Piłat widzi, że jego apele nic nie dają. Wrzawa się wzmaga, więc bierze on wodę i na oczach tłumu myje ręce. Oświadcza: „Nie jestem winny krwi tego człowieka. To wasza sprawa”. Nawet wtedy ludzie nie zmieniają swojego nastawienia. Mówią: „Niech jego krew spadnie na nas i na nasze dzieci” (Mateusza 27:24, 25).

Namiestnik woli zadowolić ludzi, niż zrobić to, co słuszne. Dlatego zgodnie z żądaniami tłumu zwalnia Barabasza, a Jezusa każe rozebrać i ubiczować.

Namiestnik jeszcze raz wyprowadza Jezusa na zewnątrz i siedząc na fotelu sędziowskim, mówi do ludzi: „Oto wasz król!”. Jednak Żydzi nie ustępują i krzyczą: „Precz z nim! Precz z nim! Na pal z nim!”. Piłat staje w jego obronie: „Mam stracić waszego króla?”. Chociaż Żydów od dawna drażnią rządy Rzymian, naczelni kapłani zuchwale stwierdzają: „Nie mamy żadnego króla oprócz Cezara” (Jana 19:14, 15).

Piłat tchórzliwie ulega nieustającym żądaniom Żydów. Wydaje Jezusa na śmierć.