• Norwegia
    Rocznik Świadków Jehowy — 2012

    • NASIENIE KRÓLESTWA WYDAJE PLON

      Niektóre osoby z okolic Skien, rodzinnego miasta Knuda, okazały zainteresowanie głoszonym przez niego orędziem, ale on musiał wrócić do rodziny w USA. Jednak w roku 1899 znów udał się do Norwegii, tym razem na prośbę Charlesa Russella, nadzorującego wtedy działalność Badaczy Pisma Świętego. Brat Russell chciał, by Knud założył w Norwegii zbór. Knud zabrał ze sobą trochę egzemplarzy dwóch pierwszych tomów Brzasku Tysiąclecia (seria książek nazywana później Wykładami Pisma Świętego), przetłumaczonych na język duńsko-norweski (był to wspólny język Duńczyków i Norwegów, a publikacje w tym języku były zrozumiałe dla mieszkańców obu krajów). Knud głosił wielu ludziom i rozpowszechniał książki, lecz po jakimś czasie znów musiał wrócić do USA.

      W następnym roku Ingebret Andersen, mieszkający na obrzeżach Skien, wszedł w posiadanie książki Plan wieków — prawdopodobnie jednej z tych, które przywiózł Knud. Wcześniej Ingebret długo interesował się powtórnym przyjściem Chrystusa i teraz razem z żoną Berthe wręcz chłonął te nowe informacje. Niedługo potem zaczął głosić innym. Chodził nawet na różne spotkania religijne, by mówić ludziom o Tysiącletnim Panowaniu Chrystusa, po czym odwiedzał osoby, które okazały zainteresowanie. Wkrótce w Skien działał już zbór złożony co najmniej z dziesięciu Badaczy Pisma Świętego.

      Kiedy Knud dowiedział się od krewnego o tym małym zborze, w roku 1904 po raz kolejny wrócił do Norwegii, by odszukać Ingebreta. Na ulicy zagadnął pewnego mężczyznę: „Przepraszam, czy mieszka tu gdzieś człowiek o nazwisku Ingebret Andersen?”. „Owszem, to ja” — usłyszał w odpowiedzi. Knud był tak podekscytowany, że niewiele myśląc, na środku ulicy otworzył walizkę i pokazał Ingebretowi przywiezione ze sobą książki. Jak nietrudno zgadnąć, Ingebret był uszczęśliwiony spotkaniem Knuda i widokiem tylu publikacji.

      Knud z zapałem opowiadał swoim norweskim współwyznawcom o organizacji i dziele głoszenia. Zanim wrócił do rodziny, mieszkającej wtedy w Kanadzie, zbór w Skien otrzymał wiele zachęt.