Musieli zabić baranka, pokropić jego krwią odrzwia i spożyć go w domu z przaśnym chlebem i gorzkimi ziołami. Podczas tego sederu Bóg miał ‛przejść’, pozostawiając przy życiu ich pierworodnych (Wyjścia 12:1-13).

¹⁰ Baranek ten był pod wieloma względami czymś wyjątkowym. Na przykład liczne ofiary ze zwierząt przewidziane w Prawie Mojżeszowym były składane przez pojedyncze osoby w związku z jakimś grzechem lub przewinieniem, przy czym części tych zwierząt spalano na ołtarzu (Kapłańska 4:22-35). W wypadku ofiary pojednania część mięsa otrzymywał usługujący kapłan lub inni kapłani (Kapłańska 7:11-38). Tymczasem baranka paschalnego nie składano na ołtarzu; ofiarowała go grupa osób, zazwyczaj rodzina, i one miały go spożyć (Wyjścia 12:4, 8-11).

11. Jak na baranka paschalnego zapatrywał się Jehowa i na co wskazywała ta ofiara? (Liczb 9:13).

¹¹ W oczach Jehowy baranek paschalny miał tak wielką wartość, że Bóg powiedział o nim: „moja ofiara” (Wyjścia 23:18; 34:25). Zdaniem biblistów „ofiara paschalna była par excellence ofiarą Jehowy”. Nie ma najmniejszej wątpliwości, że baranek ten wskazywał proroczo na ofiarę Jezusa. Potwierdzają to słowa apostoła Pawła, który napisał, że Jezus „został złożony w ofierze jako nasza Pascha” (1 Koryntian 5:7, BT). Nazwano go również „Barankiem Bożym” oraz „Barankiem, który był zabity” (Jana 1:29; Objawienie 5:12; Dzieje Apostolskie 8:32).