W następnym roku Ingebret Andersen, mieszkający na obrzeżach Skien, wszedł w posiadanie książki Plan wieków — prawdopodobnie jednej z tych, które przywiózł Knud. Wcześniej Ingebret długo interesował się powtórnym przyjściem Chrystusa i teraz razem z żoną Berthe wręcz chłonął te nowe informacje. Niedługo potem zaczął głosić innym. Chodził nawet na różne spotkania religijne, by mówić ludziom o Tysiącletnim Panowaniu Chrystusa, po czym odwiedzał osoby, które okazały zainteresowanie. Wkrótce w Skien działał już zbór złożony co najmniej z dziesięciu Badaczy Pisma Świętego.

Kiedy Knud dowiedział się od krewnego o tym małym zborze, w roku 1904 po raz kolejny wrócił do Norwegii, by odszukać Ingebreta. Na ulicy zagadnął pewnego mężczyznę: „Przepraszam, czy mieszka tu gdzieś człowiek o nazwisku Ingebret Andersen?”. „Owszem, to ja” — usłyszał w odpowiedzi. Knud był tak podekscytowany, że niewiele myśląc, na środku ulicy otworzył walizkę i pokazał Ingebretowi przywiezione ze sobą książki. Jak nietrudno zgadnąć, Ingebret był uszczęśliwiony spotkaniem Knuda i widokiem tylu publikacji.

[Ilustracja na stronie 92]

Ingebret i Berthe Andersenowie z innymi członkami zboru Skien, rok 1911