Wsparcie dla Izraela Bożego

10. Kto w tych dniach ostatnich przyłącza się do pomazańców w służbie dla Jehowy i jak to zostało przepowiedziane?

¹⁰ W roku 1884 niemal wszystkie osoby utrzymujące łączność z Izraelem Bożym należały do grona namaszczonych chrześcijan. Stopniowo jednak zaczęła się wyłaniać inna grupa, w której w 1935 roku rozpoznano „wielką rzeszę” z 7 rozdziału Księgi Objawienia. Jej członkowie mają nadzieję ziemską i wyobrażają „to, co na ziemi”, a co Jehowa zamierza zebrać razem w Chrystusie (Efezjan 1:10). Zaliczają się do „drugich owiec” z Jezusowej przypowieści o owczarniach (Jana 10:16). Od roku 1935 drugie owce napływają do organizacji Jehowy. ‛Zlatują się jak obłoki i jak gołębie do swoich gołębników’ (Izajasza 60:8). Ponieważ wielka rzesza się rozrasta, a liczba pomazańców maleje, gdyż wielu z nich kończy ziemski bieg, coraz większą rolę w działalności chrześcijańskiej odgrywają wykwalifikowani przedstawiciele drugich owiec. Jakie przywileje są im powierzane?

11. Jakie przywileje, dostępne początkowo tylko dla namaszczonych chrześcijan, zaczęto powierzać drugim owcom?

¹¹ Obowiązek rozgłaszania wspaniałych przymiotów Jehowy zawsze spoczywał przede wszystkim na ‛świętym narodzie’ Bożym. Paweł przyrównał tę działalność do ofiary świątynnej, a tym, którzy mieli się stać „królewskim kapłaństwem”, Jezus nakazał głosić i nauczać (2 Mojżeszowa 19:5, 6; 1 Piotra 2:4, 9; Mateusza 24:14; 28:19, 20; Hebrajczyków 13:15, 16). Niemniej w angielskiej Strażnicy z 1 sierpnia 1932 roku wyraźnie zachęcono do udziału w tej służbie osoby wyobrażone przez Jonadaba. Sporo drugich owiec już wcześniej w niej uczestniczyło. Obecnie wykonują one niemal całą pracę związaną z głoszeniem, stanowiącym istotną część ‛świętej służby, którą dniem i nocą pełnią dla Boga w jego świątyni’ (Objawienie 7:15). Podobnie starszymi zboru, „gwiazdami” w prawej ręce Jezusa Chrystusa, w początkowym okresie nowożytnych dziejów ludu Jehowy byli namaszczeni chrześcijanie (Objawienie 1:16, 20). Jednakże w Strażnicy z 1 maja 1937 roku (wydanie angielskie) zamieszczono ogłoszenie, iż sługami zastępów (nadzorcami przewodniczącymi) mogą być wykwalifikowani członkowie drugich owiec. Gdyby któryś z pomazańców nie był w stanie podołać temu zadaniu, można je było powierzyć komuś z drugich owiec. Obecnie niemal wszyscy starsi zboru wywodzą się z tego grona.

12. Jakie przykłady biblijne uzasadniają powierzanie ważnych zadań organizacyjnych wykwalifikowanym członkom drugich owiec?

¹² Czy jest coś niewłaściwego w powierzaniu takich poważnych obowiązków drugim owcom? Nie, gdyż uzasadniają to przykłady z historii. W starożytnym Izraelu niektórzy cudzoziemscy prozelici (obcy przybysze) otrzymali zaszczytne stanowiska (2 Samuela 23:37, 39; Jeremiasza 38:7-9). Po niewoli babilońskiej wykwalifikowanym Netynejczykom (sługom świątynnym nie będącym Izraelitami) udostępniono przywileje związane ze służbą w świątyni, przysługujące wcześniej tylko Lewitom (Ezdrasza 8:15-20, Biblia gdańska; Nehemiasza 7:60, Bg). Ponadto Mojżesz, którego ujrzano z Jezusem w wizji przemienienia, skorzystał z praktycznej rady udzielonej przez Midianitę Jetrę. Później poprosił jego syna, Chobaba, by poprowadził Izraelitów przez pustynię (2 Mojżeszowa 18:5, 17-24; 4 Mojżeszowa 10:29).

13. Na czyim pięknym przykładzie wzorują się pomazańcy, pokornie dzieląc się obowiązkami z przedstawicielami drugich owiec?

¹³ Kiedy pod koniec 40-letniej wędrówki po pustyni Mojżesz już wiedział, że nie wejdzie do Ziemi Obiecanej, prosił Jehowę w modlitwie o wskazanie następcy (4 Mojżeszowa 27:15-17). Gdy Jehowa polecił mu, by na oczach całego ludu powierzył te obowiązki Jozuemu, Mojżesz tak uczynił, choć jeszcze był silny fizycznie i nie od razu przestał usługiwać Izraelowi (Powtórzonego Prawa [5 Mojżeszowa] 3:28, NW; 34:5-7, 9). Podobną pokorę okazują pomazańcy i udostępniają dodatkowe przywileje wykwalifikowanym mężczyznom spośród drugich owiec.

14. Jakie proroctwa wskazują na coraz większą rolę drugich owiec w organizacji?

¹⁴ O tym, że drugie owce miały odgrywać w organizacji coraz większą rolę, wspomniano też w proroctwie. Zachariasz zapowiedział, iż Filistyni, nie będący Izraelitami, staną się „podobni do szejka w Judzie” (Zachariasza 9:6, 7, NW). Szejkami byli naczelnicy plemion, toteż w myśl słów Zachariasza dawniejsi wrogowie Izraela mieli podjąć czyste wielbienie i stać się jak zwierzchnicy plemion w Ziemi Obiecanej. Ponadto w odniesieniu do Izraela Bożego Jehowa oświadczył: „Staną obcy i będą paść wasze trzody, a cudzoziemcy będą waszymi rolnikami i hodowcami winorośli. Wy zaś będziecie zwani kapłanami Jehowy; będzie się o was mówić, że jesteście sługami naszego Boga” (Izajasza 61:5, 6, NW). „Obcy” i „cudzoziemcy” to drugie owce. Powierza się im coraz więcej odpowiedzialnych zadań, w miarę jak sędziwi członkowie ostatka pomazańców kończą swój ziemski bieg, by stać się w niebie w całym tego słowa znaczeniu „kapłanami Jehowy”, „sługami naszego Boga”, pełniącymi służbę wokół Jego majestatycznego tronu (1 Koryntian 15:50-57; Objawienie 4:4, 9-11; 5:9, 10).

18. (a) Jak przebiega ‛zbieranie w Chrystusie tego, co w niebiosach’? (b) Co można powiedzieć o ‛zbieraniu w Chrystusie tego, co na ziemi’?

¹⁸ Trzymając się swego sposobu zarządzania, Jehowa dąży do tego, by „znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie”. Jego zamysł dotyczący „tego, co w niebiosach” już niedługo w pełni się urzeczywistni. Wkrótce całe grono 144 000 zjednoczy się z Jezusem w niebie, aby mogły się odbyć „zaślubiny Baranka”. Dlatego w miarę jak wzrasta liczba długoletnich, dojrzałych członków drugich owiec, reprezentujących „to, co na ziemi”, powierza się im poważniejsze obowiązki, by mogli służyć wsparciem swym namaszczonym braciom. W jakże pasjonujących czasach żyjemy! Urzeczywistnianie się zamierzenia Jehowy naprawdę nas zachwyca (Efezjan 1:9, 10; 3:10-12; Objawienie 14:1; 19:7, 9). A drugie owce ogromnie się radują, że mogą wspierać swych namaszczonych braci, dzięki czemu obie grupy służą razem jako „jedna trzoda”, podporządkowana „jednemu pasterzowi”, Królowi Jezusowi Chrystusowi, ku chwale Najwyższego Władcy Wszechświata, Jehowy Boga (Jana 10:16; Filipian 2:9-11).