Zderzenie kultur

W XVI i XVII wieku w Amazonię zapuszczali się hiszpańscy konkwistadorzy. W ślad za nimi podążali jezuiccy i franciszkańscy misjonarze z zamiarem nawracania tubylców na wiarę katolicką. Sporządzili oni niezwykle dokładne mapy, które ułatwiły Europejczykom eksploatację zasobów Amazonii. Ale przyczynili się też do szerzenia chorób i do śmierci mnóstwa ludzi.

Na przykład w roku 1638 na terenie obecnej prowincji Maynas założono misję. Misjonarze zebrali rywalizujące ze sobą grupy tubylców i na siłę próbowali je integrować. W jakim rzekomo szlachetnym celu? Tubylcy — postrzegani jako ludzie prymitywni i niższej kategorii — byli zmuszani do pracy na rzecz misjonarzy i konkwistadorów. Wskutek bliskich kontaktów z Europejczykami tysiące z nich zmarło na odrę, ospę wietrzną, błonicę lub trąd. Tysiące innych umarło z głodu.

Sporo Indian zbiegło z misji założonych przez różne zakony, a dziesiątki misjonarzy wymordowano w powstaniach. W pewnym okresie na początku XIX wieku w Amazonii pozostał tylko jeden ksiądz.

Wpływ szamanów i przesądów

Puszcza amazońska według wierzeń jej mieszkańców jest pełna dusz błąkających się nocą, duchów sprowadzających choroby i bogów czających się w rzekach na nieświadome niczego ofiary. Na przykład plemię Aguaruna, stanowiące jedną z największych grup w Peru, czci pięć różnych bóstw; należą do nich: „Ojciec Wojownik”, „Ojciec Woda”, „Matka Ziemia”, „Ojciec Słońce” oraz „Ojciec Szaman”. Wielu wierzy, że ludzie przeistaczają się w rośliny i zwierzęta. Tubylcy z obawy przed obrażeniem istot duchowych nie zabijają pewnych zwierząt, a na inne polują jedynie w razie konieczności.

Nad życiem religijnym i społecznym czuwają szamani. Za pomocą roślin halucynogennych wprawiają się w trans. Niektórzy wieśniacy oczekują, że szamani wyleczą ich z chorób, przewidzą wynik polowania, określą, jakie będą zbiory, a także przepowiedzą inne wydarzenia.