Lydia Pamplona, która od roku 1980 działa w Papui-Nowej Gwinei, pomogła 84 osobom oddać się Bogu i ochrzcić. Ostatnio napisała, że prowadzi studia biblijne z 16 zainteresowanymi, z których większość chodzi już na zebrania. Jej spostrzeżenia odzwierciedlają odczucia wielu misjonarzy: „Jestem wdzięczna Jehowie za powierzenie mi tej służby. Oby dalej nam błogosławił ku swojej chwale”.

[Ramka i ilustracja na stronach 181, 182]

Wywiad z Lydią Pamploną

Urodzona: 1944 rok

Chrzest: 1954 rok

Z życiorysu: Gdy zdobyła doświadczenie w specjalnej służbie pionierskiej na Filipinach, w 1980 roku została zaproszona do Papui-Nowej Gwinei. Pomogła poznać prawdę co najmniej 84 osobom.

Kiedy zaproponowano mi wyjazd, byłam podekscytowana, ponieważ od dawna pragnęłam służyć tam, gdzie są większe potrzeby. Z drugiej strony martwiłam się, bo po raz pierwszy miałam opuścić rodzinę. Niewiele wiedziałam o Papui-Nowej Gwinei, a to, co znałam z opowiadań, budziło we mnie obawy. Mama mnie zachęcała: „Jehowa Bóg zatroszczy się o nas wszędzie, gdzie będziemy spełniać Jego wolę”. Napisałam, że przyjmuję ten przydział.

Gdy przyjechałam, bracia okazali mi wielką życzliwość, a ludzie byli przyjaźni. Co miesiąc rozpowszechniałam mnóstwo książek i czasopism — o wiele więcej niż kiedykolwiek na Filipinach. Za to język i zwyczaje były zupełnie nowe. Myślałam sobie: „Cóż, popracuję tu kilka lat, a potem wrócę do domu i znowu będę pionierką razem z mamą”.

Ale kiedy nauczyłam się dwóch z głównych języków i przejęłam niektóre tutejsze zwyczaje, zaczęłam lepiej rozumieć tych ludzi. Jestem tu już przeszło 20 lat i miałam w tym czasie przywilej zapoznawać z prawdą wiele osób; część z nich nauczyłam czytać i pisać, by mogły same studiować i całym sercem pokochać prawdę. Wszystkie te i inne błogosławieństwa sprawiły, że czuję się w Papui-Nowej Gwinei jak w domu. Jeśli będzie to wolą Jehowy, z radością chcę Mu tu służyć, dopóki On sam nie uzna, że dzieło jest skończone, albo do końca mych dni.