Marlon ciągle wpadał w tarapaty. W swej wiosce miał fatalną opinię, gdyż palił, upijał się i narkotyzował, a do tego obracał się w złym towarzystwie. Jego matka zainteresowała się głoszoną przez Świadków Jehowy dobrą nowiną o Królestwie. Pionierzy, którzy prowadzili z nią studium, musieli wędrować na nie piaszczystymi i błotnistymi drogami. Marlon początkowo nie chciał przyłączyć się do studiujących, co najwyżej niekiedy przechodził obok. Jednak bracia okazywali mu zainteresowanie. Z czasem nie tylko zaczął studiować Biblię, ale też przed swym pierwszym zebraniem w Sali Królestwa obciął długie do pasa włosy. Robił szybkie postępy, a ludzie ze zdumieniem obserwowali, jak ogromnych zmian dokonuje w swym życiu. Obecnie jako kaznodzieja pełnoczasowy sam głosi drugim. Co go skłoniło do przyjęcia prawdy? Jak przyznaje, to wytrwałość pionierów odwiedzających jego matkę przekonała go, że głoszą prawdę.

Niekiedy może się wydawać, że ktoś nie będzie skłonny przyjąć prawdy. Jednakże głosiciele nie osądzają ludzi z góry; chcą, by każdy mógł usłyszeć dobrą nowinę. W pewnym domu na małej wyspie Marinduque pionierka specjalna dała świadectwo mężczyźnie. Następnie zapytała, czy jeszcze ktoś tam mieszka. Domownik odpowiedział, że ma sąsiada na piętrze, ale dodał: „Do niego niech pani nie idzie. Jest porywczy i łatwo wpada w złość”. Niemniej siostra uznała, że on również powinien usłyszeć o Królestwie. Kiedy stanęła w drzwiach, odniosła wrażenie, że ten człowiek na nią czekał. Z uśmiechem zaproponowała mu bezpłatne domowe studium Biblii. Ku jej zdziwieniu Carlos, bo tak miał na imię, najwyraźniej ucieszył się z propozycji. Rozpoczęła studium z nim i jego żoną.

Podczas drugiej wizyty Carlos przyznał, że mają z żoną poważne problemy i nawet próbowali popełnić samobójstwo. Kiedy pionierka po raz pierwszy rozmawiała z ich sąsiadem, Carlos przyłożył ucho do podłogi i usłyszał, jak ten zniechęcał ją do pójścia na górę. Pomodlił się wtedy, by zignorowała tę radę i mimo wszystko przyszła, bo może będzie to odpowiedź na ich błagania o pokój umysłu. I rzeczywiście, dzięki studium Biblii odzyskali spokój. Oboje zostali ochrzczeni, a żona Carlosa pełni obecnie stałą służbę pionierską.

Pionierzy pomagają ludziom w najróżniejszych okolicznościach. Primitiva Lacasandile, pionierka specjalna usługująca na południu Luzonu, rozpoczęła studium biblijne z pewną parą mieszkającą na wsi. Ludzie ci mieli dwoje dzieci i byli bardzo biedni. Gdy któregoś razu Primitiva przyszła na studium, z przerażeniem zobaczyła, że starsze dziecko wisi u sufitu w worku i krzyczy. Opowiada: „Matka miała w ręku nóż i właśnie zamierzała je zabić. Powstrzymałam ją i zapytałam, dlaczego chce to zrobić. Wyjaśniła, że są w rozpaczliwej sytuacji finansowej”. Primitiva udzieliła im biblijnych rad w tej sprawie, co w rezultacie uratowało dziecku życie. Ludzie ci kontynuowali studium Biblii i zaczęli korzystać z zebrań, choć musieli chodzić na nie osiem kilometrów pieszo. Zrobili dalsze postępy i dali się ochrzcić, a mąż obecnie usługuje w zborze jako starszy. Primitiva podsumowuje: „Dziecko, które omal nie zostało zabite, pełni teraz stałą służbę pionierską. Działalność wykonywana przez lud Jehowy naprawdę ratuje życie teraźniejsze i przyszłe”.

Maria i Pascual Tatoyowie byli pionierami stałymi. Postanowili wyjechać z pionierem specjalnym Angelitem Balboa na wyspę Coron, leżącą w zachodniej części Filipin. Żeby zarobić na utrzymanie, Pascual wyruszał na połowy z jednym z braci, a Maria przygotowywała i sprzedawała przekąski z ryżu.

Kiedy przyjechał nadzorca obwodu, wspomniał, że są potrzeby na pobliskiej wyspie Culion. Była tam kolonia trędowatych i zaledwie czterech głosicieli. Nadzorca zachęcił Tatoyów, by się tam przeprowadzili. Wyrazili zgodę, a Jehowa pobłogosławił ich wysiłkom. Obecnie na wyspie Culion działają dwa zbory.