Pogańscy kapłani. Starożytne narody miały kapłanów, za pośrednictwem których przystępowały do swych bóstw. Byli oni otaczani wielkim szacunkiem i mieli ogromne wpływy — z reguły należeli do klasy panującej lub do grona zaufanych doradców władcy. Byli najlepiej wykształconymi członkami społeczeństwa i na ogół utrzymywali prosty lud w niewiedzy. Dzięki temu mogli wykorzystywać wiarę w przesądy i strach przed nieznanym.

Odrażające praktyki pogańskich kapłanów. Kapłani egipscy sprzeciwiali się Mojżeszowi, kiedy stanął przed faraonem, i za pomocą sztuk magicznych usiłowali skompromitować zarówno jego samego, jak i Boga, którego reprezentował — Jehowę (Wj 7:11-13, 22; 8:7; 2Tm 3:8). Zostali jednak upokorzeni i musieli się przyznać do porażki (Wj 8:18, 19; 9:11). Czciciele ammonickiego bożka Molocha palili dla niego swych synów i córki (Kpł 18:21; 20:2-5; 1Kl 11:5; 2Kl 23:10). Tej samej obrzydliwości dopuszczali się kananejscy wyznawcy Baala, którzy poza tym kaleczyli sobie ciała i odprawiali poniżające, wyuzdane rytuały (Lb 25:1-3; 1Kl 18:25-28; Jer 19:5). Kapłani Dagona, boga Filistynów, oraz babilońskich bóstw: Marduka, Bela i Isztar parali się magią i wróżbiarstwem (1Sm 6:2-9; Eze 21:21; Dn 2:2, 27; 4:7, 9). Wszyscy oni oddawali cześć wizerunkom z drewna, kamienia i metalu.