Później syn Dorothy, Jim, razem ze swym współpracownikiem, Kerrym Kay-Smithem, zostali skierowani do Banz, malowniczego rejonu upraw kawy i herbaty w Dolinie Wahgi, położonej na wschód od Mount Hagen. Napotkali tu jednak ostry sprzeciw misji kościelnych, które podburzały dzieci, żeby kamieniami odpędzały głosicieli od wiosek. Gdy Kerry przeniósł się na inny teren, Jim głosił w Banz w pojedynkę. Wspomina: „Często leżąc nocą w szałasie z trawy, modliłem się: ‚Jehowo, dlaczego tu jestem?’. Dopiero po latach poznałem odpowiedź na swoje pytanie.

„W roku 2007 pojechałem z Australii na kongres do Banz” — ciągnie Jim. „Niedaleko miejsca, gdzie stał mój szałas, wznosiła się piękna, nowa Sala Królestwa, którą na czas zgromadzeń powiększano, by mieściła 1000 osób. Gdy wszedłem na teren obiektu, podbiegł do mnie jakiś brat, objął mnie i zaczął płakać rzewnymi łzami. Nazywał się Paul Tai. Kiedy się w końcu uspokoił, wyjaśnił, że przed 36 laty studiowałem z jego ojcem. Paul przeczytał później jego książki do studium i poznał prawdę. Powiedział, że usługuje jako starszy.

„W trakcie zgromadzenia zaproszono mnie do wywiadu na temat prześladowań, jakie przeżyliśmy na początku pobytu w Banz” — opowiada Jim. „Prawie wszyscy słuchacze płakali. Po programie podeszło do mnie kilku braci, uściskali mnie i ze łzami w oczach przepraszali. Jako mali chłopcy przeganiali mnie z wioski, rzucając kamieniami i wykrzykując wyzwiska. Jeden z nich, Mange Samgar — który teraz jest starszym zboru — był kiedyś luterańskim pastorem i to on podburzał dzieci! Jakże wzruszające było dla mnie to zgromadzenie!”

[Ilustracja na stronie 114]

Kerry Kay-Smith i Jim Wright