Okinawą miał się opiekować oddział japoński, toteż w 1953 roku po raz pierwszy przyjechał tu z Tokio ówczesny nadzorca oddziału, Lloyd Barry. Spotkało się z nim czterech braci — robotników pracujących przy odbudowie — którzy od razu zawieźli go do ośrodka penitencjarnego armii amerykańskiej, gdzie przetrzymywano trzech żołnierzy. Ci młodzi mężczyźni opowiedzieli się za prawdą biblijną, ale postępowali niezbyt taktownie. Popadali w krańcowości. Na przykład do później nocy głośno śpiewali pieśni Królestwa, nie pozwalając spać nikomu w budynku. Udzielono im pomocy, by zachowywali się w sposób bardziej zrównoważony. (Nawiasem mówiąc, kapelan więzienny oświadczył, że jego zdaniem Królestwo Chrystusa nastanie za tysiąc lat). Później jeden z tych młodych mężczyzn należał do bruklińskiej rodziny Betel, a wszyscy trzej wykonywali odpowiedzialne zadania w zborze chrześcijańskim. Podczas wspomnianej wizyty na zebranie zorganizowane w pewnej hali przybyło 100 mieszkańców wyspy.

Wkrótce dla 12 nowych miejscowych głosicieli udało się zorganizować zgromadzenie obwodowe, na którym program po japońsku przedstawiali na zmianę Adrian Thompson i Lloyd Barry. Działalność szybko się rozwijała, a liczba głosicieli i pionierów gwałtownie rosła.