W XII i XIII stuleciu potępili tego rodzaju nadużycia waldensi, którzy wyjaśniali na podstawie Biblii, że Piotr nigdy nie był w Rzymie. Kilkaset lat później podobne argumenty wysuwali przedstawiciele reformacji. Również w XVIII wieku sławni filozofowie uważali tę tradycję za pozbawioną podstaw historycznych i biblijnych. Z poglądem tym po dziś dzień zgadzają się wybitni uczeni — zarówno katoliccy, jak i inni.

Dlaczego jednak nie trzymać się faktów zawartych w Biblii, jedynym źródle miarodajnych informacji o Piotrze? Ze Słowa Bożego wyraźnie wynika, że zgodnie z wytycznymi znajdującego się w Jeruzalem ciała kierowniczego zboru chrześcijańskiego Piotr prowadził swą działalność we wschodniej części świata starożytnego, między innymi w Babilonie (Galatów 2:1-9; 1 Piotra 5:13; porównaj Dzieje 8:14).

Kiedy około roku 56 apostoł Paweł pisał do chrześcijan w Rzymie, pozdrowił prawie 30 członków tamtejszego zboru, a Piotra nawet nie wymienił (Rzymian 1:1, 7; 16:3-23). Później, między rokiem 60 a 65, Paweł napisał z Rzymu sześć listów, ale w żadnym nie wspomniał o Piotrze, co stanowi przekonujący dowód pośredni, że go tam nie było (porównaj 2 Tymoteusza 1:15-17; 4:11).a Pod koniec Księgi Dziejów Apostolskich opisano działalność Pawła w Rzymie, ale znowu nie ma tam żadnej wzmianki o Piotrze (Dzieje 28:16, 30, 31). A zatem obiektywna, wolna od jakichkolwiek z góry przyjętych założeń analiza dowodów biblijnych może tylko prowadzić do wniosku, że Piotr nigdy nie głosił w Rzymie.b