków. Śmiało dała im świadectwo, odtworzyła z gramofonu przemówienia biblijne i zaproponowała prenumeraty. Jeden z nich, młody rybak Frits Madsen, chciał dowiedzieć się czegoś więcej i poprosił o przysyłanie mu czasopism. Solveig po przejściu całego terenu ruszyła w dalszą drogę. Właśnie tak się wtedy głosiło — pionierzy opracowywali teren, odszukiwali osoby zainteresowane, zostawiali literaturę i pozyskiwali prenumeratorów, a potem przenosili się w inne okolice. Ale co można było zrobić, by podtrzymać rozbudzone zainteresowanie?

Dodatkowych informacji o osobach potrzebujących duchowej pomocy udzielali Andreasowi pionierzy — na przykład Solveig Løvås. Powiedziała mu między innymi o Dagu Jensenie z Hennes i o Fritsie Madsenie z wyspy Andøya.

Również gdzie indziej Andreas z żoną odwiedzał osoby, z którymi wcześniej rozmawiała Solveig i inni pracowici pionierzy.

[Ilustracja na stronie 118]

Solveig Løvås