W lipcu 1941 roku w Bodø gestapo aresztowało Andreasa Kvingego i zażądało od niego informacji o braciach w północnej Norwegii. „Nie wiem, gdzie teraz są” — odparł zgodnie z prawdą. Można sobie wyobrazić, jak musiał się czuć, gdy przesłuchujący go funkcjonariusze wyrzucili na podłogę zawartość jego torby — zapiski z nazwiskami i adresami członków zboru, braci usługujących, a także osób zainteresowanych. Na szczęście nikt nie zaczął przeglądać tych notatek. Gestapowcom bardziej zależało na zmuszeniu Andreasa, by podpisał oświadczenie, że zdaje sobie sprawę z zakazu głoszenia i pełnienia służby jako Świadek Jehowy.

„Wiemy, że nasza działalność jest zakazana”, powiedział Andreas, „więc mogę podpisać, że jestem tego świadomy. Ale chociaż nie wolno nam urządzać zebrań i rozpowszechniać czasopism i książek, nadal będziemy posługiwać się Biblią i mówić ludziom o Królestwie Bożym”. Kiedy stało się jasne, że Andreas nie pójdzie na kompromis, został wypuszczony.

Magnus Randal, który wcześniej jako pionier pływał łodzią Ruth, w 1943 roku dostał od brata Ömana listę z adresami braci i wyruszył na północ w 1200-kilometrową podróż rowerem do Bodø.