TROSKA O TRZODĘ BOŻĄ

W styczniu 1939 roku usprawniono działalność nadzorców podróżujących. Obszar Norwegii podzielono na cztery strefy, czyli obwody. Nadzorcy obwodów (nazywani wtedy sługami strefy) mieli odtąd w każdym miejscu spędzać więcej czasu. Bardziej skupiali się na wspieraniu braci, organizowaniu nowych zborów oraz pomaganiu zainteresowanym w podjęciu służby. Andreas Kvinge usługiwał jako nadzorca w obwodzie numer 4, który rozciągał się na obszarze 2600 kilometrów — od Florø aż po Kirkenes. Na tym olbrzymim terenie działały wtedy tylko trzy zbory: w Trondheim, Namsos i Narwiku. Ale byli też pojedynczy głosiciele i odosobnione grupy oraz pewna liczba prenumeratorów, których należało odwiedzić.

Podróżując na północ, głównie na rowerach, Andreas i jego żona Sigrid starali się pomagać głosicielom i zainteresowanym w robieniu postępów. Dodatkowych informacji o osobach potrzebujących duchowej pomocy udzielali Andreasowi pionierzy — na przykład Solveig Løvås. Powiedziała mu między innymi o Dagu Jensenie z Hennes i o Fritsie Madsenie z wyspy Andøya.

Andreas wspominał, że gdy w roku 1940 po raz pierwszy spotkał Daga, ten „akurat się golił, a twarz miał całą w mydle”. „Nigdy nie zapomnę bystrego spojrzenia jego oczu patrzących na mnie spośród piany. Całkiem zapomniał o goleniu”. Andreas pomógł Dagowi zrobić duchowe postępy. Dzięki entuzjazmowi Daga wkrótce prawdę poznała też jego żona Anna oraz wielu przyjaciół i krewnych.

W wiosce Bleik na wyspie Andøya Andreas odszukał rybaka Fritsa Madsena. Pomógł mu i jego żonie położyć podwaliny pod tamtejszy zbór. Również gdzie indziej Andreas z żoną odwiedzał osoby, z którymi wcześniej rozmawiała Solveig i inni pracowici pionierzy. Zarówno on, jak i pozostali nadzorcy obwodów organizowali zebrania i tworzyli zbory. Podobnie jak to było w czasach pierwszych chrześcijan, jedni sadzili, drudzy podlewali, ale to „Bóg dawał wzrost” (1 Kor. 3:6).

[Ilustracja na stronie 119]

Andreas i Sigrid Kvinge