PIOTR — WIERNY ŚWIADEK

Zlecone przez Boga dzieło ogłaszania dobrej nowiny można wykonywać tylko mocą świętego ducha Jehowy. Toteż po otrzymaniu ducha świętego naśladowcy Jezusa będą jego świadkami w Jeruzalem, w Judei i Samarii i „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi”. Zostają nim napełnieni w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku. Jest dopiero 9 rano, więc wbrew temu, co sądzą niektórzy, na pewno nie są pijani. Piotr daje porywające świadectwo i 3000 osób zostaje ochrzczonych. Przeciwnicy religijni próbują zmusić głosicieli Królestwa do milczenia, lecz Bóg wysłuchuje modlitwę swych świadków i umożliwia im śmiałe obwieszczanie Jego słowa. Na ponowną groźbę przeciwników odpowiadają: „Słuchać jako władcy musimy bardziej Boga niż ludzi”. Ponieważ nie przestają głosić od domu do domu, dzieło stale się rozwija (1:1 do 5:42).

Poleganie na oddziaływaniu ducha Jehowy pozwala Jego świadkom przetrwać prześladowania. Po śmierci wiernego Szczepana, który zostaje ukamienowany, naśladowcy Jezusa rozpraszają się w różne strony, co jedynie rozszerza zasięg słowa. Ewangelizator Filip wykonuje pionierską pracę w Samarii. Nieoczekiwanie nawraca się zawzięty wróg Saul z Tarsu. Już jako apostoł Paweł doświadcza ostrych prześladowań w Damaszku, uchodzi jednak przed zbrodniczymi knowaniami Żydów. Spotyka się na krótko z apostołami w Jeruzalem, po czym rusza do służby (6:1 do 9:31).

Jak to dalej ukazuje księga Dziejów, ręka Jehowy jest z Jego świadkami. Piotr wskrzesza Dorkas (Tabitę). Wezwany do Cezarei, głosi tam dobrą nowinę Korneliuszowi oraz jego domownikom i przyjaciołom. Są to pierwsi poganie, którzy zostają ochrzczeni i stają się uczniami Jezusa. W ten sposób kończy się „siedemdziesiąt tygodni”, doprowadzając nas do roku 36 n.e. (Daniela 9:24). Niedługo potem Herod Agryppa I każe ściąć Jakuba, a następnie uwięzić Piotra. Jednakże anioł uwalnia apostoła i ‛słowo Jehowy dalej rośnie i rozprzestrzenia się’ (9:32 do 12:25).

[Ramka i ilustracja na stronie 25]

MODLITWA NA DACHU: Piotr nie wystawiał się na widok publiczny, gdy samotnie modlił się na dachu (10:9). Przypuszczalnie zakrywał go niski murek będący zwieńczeniem budynku (Powtórzonego Prawa 22:8). Dach był też miejscem wypoczynku, a w porze wieczornej — ucieczki przed gwarem ulicznym.