Pierwszy przykład koncentruje się na osobie zanoszącej modlitwy (Łukasza 11:5-8). Pewien mężczyzna nie ma czym poczęstować gościa, który odwiedził go w środku nocy. Ponieważ sprawa jest pilna, więc nie bacząc na późną porę, gospodarz idzie do domu przyjaciela, żeby pożyczyć kilka chlebów. Tamten początkowo ociąga się ze wstaniem, bo razem z nim śpi cała rodzina. Ale pod wpływem natarczywych próśb w końcu wstaje i spełnia życzenie sąsiadaa.

Jaką naukę Jezus chciał w ten sposób przekazać? Musimy być wytrwali — stale prosić, ciągle szukać i wciąż pukać (Łukasza 11:9, 10). Dlaczego? Czy sugerował, że zanosząc modlitwy, niejako dobijamy się do drzwi Boga, który nie jest zbyt skory do pomocy? Wręcz przeciwnie! Jezus wskazał, że w odróżnieniu od opornego przyjaciela Bóg chętnie spełnia stosowne prośby tych, którzy zwracają się do Niego z wiarą. Takiej wiary dowodzimy właśnie swoją wytrwałością. Wytrwale o coś prosząc, pokazujemy, że naprawdę nam na tym zależy i że szczerze ufamy, iż Bóg może nam to zapewnić — rzecz jasna jeśli jest to zgodne z Jego wolą (Marka 11:24; 1 Jana 5:14).