Bóstwa Medów i Persów. Według dostępnych świadectw królowie imperium medo-perskiego byli zaratusztrianami. Jeśli chodzi o Cyrusa Wielkiego, nie można ani potwierdzić, ani wykluczyć, że stosował się do nauk Zaratusztry; natomiast począwszy od Dariusza I, inskrypcje władców często wspominają Ahura Mazdę, główne bóstwo zaratusztrianizmu. Dariusz I nazywał go stwórcą nieba, ziemi i człowieka i uważał, że to od niego otrzymał mądrość, sprawność fizyczną i królestwo.

Cechą charakterystyczną zaratusztrianizmu jest dualizm, czyli wiara w dwa odrębne bóstwa, jedno dobre, a drugie złe. Ahura Mazdę uznawano za stwórcę wszelkiego dobra, natomiast wszelkie zło przypisywano bogu Angra Mainju. Wierzono, że ten ostatni jest sprawcą trzęsień ziemi, burz, chorób i śmierci, a także konfliktów i wojen. Uważano też, że każdemu z tych dwóch bogów pomagają pomniejsze duchy.

Symbol Ahura Mazdy przypominał wyobrażenie asyryjskiego Aszszura; była to uskrzydlona tarcza, z której czasami wyłaniał się brodaty mężczyzna z ptasim ogonem w pozycji pionowej.

Ahura Mazda mógł wchodzić w skład triady bóstw. Wskazuje na to okoliczność, że Artakserkses Mnemon prosił o ochronę Ahura Mazdę, Anahitę (boginię wód i płodności) oraz Mitrę (boga światła) i łasce tych trzech bóstw przypisywał odrestaurowanie sali kolumnowej w Suzie.

Awesta, święta księga zaratusztrianizmu, rzeczywiście zawiera modlitwy do ognia, wody i planet, a także do światła roztaczanego przez słońce, księżyc i gwiazdy. Ogień jest w niej wręcz nazywany synem Ahura Mazdy.