Cypr

KIEDY w I wieku apostoł Paweł wraz z towarzyszami podróży głosili na Cyprze, napotkali ostry sprzeciw. Fałszywy prorok, czarnoksiężnik imieniem Bar-Jezus, próbował wpłynąć na prokonsula i utrudnić apostołowi służbę. Nawiązując do metod, którymi się posługiwał ten człowiek, Paweł otwarcie nazwał go ‛pełnym wszelkiego oszustwa i wszelkiej nikczemności, synem Diabła, nieprzyjacielem wszystkiego, co prawe, który wypacza słuszne drogi Jehowy’ (Dzieje 13:6-12).

Nieco później, w latach 47-48 n.e., na Cypr zawitał Paweł podczas swej pierwszej podróży misjonarskiej. Wśród jego towarzyszy podróży był rodowity Cypryjczyk, który po wylaniu ducha świętego w roku 33 n.e. przebywał w Jeruzalem z apostołami Chrystusa. Nadali mu przydomek Barnabas, co znaczy „Syn Pocieszenia” (Dzieje 4:34-37). Swoją służbę na Cyprze Paweł i Barnabas rozpoczęli od świadczenia w Salaminie na wschodnim wybrzeżu, a potem przemierzyli całą wyspę aż do Pafos na zachodzie. Ruiny Pafos i Salaminy poświadczają, że w czasach, kiedy Paweł i jego towarzysze pełnili tu służbę, były to ważne miasta.

To właśnie w Pafos pomimo niecnych zabiegów czarownika Bar-Jezusa nawrócił się na chrystianizm rzymski prokonsul Sergiusz Paweł. Jak mówi Biblia, był „niezmiernie zdumiony nauką Jehowy” (Dzieje 13:12).

Jakieś 2 lata później Barnabas zabrał swego kuzyna Marka i powrócił na Cypr, by kontynuować ewangelizację (Dzieje 15:36-41).