Wiele stuleci wcześniej silny sztorm spadł na inny statek. Na jego pokładzie znajdował się apostoł Paweł i 275 innych osób. Żeglarze obawiali się, że gwałtowna nawałnica rozbije ich statek kupiecki na kawałki, dlatego postanowili przerzucić pod kadłubem „sprzęt pomocniczy” — łańcuchy lub liny — by w ten sposób opasać deski poszycia burtowego. Co prawda statek uległ zniszczeniu, ale wszyscy pasażerowie wraz z załogą uszli z życiem (Dzieje, rozdział 27).

W czasach Pawła, gdy zrywał się gwałtowny sztorm, przetrwanie statku wraz z pasażerami zależało od sprawności załogi, a także od trwałości powiązań poszczególnych elementów konstrukcji. Podobnie rzecz się miała wtedy, gdy apostoł stawał w obliczu symbolicznych burz. Paweł znosił niedostatek, uwięzienie i tortury, ale najcięższe nawałnice, mogące zagrozić jego równowadze duchowej, emocjonalnej czy okazywaniu miłości, wszczynały osoby należące do zboru chrześcijańskiego.