• Norwegia
    Rocznik Świadków Jehowy — 2012

    • DOBRA NOWINA DOCIERA W INNE STRONY

      Działalność kaznodziejska w Norwegii energiczniej ruszyła do przodu w roku 1903, gdy przyjechało trzech gorliwych kolporterów (ewangelizatorów pełnoczasowych): Fritiof Lindkvist, Viktor Feldt oraz brat E. Gundersen. Fritiof zamieszkał w stołecznej Kristianii (obecnie Oslo), a w roku 1904 w jego domu urządzono Biuro Towarzystwa Strażnica, gdzie realizowano zamówienia na literaturę i prenumeraty Strażnicy Syjońskiej.

      Gdy pod koniec roku 1903 brat Gundersen głosił w Trondheim w środkowej Norwegii, spotkał Lotte Holm, która przyjęła trochę literatury. Kiedy Lotte wróciła do domu w pobliżu miasta Narwik, leżącego za kołem podbiegunowym, została pierwszą głosicielką w północnej Norwegii. Później do Narwiku przybył Viktor Feldt, który pomógł dwom małżeństwom zostać Badaczami Pisma Świętego. Nawiązały one kontakt z Lotte i już wkrótce ta niewielka grupa regularnie się spotykała w celu studiowania Biblii. Hallgerd, siostra Lotte, również przyjęła prawdę i potem obie z gorliwością pełniły służbę pełnoczasową w różnych częściach Norwegii.

      W latach 1904 i 1905 w Bergen praca braci Feldta i Gundersena przyniosła wyjątkowe rezultaty. W Strażnicy Syjońskiej z 1 marca 1905 roku napisano: „Wielce poważany pastor kościoła Wolna Misja w (...) [Bergen] ujrzał jasne światło prawdy i dziś oznajmia całą i prawdziwą Ewangelię zawsze licznym i uważnym grupom słuchaczy”.

      Pastorem tym był Theodor Simonsen, którego potem wydalono z kościoła za głoszenie nowych nauk poznanych dzięki naszym publikacjom. Kościół poniósł stratę, ale Badacze Pisma Świętego wiele zyskali. Współwyznawcy bardzo cenili Theodora zarówno jako brata, jak i zdolnego mówcę. W późniejszym okresie osiedlił się on w Kristianii, gdzie już rozwijał się zbór.

      PIERWSI PIONIERZY

      Około roku 1905 zbory Badaczy Pisma Świętego istniały w czterech miastach: Skien, Kristianii, Bergen oraz Narwiku. W tamtym okresie kilku gorliwych głosicieli podjęło służbę pionierską i zaniosło dobrą nowinę na wiele innych terenów. Wywodzili się oni z różnych środowisk.

      Pierwszą siostrą w Norwegii, która została pionierką, była Helga Hess. Nie miała już rodziców i mieszkała w Bergen, gdzie w wieku 17 lat została nauczycielką w szkółce niedzielnej. Gdy w kościele Wolna Misja usłyszała, jak Theodor Simonsen mówi, czego się dowiedział z książek Badaczy Pisma Świętego, zainteresowało ją to i też zaczęła czytać te publikacje. Zrezygnowała z nauczania w szkółce niedzielnej i w roku 1905, mając 19 lat, wyjechała, by głosić dobrą nowinę w miejscowościach Hamar i Gjøvik.

      Pewnego dnia w 1908 roku Andreas Øiseth rąbał drewno na rodzinnej farmie w pobliżu miasteczka Kongsvinger, gdy odwiedził go pionier i dał mu książkę Boski plan wieków. Dwudziestoparoletni Andreas zachwycił się tym, co przeczytał, i zamówił więcej literatury. Kilka miesięcy później przekazał obowiązki na farmie jednemu z młodszych braci, a sam podjął służbę pionierską. W ciągu następnych ośmiu lat przemierzył z dobrą nowiną niemal całą Norwegię. Najpierw wyruszył na północ w głąb kraju — latem przemieszczał się rowerem, a zimą na fińskich sankach. Po dotarciu do Tromsø znów skierował się na południe, głosząc we wszystkich miejscowościach wzdłuż wybrzeża, aż w końcu przybył do Kristianii.

      Do pierwszych pionierów należała też Anna Andersen z Rygge niedaleko miasta Moss. Wcześniej przez lata była oficerem Armii Zbawienia i poświęcała się na rzecz potrzebujących. W 1907 roku po przeczytaniu kilku naszych publikacji zrozumiała, że znalazła prawdę. Będąc w Kristiansund, nawiązała kontakt z Huldą Andersen (później Øiseth), która również była oficerem Armii Zbawienia. Hulda zainteresowała się Biblią i wkrótce obie wyruszyły parowcem w długą podróż na północ, aż do Kirkenes przy granicy z Rosją. W każdym porcie schodziły na ląd i rozpowszechniały literaturę. Mniej więcej w roku 1912 Anna została pionierką. Przez dziesiątki lat przemierzała kraj łodzią i rowerem, docierając z publikacjami biblijnymi niemal do każdego miasta. Dość dużo czasu spędziła w Kristiansand na południu, gdzie okazała się cenną pomocą dla tamtejszego rozwijającego się zboru.

      Karl Gunberg, zanim został Badaczem Pisma Świętego, był oficerem marynarki wojennej. Około roku 1911 w wieku trzydziestu paru lat podjął służbę pionierską. Utrzymywał się, pracując jako instruktor nawigacji. Choć sprawiał wrażenie surowego, znany był z łagodnego usposobienia i poczucia humoru. Aż do starości głosił po całej Norwegii i jak się jeszcze przekonamy, jego doświadczenie w marynarce i znajomość nawigacji bardzo mu się przydały.