Wina krwi przelanej przez bezwstydną nierządnicę ciąży na wszystkich ważniejszych religiach tego świata. Spada ona na przykład na religię sinto, która przyczyniła się do ukształtowania fanatycznej i sadystycznej mentalności, widocznej podczas drugiej wojny światowej u żołnierzy japońskich. Historyk Paul Johnson twierdzi, że Japończycy, „chcąc poczuć się pewniej w bezwzględnym świecie przesiąkniętym duchem rywalizacji” i zdominowanym przez wzorce europejskie, uznali za konieczne stworzyć „religię państwową oraz powszechnie obowiązującą moralność, znane jako sinto i busido [„droga wojownika”]. (...) Wprowadzono powszechny kult cesarza, zwłaszcza w armii, a od roku 1920 we wszystkich szkołach zaczęto wpajać młodzieży narodowy kodeks etyczny kokumin dotoku”. Co z tego wynikło? W roku 1941, gdy przez zbombardowanie Pearl Harbor Japonia przystąpiła do drugiej wojny światowej, „sinto (...) nie była już prymitywnym, staroświeckim kultem, praktykowanym przez mniejszość, lecz formą wspomagania nowoczesnego państwa totalitarnego. W ten sposób religia, która miała osłaniać przed okropnościami epoki zeświecczenia, jak na ironię posłużyła za narzędzie do otoczenia ich nimbem świętości”.

Na temat podziału Indii, który miał miejsce w roku 1947 i w którym niemałą rolę odegrały różnice religijne, Johnson pisze: „Jakieś 5 do 6 milionów ludzi uciekało gdzie tylko się da, byle ujść z życiem. (...) Liczbę zabitych szacowano wówczas na 1 do 2 milionów. Według bardziej umiarkowanych ocen zginęło 200 000 do 600 000 osób”. W społeczeństwie hinduskim po dziś dzień dochodzi do zabójstw na tle religijnym oraz do poniżania drugich. „Niedotykalni” (harijan), jak nazywano żyjących poza społeczeństwem, często padają ofiarą masowych mordów organizowanych przez bogatych właścicieli ziemskich.

W dodatku hindusi, sikhowie i wyznawcy innych religii Wschodu toczą ze sobą ciągłe walki. Każda z tych grup zaostrza tylko owe konflikty popełnianiem morderstw oraz szerzeniem niezgody i nienawiści. To także są owoce wydane przez Babilon Wielki.