Pytania czytelników

■ Czy apostoł Paweł należał do chrześcijańskiego ciała kierowniczego?

Pogląd, że w pierwszym stuleciu Paweł był członkiem chrześcijańskiego ciała kierowniczego, ma dość mocne uzasadnienie.

Biblia podaje niewiele szczegółów co do składu wczesnochrześcijańskiego ciała kierowniczego. Większość informacji na ten temat znajdujemy w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich. Z Księgi tej wynika, że grono mężczyzn tworzących w roku 49 n.e. ciało kierownicze składało się z „apostołów i starszych w Jeruzalem”. Co to byli za ludzie? (Dzieje 15:2, 4, 6).

Zebraniu, na którym roztrząsano kwestię, czy poganie nawróceni na chrystianizm muszą przestrzegać Prawa Mojżeszowego, w tym także poddawać się obrzezaniu, przewodniczył Jakub, przyrodni brat Jezusa. W dyskusji wziął udział między innymi apostoł Piotr. Doniesienie wymienia też Judę (zwanego Barsabaszem) oraz Sylasa jako „zajmujących wśród braci przodujące stanowisko”; nie zaznaczono jednak wyraźnie, czy wchodzili oni w skład ciała kierowniczego (Dzieje 15:7, 13, 22, Biblia warszawska). Chodzi po prostu o to, że w Biblii nie zamieszczono pełnej, imiennej listy osób tworzących ten organ zarządzający. Niektórzy uważają, że Paweł chyba się do nich nie zaliczał, ponieważ był podróżującym misjonarzem i właśnie przybył z Antiochii Syryjskiej, aby przedstawić kwestię, jaka się wyłoniła w tamtejszym zborze.

Prawdą jest, że Paweł nie należał do „dwunastu”, którzy chodzili z Jezusem, gdyż w miejsce Judasza Iskariota został wybrany Maciej.a Ale w skład „dwunastu” nie wchodził także uczeń Jakub, a przecież z całą pewnością był on członkiem ciała kierowniczego (Dzieje 6:2; 1:15-26). Ponadto Pawłowi ukazał się Jezus, który sam powołał go na ‛narzędzie wybrane, aby zaniósł imię jego przed pogan’. Wskutek tego Paweł stał się apostołem „nie od ludzi ani przez człowieka, lecz przez Jezusa Chrystusa i Boga”. Napisał też o sobie, że jest „apostołem dla narodów” (Dzieje 9:3-6, 15, Bw; Gal. 1:1; Rzym. 11:13; 1 Kor. 9:1; 15:7, 8).

Podobnie to wszystko, czego Paweł dokonał dzięki mocy Bożej, również świadczy o tym, że wchodził w skład grona „apostołów i starszych”, którzy kierowali zborami. Zredagował przecież 14 ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich. Piotr stawia listy „umiłowanego naszego brata Pawła” na równi z „pozostałymi Pismami” (2 Piotra 3:15, 16). Paweł bezsprzecznie przodował w krzewieniu chrystianizmu. Ponadto udzielał zborom licznych wskazówek; z jego natchnionych listów wynika, że niektóre kwestie rozstrzygał samodzielnie. Można było tego oczekiwać od członka ciała kierowniczego, który przebywał z dala od centralnego grona i nie dysponował szybkimi środkami łączności (1 Kor. 5:11-13; 7:10, 17). Kiedy indziej zaś przedstawiał sprawy całemu gronu, jak to widać z 15 rozdziału Księgi Dziejów Apostolskich.

W Liście do Tytusa „Paweł, sługa Boży, apostoł Jezusa Chrystusa” napisał: „Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem” (Tyt. 1:1, 5, Bw). Będąc gdzieś w drodze, najwidoczniej występował w imieniu centralnego ciała kierowniczego (Dzieje 16:4, 5).

Chociaż zadanie przydzielone mu przez Pana pociągało za sobą dalekie podróże, skutkiem czego nie mógł być obecny na każdym zebraniu ciała kierowniczego, to jednak sposób, w jaki się nim posługiwali Bóg i Chrystus, dowodzi, że Paweł był członkiem tego zespołu.

[Przypis]