Czy zasada zwierzchnictwa jest uciążliwa?

Zastanówmy się na przykład nad kwestią zwierzchnictwa w rodzinie. W czasach patriarchów mężczyźni, tacy jak Abraham, Izaak i Jakub, byli niekwestionowanymi „głowami rodów” (Dzieje 7:8, 9; Hebrajczyków 7:4). W pewnym dziele Ralph Gower pisze: „Rodzina stanowiła (...) ‚małe królestwo’ rządzone przez ojca. Podlegali mu wszyscy domownicy — żona, dzieci, wnuki oraz słudzy” (The New Manners and Customs of Bible Times). Patriarchowie często sprawowali zwierzchnictwo również nad rodzinami swych synów (porównaj 1 Mojżeszową 42:37).

Czy to upoważniało mężczyzn do ciemiężenia żon oraz dzieci? Bynajmniej. To prawda, że do pierwszej kobiety, Ewy, Bóg powiedział: „Twe gorące pragnienie będzie się kierowało ku mężowi, a on będzie nad tobą górował” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 3:16, NW). Ale słowa te dotyczyły ogólnego położenia mężatek, a nie sytuacji panującej wśród czcicieli Jehowy. Bogobojni mężowie musieli pamiętać o pierwotnym zamierzeniu Bożym. Jehowa uczynił kobietę, aby była dla mężczyzny ‛pomocnicą jako jego uzupełnienie’, nie zaś niewolnicą (Rodzaju 2:20, NW). Ponieważ pobożni mężczyźni z tamtych czasów uznawali, że są podlegli Bogu i ponoszą przed Nim odpowiedzialność, nie nadużywali powierzonej im władzy. Bojący się Boga patriarchowie byli dalecy od traktowania swych żon i dzieci niczym niewolników, lecz okazywali im szczerą miłość i przywiązanie.

O czułości, z jaką powszechnie odnoszono się do dzieci, świadczą słowa z Księgi 1 Mojżeszowej 50:23. Powiedziano tam o prawnukach Józefa: „Urodzili się na kolanach Józefa”. Owa wypowiedź może po prostu oznaczać, że Józef uznał te dzieci za swych potomków, ale może też wskazywać, iż czule się z nimi bawił, kołysząc je na kolanach. Podobnie w dobie obecnej ojcowie powinni okazywać swym dzieciom przywiązanie.

Jako głowy rodzin, bogobojni patriarchowie dbali też o potrzeby duchowe swych najbliższych. Kiedy po potopie Noe wyszedł z arki, „przystąpił do budowy ołtarza dla Jehowy (...) i składał na ołtarzu ofiary całopalne” (Rodzaju 8:20, NW; porównaj Joba 1:5). Wierny patriarcha Abraham ustanowił dobry przykład, udzielając członkom rodziny osobistych pouczeń. „Nakazał synom swoim i domowi swemu po sobie strzec drogi Pana, aby zachowywali sprawiedliwość i prawo” (1 Mojżeszowa 18:19). Takie sprawowane z miłością przewodnictwo zapewniało rodzinie pomyślność emocjonalną i duchową.

Dzisiaj chrześcijańscy mężczyźni idą za tym wzorem. Przewodzą w sprawach wielbienia Boga i pomagają rodzinie przestrzegać wymagań Jehowy, dając w tym dobry przykład (Mateusza 28:19, 20; Hebrajczyków 10:24, 25). Podobnie jak patriarchowie, chrześcijanie będący mężami i ojcami poświęcają czas na udzielanie członkom rodziny osobistych pouczeń.

Stanowcze działanie

Kiedy patriarcha Jakub wreszcie spłacił teściowi ogromny dług, zapytał: „Kiedyż więc mam zacząć dbać o własny dom?” (1 Mojżeszowa 30:30). Tak jak wszyscy ojcowie, Jakub poczuwał się do obowiązku zaspokajania potrzeb materialnych swej rodziny, toteż pracował. Księga 1 Mojżeszowa 30:43 podaje: „Mąż ów wzbogacił się ogromnie, miał liczne trzody i miał niewolnice i niewolników, wielbłądy i osły”.

Jednakże kilka lat później, po przeprowadzeniu się do Kanaanu, Jakub najwidoczniej przeoczył, że jego córka Dina nabrała niebezpiecznego zwyczaju spotykania się z pogańskimi Kananejczykami (1 Mojżeszowa 34:1).a Kiedy indziej nic nie zrobił, gdy się dowiedział, iż w jego domostwie znajdują się pogańskie przedmioty kultu. Niemniej po tragicznym zgwałceniu Diny przez Kananejczyka Jakub poczynił stanowcze kroki. Nakazał: „Usuńcie obcych bogów spośród siebie, oczyśćcie się” (1 Mojżeszowa 35:2-4).

Chrześcijańscy ojcowie muszą czujnie dbać o duchowe dobro rodziny. Kiedy coś poważnie mu zagraża, na przykład gdy w domu pojawia się niemoralna literatura lub szkodliwa muzyka, muszą zdecydowanie działać!