• Norwegia
    Rocznik Świadków Jehowy — 2012

    • Norwegia

      BYŁ rok 1892. Młody mężczyzna stojący na pokładzie statku z przejęciem patrzył w stronę norweskiego wybrzeża. Nazywał się Knud Pederson Hammer. Ten były kaznodzieja Kościoła baptystów w Dakocie Północnej (USA) od roku należał do Badaczy Pisma Świętego (obecnie Świadkowie Jehowy). Teraz wracał do rodzinnego kraju, by głosić przyjaciołom i krewnym.

      W tamtych czasach większość z dwóch milionów mieszkańców Norwegii była luteranami. Knud pragnął pomóc szczerym Norwegom poznać prawdziwego Boga, Jehowę, oraz zrozumieć, że jest to Bóg miłości, który nie skazuje grzeszników na męki w ognistym piekle. Pragnął im również opowiedzieć o nadchodzącym Tysiącletnim Panowaniu Chrystusa, podczas którego ziemia przeobrazi się w raj.

      Gdy statek zbliżał się do brzegu, Knud mógł się z bliska przyjrzeć krajobrazowi tego urzekającego kraju — o kształcie długiego, wąskiego pasa, z wysokimi, ośnieżonymi górami, imponującymi fiordami i bujnymi lasami. Uświadomił sobie, że dotarcie do słabo zaludnionych rejonów z nielicznymi drogami i mostami może stanowić nie lada wyzwanie. Wielu ludzi żyło wprawdzie w rozrastających się miastach, inni jednak mieszkali na terenach wiejskich, w rybackich osadach i na setkach wysp rozrzuconych wzdłuż wybrzeża. Rezultaty wysiłków Knuda, a także rozwój czystego wielbienia w Norwegii, który nastąpił mimo licznych przeciwności, umacniają wiarę i pokrzepiają sług Bożych na całym świecie.

      NASIENIE KRÓLESTWA WYDAJE PLON

      Niektóre osoby z okolic Skien, rodzinnego miasta Knuda, okazały zainteresowanie głoszonym przez niego orędziem, ale on musiał wrócić do rodziny w USA. Jednak w roku 1899 znów udał się do Norwegii, tym razem na prośbę Charlesa Russella, nadzorującego wtedy działalność Badaczy Pisma Świętego. Brat Russell chciał, by Knud założył w Norwegii zbór. Knud zabrał ze sobą trochę egzemplarzy dwóch pierwszych tomów Brzasku Tysiąclecia (seria książek nazywana później Wykładami Pisma Świętego), przetłumaczonych na język duńsko-norweski (był to wspólny język Duńczyków i Norwegów, a publikacje w tym języku były zrozumiałe dla mieszkańców obu krajów). Knud głosił wielu ludziom i rozpowszechniał książki, lecz po jakimś czasie znów musiał wrócić do USA.

      W następnym roku Ingebret Andersen, mieszkający na obrzeżach Skien, wszedł w posiadanie książki Plan wieków — prawdopodobnie jednej z tych, które przywiózł Knud. Wcześniej Ingebret długo interesował się powtórnym przyjściem Chrystusa i teraz razem z żoną Berthe wręcz chłonął te nowe informacje. Niedługo potem zaczął głosić innym. Chodził nawet na różne spotkania religijne, by mówić ludziom o Tysiącletnim Panowaniu Chrystusa, po czym odwiedzał osoby, które okazały zainteresowanie. Wkrótce w Skien działał już zbór złożony co najmniej z dziesięciu Badaczy Pisma Świętego.

      Kiedy Knud dowiedział się od krewnego o tym małym zborze, w roku 1904 po raz kolejny wrócił do Norwegii, by odszukać Ingebreta. Na ulicy zagadnął pewnego mężczyznę: „Przepraszam, czy mieszka tu gdzieś człowiek o nazwisku Ingebret Andersen?”. „Owszem, to ja” — usłyszał w odpowiedzi. Knud był tak podekscytowany, że niewiele myśląc, na środku ulicy otworzył walizkę i pokazał Ingebretowi przywiezione ze sobą książki. Jak nietrudno zgadnąć, Ingebret był uszczęśliwiony spotkaniem Knuda i widokiem tylu publikacji.

      Knud z zapałem opowiadał swoim norweskim współwyznawcom o organizacji i dziele głoszenia. Zanim wrócił do rodziny, mieszkającej wtedy w Kanadzie, zbór w Skien otrzymał wiele zachęt.

      DOBRA NOWINA DOCIERA W INNE STRONY

      Działalność kaznodziejska w Norwegii energiczniej ruszyła do przodu w roku 1903, gdy przyjechało trzech gorliwych kolporterów (ewangelizatorów pełnoczasowych): Fritiof Lindkvist, Viktor Feldt oraz brat E. Gundersen. Fritiof zamieszkał w stołecznej Kristianii (obecnie Oslo), a w roku 1904 w jego domu urządzono Biuro Towarzystwa Strażnica, gdzie realizowano zamówienia na literaturę i prenumeraty Strażnicy Syjońskiej.

      Gdy pod koniec roku 1903 brat Gundersen głosił w Trondheim w środkowej Norwegii, spotkał Lotte Holm, która przyjęła trochę literatury. Kiedy Lotte wróciła do domu w pobliżu miasta Narwik, leżącego za kołem podbiegunowym, została pierwszą głosicielką w północnej Norwegii. Później do Narwiku przybył Viktor Feldt, który pomógł dwom małżeństwom zostać Badaczami Pisma Świętego. Nawiązały one kontakt z Lotte i już wkrótce ta niewielka grupa regularnie się spotykała w celu studiowania Biblii. Hallgerd, siostra Lotte, również przyjęła prawdę i potem obie z gorliwością pełniły służbę pełnoczasową w różnych częściach Norwegii.

      W latach 1904 i 1905 w Bergen praca braci Feldta i Gundersena przyniosła wyjątkowe rezultaty. W Strażnicy Syjońskiej z 1 marca 1905 roku napisano: „Wielce poważany pastor kościoła Wolna Misja w (...) [Bergen] ujrzał jasne światło prawdy i dziś oznajmia całą i prawdziwą Ewangelię zawsze licznym i uważnym grupom słuchaczy”.

      Pastorem tym był Theodor Simonsen, którego potem wydalono z kościoła za głoszenie nowych nauk poznanych dzięki naszym publikacjom. Kościół poniósł stratę, ale Badacze Pisma Świętego wiele zyskali. Współwyznawcy bardzo cenili Theodora zarówno jako brata, jak i zdolnego mówcę. W późniejszym okresie osiedlił się on w Kristianii, gdzie już rozwijał się zbór.