Powszechniej używany był papirus, sprowadzany z Egiptu, ale jak wynika z relacji Pliniusza, gdy ok. 190 r. p.n.e. jeden z faraonów zakazał go stamtąd wywozić, w Pergamonie zaczęto wykorzystywać jego substytut — pergamin (z łac. [charta] pergamena, czyli [papier] pergameński). Zapewne po prostu spopularyzowano znaną wcześniej metodę takiego wyprawiania skór, by dało się je zapisywać po obu stronach.

Król Attalos I (241-197 p.n.e.) był sprzymierzeńcem Rzymu w wojnie z Macedończykami. Jego następca, Eumenes II, wybudował ogromną bibliotekę, która dorównywała słynnej bibliotece w Aleksandrii. Prawdopodobnie w tym okresie w Pergamonie zaczęto wytwarzać nowy materiał pisarski — pergamin (łac. pergamena charta, czyli „papier pergameński”).