Rozdział 21

Jehowa zsyła plagi na chrześcijaństwo

Wizja 5 — Objawienie 8:1 do 9:21

Treść: Rozbrzmiewa sześć spośród siedmiu trąb

Czas spełnienia: Od intronizowania Chrystusa Jezusa w roku 1914 do wielkiego ucisku

1. Co się wydarzyło, gdy Baranek zdjął siódmą pieczęć?

SYMBOLICZNE „cztery wiatry” są powstrzymywane do czasu opieczętowania 144 000 Izraelitów duchowych oraz uznania członków wielkiej rzeszy za godnych ocalenia (Objawienie 7:1-4, 9). Ale zanim nad ziemią rozpęta się ta straszna zawierucha, muszą zostać ogłoszone niepomyślne wyroki, które Jehowa wydał na świat podległy Szatanowi! Kiedy Baranek otwiera ostatnią, siódmą pieczęć, Jan z pewnością wyczekuje w napięciu, co się będzie dziać. Posłuchajmy jego relacji: „A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć, nastała w niebie cisza na jakieś pół godziny. I ujrzałem siedmiu aniołów, którzy stoją przed Bogiem, i dano im siedem trąb” (Objawienie 8:1, 2).

Czas na żarliwą modlitwę

2. Co się działo, gdy w niebie na symboliczne pół godziny zapanowała cisza?

² Cóż za znamienna cisza! Kiedy się na coś czeka, wydaje się, że pół godziny to bardzo długo. Nie słychać teraz nawet hymnu pochwalnego, śpiewanego bezustannie przez niebiański chór (Objawienie 4:8). Dlaczego? Jan zrozumiał powód, gdy zobaczył dalszą część wizji: „I przybył inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złote naczynie kadzielne; i dano mu dużo kadzidła, aby wraz z modlitwami wszystkich świętych złożył je na złotym ołtarzu, który był przed tronem. A dym kadzidła wraz z modlitwami świętych wzniósł się z ręki anioła przed Boga” (Objawienie 8:3, 4).

3. (a) Co przywodzi na myśl wzmianka o spalaniu kadzidła? (b) Dlaczego w niebie na pół godziny zapadła cisza?

³ Scena ta coś nam przypomina: Kiedy istniał żydowski system rzeczy, w przybytku — a później w świątyni jeruzalemskiej — codziennie spalano kadzidło (2 Mojżeszowa 30:1-8). W tym czasie Izraelici nie będący kapłanami czekali na zewnątrz i modlili się — niewątpliwie po cichu, w sercu — do Tego, ku któremu wznosił się dym kadzidła (Łukasza 1:10). Podobną scenę Jan ogląda teraz w niebie. Kadzidło ofiarowane przez anioła łączy się z „modlitwami świętych”. W jednej z wcześniejszych wizji powiedziano wprost, że kadzidło wyobraża takie modlitwy (Objawienie 5:8; Psalm 141:1, 2). Najwyraźniej więc symboliczna cisza w niebie ma umożliwić wysłuchanie modlitw, które zanoszą święci przebywający na ziemi.

4, 5. Jakie wydarzenia historyczne pomagają nam rozpoznać okres odpowiadający tej symbolicznej ciszy?

⁴ Czy potrafimy ustalić, kiedy się to spełniło? Owszem, jeśli przeanalizujemy kontekst oraz fakty historyczne z początków dnia Pańskiego (Objawienie 1:10). W latach 1918 i 1919 na ziemi rozegrały się wydarzenia, które w zdumiewający sposób pasowały do opisu z Księgi Objawienia 8:1-4. W ciągu czterdziestolecia poprzedzającego rok 1914 Badacze Pisma Świętego, jak wówczas zwano Świadków Jehowy, śmiało zapowiadali, że w roku tym zakończą się Czasy Pogan. Burzliwe wydarzenia tego okresu wykazały, iż mieli rację (Łukasza 21:24; Mateusza 24:3, 7, 8). Ale wielu z nich wierzyło też, że w roku 1914 zostaną wzięci z ziemi do niebiańskiego dziedzictwa. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Co więcej, w czasie pierwszej wojny światowej byli gwałtownie prześladowani. Dnia 31 października 1916 roku zmarł Charles T. Russell, pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica. Następnie 4 lipca 1918 roku niesłusznie skazano na długoletnie więzienie nowego prezesa, Josepha F. Rutherforda, oraz siedmiu innych przedstawicieli Towarzystwa, po czym przewieziono ich do zakładu karnego w Atlancie w stanie Georgia.

⁵ Szczerzy chrześcijanie należący do klasy Jana byli zdezorientowani. Czego teraz oczekuje od nich Bóg? Kiedy zostaną zabrani do nieba? W Strażnicy angielskiej z 1 maja 1919 roku ukazał się artykuł „Żniwo zakończone — co dalej?” Odzwierciedlał on ten stan niepewności i zachęcał wiernych sług do dalszego trwania słowami: „Wierzymy, iż teraz można zgodnie z prawdą oświadczyć, że żniwo klasy Królestwa dobiegło kresu, że wszyscy jej członkowie zostali odpowiednio opieczętowani i że drzwi są już zamknięte”. W tym niełatwym okresie wznosiły się do Boga żarliwe modlitwy członków klasy Jana, przypominające dym z mnóstwa kadzidła. I zostały wysłuchane!

Zrzucenie ognia na ziemię

6. Co się dzieje po przerwaniu ciszy i z czym to jest związane?

⁶ Jan opowiada dalej: „Lecz anioł zaraz wziął naczynie kadzielne i napełnił je częścią ognia z ołtarza, i rzucił na ziemię. I nastąpiły gromy i głosy, i błyskawice, i trzęsienie ziemi” (Objawienie 8:5). Po ciszy — nagłe, burzliwe wydarzenia! Niewątpliwie stanowią one odpowiedź na modlitwy świętych, gdyż zainicjował je ogień wzięty z ołtarza kadzielnego. W roku 1513 p.n.e. grzmoty, błyskawice, donośne odgłosy, ogień oraz drżenie góry Synaj zwiastowały, iż Jehowa zwrócił uwagę na swój lud (2 Mojżeszowa 19:16-20). Podobne zjawiska opisane przez Jana również wskazują, że Jehowa skoncentrował uwagę na swych ziemskich sługach. Ale przecież Janowi ukazano wszystko w znakach (Objawienie 1:1). Co więc wyobrażają dziś takie symbole, jak ogień, gromy, głosy, błyskawice i trzęsienie ziemi?

7. (a) Jaki symboliczny ogień rozniecił Jezus na ziemi w czasie swej służby? (b) Jak duchowi bracia Chrystusa wzniecili ogień w chrześcijaństwie?

⁷ Pewnego razu Jezus powiedział uczniom: „Przyszedłem wzniecić ogień na ziemi” (Łukasza 12:49, Romaniuk). I rzeczywiście rozpalił pewien ogień. Swym gorliwym głoszeniem sprawił, że Królestwo Boże stało się dla Żydów pierwszoplanową kwestią, która wywołała w całym narodzie płomienną polemikę (Mateusza 4:17, 25; 10:5-7, 17, 18). W roku 1919 duchowi bracia Chrystusa przebywający jeszcze na ziemi — nieliczne grono pomazańców, którzy przetrwali trudny okres pierwszej wojny światowej — wzniecili podobny ogień w chrześcijaństwie. Oddziaływanie ducha Jehowy dało się wyraźnie odczuć we wrześniu owego roku, kiedy to na zgromadzenie zorganizowane w Cedar Point w stanie Ohio przybyli Jego lojalni świadkowie z bliska i z daleka. Joseph F. Rutherford, którego akurat zwolniono z więzienia i który nieco później został całkowicie zrehabilitowany, z zapałem skierował do zgromadzonych następujące słowa: „Posłuszni nakazowi Mistrza i świadomi naszego przywileju — a zarazem obowiązku — toczenia boju z bastionami błędu, które tak długo trzymały ludzi w niewoli, oświadczamy, że naszym powołaniem było i jest obwieszczanie chwalebnego Królestwa Mesjasza”. Oto kluczowa kwestia — Królestwo Boże!

8, 9. (a) Jak prezes Towarzystwa opisał postawę i pragnienia ludu Bożego w trudnych latach wojny? (b) W jakim sensie rzucono na ziemię ogień? (c) Jak wystąpiły gromy, głosy, błyskawice i trzęsienie ziemi?

⁸ Nawiązując do niedawnych ciężkich przeżyć ludu Bożego, mówca powiedział: „Ataki wroga były tak bezlitosne, że wielu spośród umiłowanej trzody Pańskiej popadło w odrętwienie i oszołomienie, modląc się i oczekując, aż Pan wyjawi swoją wolę. (...) Ale mimo tego chwilowego zniechęcenia żywiono gorące pragnienie głoszenia poselstwa o Królestwie” (zobacz angielskie wydanie Strażnicy z 15 września 1919 roku, strona 280).

⁹ Pragnienie to zostało zaspokojone w roku 1919, gdy mała, lecz aktywna grupa chrześcijan z płomiennym zapałem przystąpiła do ogólnoświatowej kampanii ewangelizacyjnej (porównaj 1 Tesaloniczan 5:19). Na ziemię rzucono ogień w tym sensie, że Królestwo Boże uczyniono palącą kwestią. I tak jest po dziś dzień! Ciszę przerwały donośne głosy, wyraźnie obwieszczające orędzie o Królestwie. Rozległy się gromkie, biblijne ostrzeżenia. Z proroczego Słowa Jehowy trysnęły niczym błyskawice jasne promienie światła prawdy, a gmach religii zachwiał się w posadach jak gdyby wskutek potężnego trzęsienia ziemi. Klasa Jana zrozumiała, że ma do wykonania pewne zadanie. Dzieło to w dalszym ciągu wspaniale się rozwija na całej zamieszkanej ziemi! (Rzymian 10:18).

Przygotowania do zadęcia w trąby

10. Do jakiego zadania przygotowuje się siedmiu aniołów i dlaczego?

¹⁰ Oto dalszy ciąg relacji Jana: „A siedmiu aniołów mających siedem trąb przygotowało się, aby w nie zadąć” (Objawienie 8:6). Co oznaczają odgłosy tych trąb? W starożytnym Izraelu dźwięki trąb zwiastowały ważne dni lub doniosłe wydarzenia (3 Mojżeszowa 23:24; 2 Królewska 11:14). Tak samo odgłosy trąb, które usłyszy apostoł Jan, zwrócą uwagę na sprawy rozstrzygające o życiu i śmierci.

11. Jakimi przygotowaniami była pilnie zajęta klasa Jana w latach 1919-1922?

¹¹ Sposobiąc się do zadęcia w trąby, aniołowie niewątpliwie kierowali też pewnym dziełem przygotowawczym na ziemi. W latach od 1919 do 1922 przywrócona do życia klasa Jana pilnie reorganizowała publiczną służbę kaznodziejską i wznosiła obiekty umożliwiające prowadzenie działalności wydawniczej. W roku 1919 zaczęto wydawać czasopismo Złoty Wiek, znane obecnie pod nazwą Przebudźcie się! Przedstawiono je jako „pismo oparte na rzeczywistości, przekonaniu i nadziei”. Miało ono odegrać ważną rolę, demaskując głośno niczym trąba polityczne powiązania religii fałszywej.

12. Co zwiastują poszczególne trąby i jakie zdarzenia z czasów Mojżesza to przypomina?

¹² Za chwilę się dowiemy, iż odgłosy trąb zapowiadają okropne klęski nawiedzające rozmaite części ziemi. Kilka przypomina plagi, którymi Jehowa za czasów Mojżesza ukarał Egipcjan (2 Mojżeszowa 7:19 do 12:32). Stanowiły one wyraz Jego sądu nad tym narodem, a ponadto umożliwiły ludowi Bożemu wyjście z niewoli. Podobną rolę odegrały plagi ukazane Janowi. Nie są to jednak literalne plagi, lecz znaki symbolizujące sprawiedliwe wyroki Jehowy (Objawienie 1:1).

Co oznacza „trzecia część”

13. Co się dzieje przy dźwięku pierwszych czterech trąb i jakie nasuwa się tu pytanie?

¹³ Jak się przekonamy, przy dźwięku pierwszych czterech trąb spadają plagi na „trzecią część” ziemi, morza, rzek i źródeł wód, a także ciał niebieskich oświetlających nasz glob (Objawienie 8:7-12). Trzecia część to dość dużo — ale nie całość (porównaj Izajasza 19:24; Ezechiela 5:2; Zachariasza 13:8, 9). Która „trzecia część” najbardziej zasługuje na te plagi? Szatan ze swym nasieniem zaślepił i skalał zdecydowaną większość rodzaju ludzkiego (1 Mojżeszowa 3:15; 2 Koryntian 4:4). Sytuację tę trafnie opisują słowa Dawida: „Wszyscy zeszli na manowce, wszyscy zwyrodnieli, nie ma nikogo, kto by czynił dobrze, nie ma ani jednego” (Psalm 14:3, Bp). Istotnie, całemu rodzajowi ludzkiemu grozi niepomyślny wyrok. Ale na jednej części ciąży szczególnie wielka wina. Ta „trzecia część” powinna być lepiej poinformowana! O kim tu mowa?

14. Czym jest symboliczna trzecia część, do której Jehowa kieruje orędzia przypominające plagi?

¹⁴ Chodzi o chrześcijaństwo! W latach dwudziestych obejmowało ono swymi wpływami trzecią część ludzkości. Ten system religijny jest owocem wielkiego odstępstwa od prawdziwego chrystianizmu — odstępstwa zapowiedzianego przez Jezusa i jego uczniów (Mateusza 13:24-30; Dzieje 20:29, 30; 2 Tesaloniczan 2:3; 2 Piotra 2:1-3). Duchowni twierdzą, że usługują w świątyni Bożej, i podają się za nauczycieli chrystianizmu. Tymczasem głoszą dogmaty daleko odbiegające od prawd biblijnych i wciąż okrywają hańbą imię Boże. Nic więc dziwnego, że do chrześcijaństwa, słusznie ukazanego jako „trzecia część”, Jehowa kieruje dobitne orędzia, bolesne niczym plagi. Ta część ludzkości w żadnym wypadku nie zasługuje na łaskę Bożą!

15. (a) Czy w każdą z trąb zadęto tylko w określonym roku? Objaśnij to szerzej. (b) Kto pomaga teraz klasie Jana obwieszczać wyroki Jehowy?

¹⁵ Symboliczne trąby rozbrzmiewają jedna po drugiej — podobnie słudzy Jehowy na siedmiu kolejnych zgromadzeniach w latach 1922-1928 przyjmowali specjalne rezolucje. Ale po tym okresie głos trąb nie ucichł. W dalszej części dnia Pańskiego nieustannie i bezlitośnie demaskowano odrażające postępki chrześcijaństwa. Mimo powszechnej nienawiści i prześladowań wyroki wydane przez Jehowę muszą zostać ogłoszone wszystkim narodom ziemi. Dopiero wtedy nastąpi kres szatańskiego systemu rzeczy (Marka 13:10, 13). Obecnie wielka rzesza wspiera klasę Jana w obwieszczaniu tych gromkich orędzi, mających żywotne znaczenie dla całego świata!

Spłonięcie trzeciej części ziemi

16. Co się stało, gdy zatrąbił pierwszy anioł?

¹⁶ A oto, co Jan pisze o wspomnianych aniołach: „I pierwszy zadął w trąbę. I nastąpiły grad i ogień przemieszane z krwią, i rzucono to na ziemię; i spłonęła trzecia część ziemi, i spłonęła trzecia część drzew, i spłonęła wszelka zielona roślinność” (Objawienie 8:7). Relacja ta przypomina siódmą z plag egipskich. Ale jakie wydarzenia w XX wieku wyobraża ta scena? (2 Mojżeszowa 9:24).

17. (a) Co przedstawia „ziemia” w Objawieniu 8:7? (b) Jak dochodzi do spalenia trzeciej części ziemi, należącej do chrześcijaństwa?

¹⁷ Słowo „ziemia” często odnosi się w Biblii do ludzkości (1 Mojżeszowa 11:1; Psalm 96:1). Ponieważ druga plaga zostaje wylana na morze, które też ma związek z ludzkością, „ziemia” najwyraźniej przedstawia z pozoru stabilne społeczeństwo ludzkie zorganizowane przez Szatana, a przeznaczone na zagładę (2 Piotra 3:7; Objawienie 21:1). Z opisu tej plagi wynika, że należącą do chrześcijaństwa trzecią część ziemi pochłania ogień dezaprobaty Bożej. Przywódców tego systemu religijnego, górujących nad ogółem wiernych niczym drzewa, palą rozgłaszane na wielką skalę niepomyślne wyroki Jehowy. A im dłużej setki milionów wyznawców chrześcijaństwa popierają tę religię, tym bardziej przypominają wyschłe źdźbła trawy, uznane przez Boga za duchowo zwiędłe (porównaj Psalm 37:1, 2).a

18. Jak w roku 1922 na kongresie w Cedar Point zostało ogłoszone sędziowskie orzeczenie Jehowy?

¹⁸ W jaki sposób jest rozgłaszane to sędziowskie orędzie? Ogólnie rzecz biorąc, nie za pomocą świeckich środków przekazu, które należą do teraźniejszego systemu i często uwłaczają „niewolnikowi” Bożemu (Mateusza 24:45, NW). Orędzie to dobitnie ogłoszono na drugim historycznym kongresie ludu Bożego, zorganizowanym 10 września 1922 roku w Cedar Point w stanie Ohio. Jednogłośnie i z wielkim entuzjazmem przyjęto na nim rezolucję zatytułowaną: „Wezwanie do przywódców świata”. Do nowożytnej symbolicznej ziemi otwarcie skierowano następujące słowa: „Wzywamy wszystkie narody ziemi, ich władców i naczelników oraz wszystkich księży najrozmaitszych denominacji kościelnych na ziemi, ich zwolenników i stronników, wielkich przedsiębiorców i wielkich polityków, aby przedłożyli swe dowody na usprawiedliwienie zajętego przez nich stanowiska i twierdzenia, że mogą zaprowadzić pokój i dobrobyt na ziemi i dać ludziom szczęście; a jeżeli nie dadzą tych dowodów, wzywamy ich, aby posłuchali świadectwa, jakie my im damy, jako świadkowie Pana, a oni niech powiedzą, czy świadectwo nasze jest prawdziwe, czy nie”.

19. Jakie świadectwo o Królestwie Bożym dali chrześcijaństwu słudzy Jehowy?

¹⁹ Jakie świadectwo złożyli ci chrześcijanie? Oto ich słowa: „Utrzymujemy i oświadczamy, że królestwo Mesjaszowe jest kompletnym lekarstwem na wszystkie dolegliwości rodzaju ludzkiego i że przyniesie ono pokój na ziemi i dobrą wolę ludziom, ziści pragnienie wszystkich narodów; dalej, że ci wszyscy, którzy ochotnie poddadzą się pod Jego sprawiedliwe panowanie, już teraz rozpoczęte, otrzymają błogosławieństwo trwałego po wieki pokoju, życia, wolności i nieskończonego szczęścia”. W tych zdemoralizowanych czasach, kiedy rządy ludzkie — zwłaszcza w krajach chrześcijaństwa — bezskutecznie usiłują rozwiązać problemy trapiące świat, to donośne jak głos trąby wezwanie rozbrzmiewa jeszcze dobitniej niż w roku 1922. Królestwo Boże pod zwierzchnictwem zwycięskiego Chrystusa faktycznie jest jedyną nadzieją dla ludzkości!

20. (a) Za pomocą jakich środków zbór chrześcijańskich pomazańców obwieszczał od roku 1922 wyroki Jehowy? (b) Co oznacza dla chrześcijaństwa odgłos pierwszej trąby?

²⁰ Za pomocą rezolucji, traktatów, broszur, książek, czasopism oraz wykładów zbór namaszczonych chrześcijan obwieszczał zarówno to, jak i późniejsze oświadczenia. Kiedy zadął w trąbę pierwszy anioł, na chrześcijaństwo spadł symboliczny niszczycielski grad. Ujawniono straszliwą winę krwi, którą się obciążyło wskutek brania udziału w konfliktach zbrojnych XX wieku, i wykazano, iż zasłużyło na ognisty gniew Jehowy. Klasa Jana, do której później dołączyła wielka rzesza, nadaje rozgłos dźwiękom pierwszej trąby, podkreślając, że z Bożego punktu widzenia chrześcijaństwo zasługuje na zagładę (Objawienie 7:9, 15).

Płonąca góra

21. Co się stało, gdy zatrąbił drugi anioł?

²¹ „I zadął w trąbę drugi anioł. I wrzucono do morza coś jakby wielką górę płonącą ogniem. I trzecia część morza stała się krwią; i trzecia część stworzeń w morzu, mających dusze, wymarła, a trzecia część łodzi uległa rozbiciu” (Objawienie 8:8, 9). Co symbolizuje ta przerażająca scena?

22, 23. (a) Jaka rezolucja niewątpliwie miała związek z odgłosem drugiej trąby? (b) Co przedstawia „trzecia część morza”?

²² Zrozumiemy ją lepiej, gdy weźmiemy pod uwagę, co się wydarzyło na zgromadzeniu ludu Jehowy zorganizowanym w Los Angeles w dniach od 18 do 26 sierpnia 1923 roku. W sobotę po południu prezes Towarzystwa Strażnica wygłosił zapowiedziane wcześniej przemówienie zatytułowane „Owce i kozły”. Wyraźnie utożsamił „owce” ze sprawiedliwie usposobionymi ludźmi, którzy mają posiąść ziemską dziedzinę Królestwa Bożego. Przyjęta następnie rezolucja demaskowała obłudę „niewiernego duchowieństwa” oraz „‚najzacniejszych trzody’, wielkich mężów tego świata, którzy mają olbrzymi wpływ na kapitał i politykę”. Wzywała „wszystkich miłujących pokój i porządek (...), którzy tkwią w kościołach różnych wyznań, (...) żeby wycofali się z niesprawiedliwych systemów kościelnych, nazwanych przez Pana ‚Babilonem’”, i żeby byli gotowi „skorzystać z dobrodziejstw Królestwa Bożego”.

²³ Rezolucja ta niewątpliwie stanowiła wynik zadęcia w drugą trąbę. Ludzie reagujący we właściwy sposób na to orędzie mieli się odłączyć od przypominających kozły osób, o których Izajasz napisał: „Lecz bezbożni są jak wzburzone morze, które nie może się uspokoić, a którego wody wyrzucają na wierzch muł i błoto” (Izajasza 57:20; 17:12, 13). A zatem „morze” trafnie wyobraża niespokojną, niestałą, buntowniczą ludność, wywołującą rozruchy i rewolucje (porównaj Objawienie 13:1). Nadejdzie jednak chwila, gdy owo „morze” przestanie istnieć (Objawienie 21:1). Dopóki to nie nastąpi, Jehowa dźwiękami drugiej trąby obwieszcza sąd nad „trzecią częścią morza” — to jest nad wzburzonymi masami w obrębie samego chrześcijaństwa.

24. Co wyobraża płonąca góra wrzucona w morze?

²⁴ W „morze” wrzucono coś przypominającego wielką, płonącą górę. W symbolice biblijnej góry często wyobrażają rządy. Tak na przykład zostało zobrazowane Królestwo Boże (Daniela 2:35, 44). A spustoszony Babilon nazwano „górą wypaloną” (Jeremiasza 51:25, NW). Jednakże górzysty twór ukazany Janowi wciąż jeszcze płonie. Okoliczność, iż został wrzucony do morza, trafnie unaocznia, jak w czasie pierwszej wojny światowej i po jej zakończeniu kwestia sprawowania władzy stała się palącym zagadnieniem — zwłaszcza na obszarze chrześcijaństwa. We Włoszech Mussolini wprowadził faszyzm. Niemcy opowiedziały się za hitleryzmem, a inne kraje wypróbowywały różne formy ustroju socjalistycznego. Radykalna zmiana nastąpiła w Rosji. W wyniku rewolucji bolszewickiej powstało w tym bastionie chrześcijaństwa pierwsze państwo komunistyczne, a tamtejszy kler utracił wszelką władzę i wpływy.

25. Skąd wiadomo, że również po drugiej wojnie światowej sprawowanie władzy stanowiło palącą kwestię?

²⁵ Wprawdzie druga wojna światowa położyła kres eksperymentom z faszyzmem i nazizmem, lecz sprawa sposobu rządzenia pozostała palącą kwestią, a wzburzone morze ludzkości w dalszym ciągu wyłaniało z siebie nowe rządy propagujące idee rewolucyjne. W okresie dzielącym nas od roku 1945 władze takie powstały między innymi w Chinach, Wietnamie, na Kubie i w Nikaragui. W Grecji nie powiódł się eksperyment z dyktaturą wojskową. A w Kambodży próba wprowadzenia radykalnego komunizmu kosztowała podobno życie przeszło dwóch milionów ludzi.

26. W jaki sposób „góra płonąca ogniem” dalej wywołuje fale na morzu ludzkości?

²⁶ „Góra płonąca ogniem” dalej wywołuje wielkie fale na morzu ludzkości. W Afryce i Azji, w obu Amerykach i na wyspach Oceanu Spokojnego trwają zmagania o władzę. Niejeden taki konflikt toczy się w krajach chrześcijaństwa albo tam, gdzie misjonarze należący do tego systemu religijnego parają się polityką. Niektórzy księża katoliccy wstąpili nawet do komunistycznych oddziałów partyzanckich i biorą udział w walkach. Jednocześnie różne ugrupowania protestanckie w Ameryce Środkowej stawiają sobie za cel zwalczanie „gwałtownej i niepohamowanej żądzy władzy”, jaką ich zdaniem przejawiają komuniści. Ale żadne z tych zawirowań w morzu ludzkości nie doprowadzi do ustanowienia prawdziwego pokoju i bezpieczeństwa (porównaj Izajasza 25:10-12; 1 Tesaloniczan 5:3).

27. (a) W jakim sensie „trzecia część morza” stała się krwią? (b) Jak wymarła „trzecia część stworzeń w morzu” i co się stanie z trzecią częścią statków?

²⁷ Głos drugiej trąby wyjawia, iż ludzie, którzy zamiast podporządkować się Królestwu Bożemu, podjęli walkę o władzę na drodze rewolucji, ściągają na siebie winę krwi. Zwłaszcza „trzecia część morza”, związana z chrześcijaństwem, niejako zamieniła się w krew. Wszystkie stworzenia tam przebywające są w oczach Boga martwe. Każda radykalna organizacja unosząca się niczym statek po tej części morza musi w końcu ulec rozbiciu. Jakże się cieszymy, że miliony ludzi przypominających owce usłuchało wezwania obwieszczanego przez symboliczną trąbę i odłączyło się od tych, którzy dalej nurzają się w ciasnym nacjonalizmie i rozlewie krwi, charakterystycznym dla owego morza!

Z nieba spada gwiazda

28. Co się dzieje, gdy trąbi trzeci anioł?

²⁸ „I zadął w trąbę trzeci anioł. I spadła z nieba wielka gwiazda płonąca jak lampa, i spadła na trzecią część rzek i na źródła wód. A imię gwiazdy brzmi Piołun. I trzecia część wód obróciła się w piołun, i wiele ludzi umarło od wód, ponieważ stały się gorzkie” (Objawienie 8:10, 11). Również tym razem inne fragmenty Biblii pomagają nam zrozumieć, do czego odnoszą się te słowa w dniu Pańskim.

29. Co przedstawia „wielka gwiazda płonąca jak lampa” i skąd o tym wiemy?

²⁹ Natknęliśmy się już na wzmiankę o symbolicznych gwiazdach, czytając orędzia Jezusa do siedmiu zborów — siedem gwiazd wyobrażało namaszczonych starszych usługujących w tamtych zborachb (Objawienie 1:20). „Gwiazdy” te, podobnie jak wszyscy inni pomazańcy, od chwili opieczętowania duchem świętym — zadatkiem ich niebiańskiego dziedzictwa — w sensie duchowym zajmują już miejsca w niebie (Efezjan 2:6, 7). Jednakże apostoł Paweł ostrzegł, iż właśnie spośród takich chrześcijan, przyrównanych do gwiazd, wyłonią się odstępcy, sekciarze zwodzący trzodę (Dzieje 20:29, 30). Zapowiedział, że niewierność ta doprowadzi do wielkiego odstępstwa, a owi upadli starsi utworzą zbiorowego człowieka bezprawia, który w końcu wybije się ponad ogół ludzkości, roszcząc sobie pretensje do pozycji boskiej (2 Tesaloniczan 2:3, 4). Jego przestroga spełniła się wtedy, gdy na scenie światowej pojawił się kler chrześcijaństwa, trafnie wyobrażony przez „wielką gwiazdę płonącą jak lampa”.

30. (a) Co oznaczało stwierdzenie, iż król Babilonu upadł z nieba? (b) Na co może wskazywać wzmianka o upadku z nieba?

³⁰ Jan widzi, że ta szczególna gwiazda spada z nieba. Jak do tego doszło? Zrozumiemy to lepiej, gdy się zapoznamy z dziejami pewnego starożytnego władcy — króla Babilonu. Izajasz skierował do niego następujące słowa: „O, jakże spadłeś z nieba, ty, gwiazdo jasna, synu jutrzenki! Powalony jesteś na ziemię, pogromco narodów!” (Izajasza 14:12). Proroctwo to spełniło się wtedy, gdy wojska Cyrusa zdobyły Babilon, a rezydujący tam król nagle spadł z pozycji władcy mocarstwa światowego, doznając haniebnej klęski. Upadek z nieba może więc oznaczać utratę wysokiego stanowiska i okrycie się niesławą.

31. (a) Kiedy kler chrześcijaństwa spadł z „niebiańskiej” pozycji? (b) W jaki sposób wody podawane przez duchowieństwo obróciły się w „piołun” i jakie to miało następstwa dla mnóstwa ludzi?

³¹ Odstąpiwszy od prawdziwego chrystianizmu, kler chrześcijaństwa spadł ze wzniosłej, „niebiańskiej” pozycji, wspomnianej przez Pawła w Liście do Efezjan 2:6, 7. Zamiast słodkich wód prawdy podawał ludziom „piołun” gorzkich kłamstw, takich jak dogmaty o piekle, czyśćcu, Trójcy czy przeznaczeniu, a miast zachęcać do służenia Bogu w zgodzie z zasadami moralnymi, podżegał narody do wojen. Do czego to doprowadziło? Do duchowego zatrucia tych, którzy uwierzyli owym kłamstwom. Przypominają oni niewiernych Izraelitów współczesnych Jeremiaszowi, o których Jehowa rzekł: „Oto sprawię, że będą jeść piołun, i dam im do picia zatrutą wodę. Bo od proroków z Jeruzalem rozeszło się odstępstwo na cały kraj” (Jeremiasza 9:14; 23:15, NW).

32. Kiedy upadek chrześcijaństwa z duchowych niebios stał się widoczny i jak nadano temu rozgłos?

³² Ten upadek z symbolicznych niebios stał się widoczny w roku 1919, kiedy to pieczę nad sprawami Królestwa powierzono nie klerowi chrześcijaństwa, lecz małemu ostatkowi prawdziwych naśladowców Chrystusa, namaszczonych duchem Bożym (Mateusza 24:45-47). A od roku 1922 upadkowi temu zaczęto nadawać rozgłos, gdyż pomazańcy na nowo podjęli kampanię jawnego demaskowania błędów kleru chrześcijaństwa.

33. Jak w roku 1924 na zgromadzeniu w Columbus zdemaskowano kler chrześcijaństwa?

³³ Bardzo znamienne jest w związku z tym oświadczenie złożone na zgromadzeniu, które Złoty Wiek nazwał „największą konwencją, jaką kiedykolwiek zorganizowali Badacze Pisma Świętego”. Kongres ten odbył się w dniach 20-27 lipca 1924 roku w Columbus w stanie Ohio. Zapewne pod kierownictwem anioła dmącego w trzecią trąbę przyjęto wtedy dobitną rezolucję. Wydano ją później w nakładzie 50 milionów egzemplarzy jako traktat Oskarżenie duchowieństwa. Jeden ze śródtytułów brzmiał: „Nasienie obietnicy a nasienie węża”. W oskarżeniu tym otwarcie zarzucono duchownym, iż nadają sobie szumne tytuły religijne, przyznają poczesne miejsca w trzodzie wpływowym przedsiębiorcom i politykom, są żądni poklasku, a na domiar złego nie głoszą wieści o mesjańskim Królestwie. Podkreślono też, że każdy oddany Bogu chrześcijanin jest przez Niego upoważniony do ‛ogłaszania dnia pomsty Boga naszego i do pocieszania wszystkich płaczących’ (Izajasza 61:2, Bg).

34, 35. (a) Co się dzieje z władzą i wpływami duchowieństwa, odkąd zaczął dąć w trąbę trzeci anioł? (b) Jaka przyszłość czeka kler chrześcijaństwa?

³⁴ Odkąd zaczął dąć w trąbę trzeci anioł, duchowni stopniowo tracili swe wpływy i dzisiaj tylko niewielu z nich zachowało niemalże boską pozycję, jaką cieszył się kler w minionych stuleciach. Działalność ewangelizacyjna prowadzona przez Świadków Jehowy pomogła mnóstwu ludzi zrozumieć, że liczne doktryny głoszone przez duchowieństwo to w gruncie rzeczy trucizna duchowa — „piołun”. Co więcej, na północy Europy duchowni zostali prawie całkowicie pozbawieni wpływów, a w Chinach i innych państwach władze bardzo poważnie ograniczyły ich możliwości działania. W katolickich krajach Europy i Ameryki kler psuje sobie opinię skandalami finansowymi, politycznymi i obyczajowymi. Pozycja duchowieństwa może się tylko pogorszyć, a wkrótce podzieli ono los wszystkich innych orędowników religii fałszywej (Objawienie 18:21; 19:2).

³⁵ Niemniej Jehowa jeszcze nie przestał zsyłać plag na chrześcijaństwo. Zobaczmy, co się stało, gdy zabrzmiała czwarta trąba.

Ciemność!

36. Co się wydarzyło, gdy zatrąbił czwarty anioł?

³⁶ „I zadął w trąbę czwarty anioł. I została rażona trzecia część słońca i trzecia część księżyca, i trzecia część gwiazd, żeby trzecia ich część ściemniała, a dzień nie miał światła przez swą trzecią część, i podobnie noc” (Objawienie 8:12). Dziewiąta plaga zesłana na Egipt pogrążyła ten kraj w literalnych ciemnościach (2 Mojżeszowa 10:21-29). Ale czym jest symboliczny mrok dający się we znaki ludziom w XX wieku?

37. Jak apostołowie Piotr i Paweł opisali duchowy stan ludzi nie należących do zboru chrześcijańskiego?

³⁷ Apostoł Piotr przypomniał współwyznawcom, że zanim zostali chrześcijanami, tkwili w ciemnościach duchowych (1 Piotra 2:9). Również Paweł użył słowa „ciemność”, opisując stan osób spoza zboru chrześcijańskiego (Efezjan 5:8; 6:12; Kolosan 1:13; 1 Tesaloniczan 5:4, 5). Ale co powiedzieć o wyznawcach chrześcijaństwa, którzy twierdzą, iż wierzą w Boga, a Jezusa uważają za swego Zbawiciela?

38. Co ujawnia czwarty anioł, jeśli chodzi o „światło” wysyłane przez chrześcijaństwo?

³⁸ Jezus oświadczył, że prawdziwi chrześcijanie będą rozpoznawani po owocach i że wiele osób podających się za jego naśladowców okaże się ‛czynicielami bezprawia’ (Mateusza 7:15-23). Kto widzi owoce wydawane przez trzecią część świata podporządkowaną chrześcijaństwu, ten nie może zaprzeczyć, iż błąka się ono w gęstych mrokach duchowych (2 Koryntian 4:4). W najwyższej mierze zasługuje na potępienie, gdyż podaje się za reprezentanta chrystianizmu. Całkiem słusznie więc głos trąby czwartego anioła oznajmia, iż „światło” chrześcijaństwa jest w rzeczywistości ciemnością i pochodzi ze źródeł babilońskich, nie mających nic wspólnego z naukami Chrystusa (Marka 13:22, 23; 2 Tymoteusza 4:3, 4).

39. (a) Jak rezolucja przyjęta na kongresie w roku 1925 opisywała zwodnicze światło chrześcijaństwa? (b) Jak jeszcze zdemaskowano chrześcijaństwo w roku 1955?

³⁹ Zgodnie z tym niebiańskim obwieszczeniem liczna rzesza sług Bożych zgromadzonych 29 sierpnia 1925 roku na kongresie w Indianapolis przyjęła śmiałą rezolucję zatytułowaną „Poselstwo nadziei”. Przetłumaczono ją później na różne języki i tak jak poprzednią, rozpowszechniono w 50 milionach egzemplarzy. Rezolucja ta demaskowała fałszywe światło wydawane przez finansistów, polityków i duchownych i wyjaśniała, że z jego powodu „ludy popadły w ciemność”. Ponadto zalecała Królestwo Boże jako jedyną realną nadzieję na dostąpienie „błogosławieństw w postaci pokoju, pomyślności, zdrowia, życia, wolności i wiecznego szczęścia”. Nieliczne grono pomazańców musiało się zdobyć na niesłychaną odwagę, by obwieszczać orędzia skierowane przeciwko tak potężnej organizacji, jaką jest chrześcijaństwo. Niemniej od początku lat dwudziestych czyni to nieprzerwanie po dziś dzień. W roku 1955 ponownie obnażono klasę duchowieństwa, rozpowszechniając na całym świecie w wielu językach broszurę Chrześcijaństwo czy chrystianizm — które z nich jest „Światłem Świata”? Dzisiaj obłuda chrześcijaństwa jest tak widoczna, że niejeden człowiek sam ją dostrzega. Ale słudzy Jehowy nie przestali wykazywać, czym naprawdę jest ten system, a mianowicie: królestwem ciemności.

Lecący orzeł

40. Jaki stan chrześcijaństwa ujawniły cztery odgłosy trąb?

⁴⁰ Pierwsze cztery odgłosy trąb rzeczywiście przyczyniły się do odsłonięcia jałowego, śmiercionośnego stanu chrześcijaństwa. Wykazały, że należąca do niego część „ziemi” zasłużyła na wyrok Jehowy i że rewolucyjne rządy powstające między innymi w krajach rzekomo chrześcijańskich stanowią śmiertelne zagrożenie dla życia duchowego. W rezultacie każdy mógł zobaczyć, jak nisko upadł kler i jak gęste mroki panują w chrześcijaństwie. Nie ulega wątpliwości, że ta część szatańskiego systemu rzeczy najbardziej zasługuje na potępienie.

41. Co ujrzał i usłyszał Jan, zanim rozległy się następne trąby?

⁴¹ Co jeszcze ma zostać wyjawione? Zanim otrzymamy odpowiedź na to pytanie, następuje krótka przerwa poprzedzająca głosy kolejnych trąb. Oto dalszy ciąg relacji Jana: „I ujrzałem, i usłyszałem orła lecącego środkiem nieba, mówiącego donośnym głosem: ‚Biada, biada, biada mieszkającym na ziemi, z powodu pozostałych głosów trąb trzech aniołów, którzy właśnie mają zadąć w trąby!’” (Objawienie 8:13).

42. Kogo zapewne wyobraża lecący orzeł i co oznajmia?

⁴² Orzeł lata wysoko na niebie, toteż jest widoczny na dużym obszarze. Ma wyjątkowo ostry wzrok i widzi bardzo daleko (Joba 39:29). Jedno z czworga żywych stworzeń stojących wokół tronu Bożego ukazano właśnie pod postacią lecącego orła (Objawienie 4:6, 7). Cherub ten — albo inny dalekowzroczny sługa Boży — donośnym głosem woła: „Biada, biada, biada”! Niech więc mieszkańcy ziemi uważnie słuchają dźwięków pozostałych trzech trąb, bo każda z nich ma związek z jednym „biada”.

[Przypisy]

[Tabela na stronie 139]

Wody chrześcijaństwa okazały się piołunem

Rozdział 22

Pierwsze biada — szarańcze

1. Kto wtóruje aniołom dmącym w trąby i co zapowiada piąta trąba?

PIĄTY anioł przygotowuje się do zadęcia w trąbę. Rozległy się już dźwięki czterech niebiańskich trąb i spadły cztery plagi na trzecią część ziemi, którą Jehowa uważa za najbardziej godną potępienia — na chrześcijaństwo. Wyjawiono, że jest ono śmiertelnie chore. Kiedy aniołowie dmą w trąby, wtórują im ziemscy heroldowie. Za chwilę głos piątej trąby obwieści pierwsze biada — jeszcze straszniejsze niż poprzednie zdarzenia. Chodzi o przerażającą plagę szarańczy. Ale najpierw rozważmy inne wersety, które pomogą nam lepiej zrozumieć znaczenie tej plagi.

2. W której księdze biblijnej opisano plagę szarańczy podobną do ukazanej Janowi i jaki wpływ wywarła tamta plaga na starożytny Izrael?

² Biblijna Księga Joela, napisana w IX wieku p.n.e., wspomina o inwazji różnych owadów, w tym również szarańczy. Była to plaga podobna do tej, którą ukazano Janowi (Joela 2:1-11, 25).a Miała przysporzyć cierpień odstępczemu Izraelowi, a poszczególnych członków tego narodu skłonić do skruchy i umożliwić im odzyskanie łaski Jehowy (Joela 2:6, 12-14). Bóg zapowiedział, że w wyznaczonym czasie wyleje swego ducha na „wszelkie ciało” i że różne straszne znaki poprzedzą „dzień Jahwe, dzień wielki i straszny” (Joela 2:11; 3:1-5, BT).

Plaga w pierwszym stuleciu

3, 4. (a) Kiedy i jak nastąpiło częściowe spełnienie proroctwa z 2 rozdziału Księgi Joela? (b) Jaka plaga przypominająca nalot szarańczy wystąpiła w I wieku i jak długo trwała?

³ Proroctwo z 2 rozdziału Księgi Joela spełniło się częściowo w I wieku. W dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 pierwsi chrześcijanie zostali namaszczeni duchem świętym i pod jego wpływem mogli mówić w różnych językach o „wielkich dziełach Bożych”. Przyciągnęło to ogromny tłum ludzi. Przemawiając do tych zdumionych obserwatorów, apostoł Piotr przytoczył słowa z Księgi Joela 3:1, 2 i wyjaśnił, że proroctwo to właśnie się spełniło (Dzieje 2:1-21). Nigdzie jednak nie wspomniano, iżby w tym samym czasie pojawiła się literalna plaga owadów, która jednym przysporzyła cierpień, a drugich przywiodła do skruchy.

⁴ A czy wystąpiła wtedy jakaś symboliczna plaga? Owszem! Była ona rezultatem niestrudzonego głoszenia nowo namaszczonych chrześcijan.b Za ich pośrednictwem Jehowa wzywał Żydów mających otwarte uszy, żeby okazali skruchę i dostąpili Jego błogosławieństw (Dzieje 2:38-40; 3:19). Kto zareagował pozytywnie, zaznawał obfitości łask Bożych. Natomiast dla tych, którzy nie przyjęli tego zaproszenia, pierwsi chrześcijanie stali się jakby niszczycielską chmarą szarańczy. Z Jeruzalem rozprzestrzenili się po całej Judei i Samarii. Wkrótce byli już wszędzie — dręczyli niewiernych Żydów, głosząc o zmartwychwstaniu Jezusa i o wszystkim, co się z tym wiązało (Dzieje 1:8; 4:18-20; 5:17-21, 28, 29, 40-42; 17:5, 6; 21:27-30). Plaga ta trwała aż do „dnia wielkiego i strasznego”, który nadszedł w roku 70, gdy Jehowa przywiódł do Jeruzalem wojska rzymskie, by zburzyły to miasto. Ocaleli wyłącznie ci chrześcijanie, którzy z wiarą wzywali imienia Jehowy (Joela 3:5, BT; Dzieje 2:20, 21; Przysłów [Przypowieści] 18:10, Bp).

Nowożytna plaga szarańczy

5. Jak proroctwo Joela spełnia się od roku 1919?

⁵ Logicznie rzecz biorąc, należałoby oczekiwać, iż proroctwo Joela znajdzie swe ostateczne spełnienie w czasie końca. I rzeczywiście tak się stało! W dniach od 1 do 8 września 1919 roku na zgromadzeniu Badaczy Pisma Świętego w Cedar Point w stanie Ohio nastąpiło znamienne wylanie ducha Bożego, który pobudził lud Jehowy do zorganizowania ogólnoświatowej kampanii kaznodziejskiej. Spośród wszystkich podających się za chrześcijan tylko oni zrozumieli, iż Jezus zasiadł na tronie jako niebiański Król, i tylko oni nie szczędzili starań, by nadać rozgłos tej dobrej nowinie. Zgodnie z omawianym proroctwem ich niestrudzone świadczenie stało się dla odstępczego chrześcijaństwa dotkliwą plagą (Mateusza 24:3-8, 14; Dzieje 1:8).

6. (a) Co zobaczył Jan, gdy piąty anioł zadął w swą trąbę? (b) Kogo wyobraża ta „gwiazda” i dlaczego?

⁶ Plagę tę opisuje również Księga Objawienia, która powstała jakieś 26 lat po zburzeniu Jeruzalem. O co wzbogaca relację Joela? Zapoznajmy się z doniesieniem Jana: „I zadął w trąbę piąty anioł. I ujrzałem gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię, i dano gwieździe klucz od czeluści otchłani” (Objawienie 9:1). Nie jest to ta sama spadająca gwiazda, o której wspomniano w Księdze Objawienia 8:10. Tym razem Jan widzi „gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię” i ma tu do wykonania pewne zadanie. Czy chodzi o osobę duchową, czy cielesną? O dzierżącym „klucz od czeluści otchłani” napisano później, że wtrąca do owej „otchłani” Szatana (Objawienie 20:1-3). Musi to więc być potężna osoba duchowa. W Księdze Objawienia 9:11 Jan podaje, że szarańcze mają „króla, anioła otchłani”. Oba wersety niewątpliwie odnoszą się do tej samej postaci, logika podpowiada bowiem, iż anioł trzymający klucze do otchłani jest właśnie aniołem otchłani. Gwiazda symbolizuje zatem Króla wyznaczonego przez Jehowę, gdyż namaszczeni chrześcijanie uznają tylko jednego anielskiego Króla — Jezusa Chrystusa (Kolosan 1:13; 1 Koryntian 15:25).

7. (a) Co się wydarzyło po otwarciu „czeluści otchłani”? (b) Czym jest „otchłań” i kto w niej przebywał przez krótki okres?

⁷ W sprawozdaniu Jana czytamy dalej: „I gwiazda otworzyła czeluść otchłani, i dym się wzniósł z czeluści jak dym z wielkiego pieca, a słońce, jak również powietrze, ściemniało od dymu z czeluści. I z dymu wyszły na ziemię szarańcze; i dano im władzę — taką władzę, jaką mają ziemskie skorpiony” (Objawienie 9:2, 3). „Otchłań” oznacza w Biblii miejsce nieaktywności, a nawet śmierci (porównaj Rzymian 10:7; Objawienie 17:8; 20:1, 3). Pod koniec pierwszej wojny światowej (w latach 1918-1919) do takiej „otchłani” względnej nieaktywności dostało się na krótki czas nieliczne grono braci Jezusa. Ale gdy w roku 1919 Jehowa wylał na tych skruszonych sług swego ducha, wyruszyli rojną gromadą, by wykonać czekające ich niełatwe zadanie.

8. W jakim sensie uwolnieniu szarańczy towarzyszyło mnóstwo „dymu”?

⁸ Jan zauważył, że razem z szarańczą wydostaje się z czeluści mnóstwo dymu przypominającego „dym z wielkiego pieca”.c Tak właśnie było w roku 1919. Chrześcijaństwo i resztę świata zaczął spowijać mrok (porównaj Joela 3:3, 4, BT). Uwolnienie klasy Jana, przyrównanej tu do szarańczy, w rzeczywistości oznaczało klęskę duchowieństwa, które uknuło spisek, by zadać śmiertelny cios działalności prowadzonej na rzecz Królestwa Bożego, a samo je odrzuciło. Kiedy chmara szarańczy otrzymała od Boga „władzę” oznaczającą upoważnienie do obwieszczania dobitnych wyroków, nad odstępczym chrześcijaństwem zaczął się rozpościerać całun dymu. „Słońce” chrześcijaństwa — jego pozorny blask — uległo zaćmieniu, a „powietrze” stało się gęste od sędziowskich orzeczeń Jehowy, ujawniono bowiem, iż rzeczywistym bogiem chrześcijaństwa jest „władca, który rządzi w powietrzu” tego świata (Efezjan 2:2; Jana 12:31; 1 Jana 5:19).

Dokuczliwe szarańcze!

9. Jakich instrukcji bitewnych udzielono szarańczom?

⁹ Jakie rozkazy bojowe dano tym stworzeniom? Jan pisze: „I powiedziano im, żeby nie wyrządzały szkody roślinności ziemi ani niczemu zielonemu, ani żadnemu drzewu, lecz tylko tym ludziom, którzy nie mają pieczęci Boga na swych czołach. I dano szarańczom — nie, żeby ich zabijały, ale żeby byli dręczeni katuszami pięć miesięcy, a ich katusze były jak katusze spowodowane przez skorpiona, gdy ugodzi człowieka. I w owe dni ludzie będą szukali śmierci, ale żadną miarą jej nie znajdą, i będą pragnęli umrzeć, ale śmierć od nich ucieka” (Objawienie 9:4-6).

10. (a) Głównie na kogo zesłano tę plagę i z jakim skutkiem? (b) Jakie katusze się z tym wiążą? (Zobacz też przypis).

¹⁰ Zauważmy, że plaga ta początkowo nie miała spaść na ‛roślinność i drzewa ziemi’, czyli na ogół prostego ludu i wybitne osobistości (porównaj Objawienie 8:7). Szarańcze wyrządzą szkodę tylko ludziom nie mającym na czołach pieczęci Bożej — wyznawcom chrześcijaństwa, którzy twierdzą, iż zostali opieczętowani, lecz swym postępowaniem zadają temu kłam (Efezjan 1:13, 14). A zatem bolesne orędzia nowożytnej szarańczy godzą przede wszystkim w przywódców religijnych chrześcijaństwa. Jakież katusze muszą znosić ci zadufani w sobie ludzie, gdy rozlega się publiczne obwieszczenie, że nie tylko nie udało im się doprowadzić swych podopiecznych do nieba, ale sami też się tam nie znajdą!d Czyż nie pasują do nich słowa: „Ślepy ślepego prowadzi”? (Mateusza 15:14).

11. (a) Jak długo pozwolono szarańczy zadawać katusze wrogom Boga i dlaczego nie jest to bynajmniej krótki okres? (b) Jak dotkliwe są te męczarnie?

¹¹ Wspomniane katusze trwają pięć miesięcy. Czyżby chodziło o stosunkowo krótki okres? Wcale nie, jeśli się weźmie pod uwagę długość życia literalnych szarańczy. Żyją one przeciętnie właśnie pięć miesięcy. A zatem dzisiejsze szarańcze dręczą wrogów Boga przez całe swe życie. Co więcej, przysparzają im tak wielkich katuszy, że ludzie szukają śmierci. Nie słyszeliśmy wprawdzie, by ktoś ukąszony przez symboliczną szarańczę faktycznie usiłował popełnić samobójstwo, ale słowa te pomagają nam uzmysłowić sobie okropność tych męczarni — przypominają one ból spowodowany ukłuciami skorpionów. Przywodzą na myśl cierpienia zapowiedziane przez Jeremiasza niewiernym Izraelitom, którzy mieli zostać rozproszeni przez babilońskich zdobywców i w końcu bardziej pragnąć śmierci niż życia (Jeremiasza 8:3; zobacz też Kaznodziei 4:2, 3).

12. Dlaczego szarańczy pozwolono zadawać przywódcom chrześcijaństwa duchowe katusze, ale nie dano ich zabijać?

¹² Dlaczego szarańczy nie dano zabijać przywódców religijnych, a tylko pozwolono dręczyć ich duchowymi katuszami? Owo pierwsze biada wiąże się z demaskowaniem kłamstw i błędów chrześcijaństwa, ale w nieco późniejszym okresie dnia Pańskiego zostanie w pełni obnażona duchowa martwota tego systemu religijnego. Stanie się to wtedy, gdy zabrzmi drugie biada i zginie trzecia część ludzi (Objawienie 1:10; 9:12, 18; 11:14).

Szarańcze wyposażone do boju

13. Jak wyglądają te szarańcze?

¹³ Jakże zdumiewa wygląd tych stworzeń! Jan tak je opisuje: „A szarańcze przypominały z wyglądu konie przygotowane do bitwy; a na swych głowach miały coś podobnego do koron jakby ze złota, a ich oblicza były jak oblicza ludzkie, włosy zaś miały jak włosy niewiast. A ich zęby były jak u lwów; i miały napierśniki jak napierśniki żelazne. A odgłos ich skrzydeł był jak odgłos wielokonnych rydwanów pędzących do bitwy” (Objawienie 9:7-9).

14. Dlaczego podany przez Jana opis szarańczy pasuje do grona chrześcijan, którym w roku 1919 jak gdyby przywrócono życie?

¹⁴ Opis ten trafnie przedstawia grono lojalnych chrześcijan, którzy w roku 1919 niejako odzyskali życie. Niczym konie gotowe do boju wprost rwali się do walki w obronie prawdy w sposób wyłuszczony przez apostoła Pawła (Efezjan 6:11-13; 2 Koryntian 10:4). Na ich głowach Jan widzi coś podobnego do złotych koron. Nie jest rzeczą stosowną, by nosili prawdziwe korony, gdyż dopóki są na ziemi, nie sprawują władzy (1 Koryntian 4:8; Objawienie 20:4). Ale już w roku 1919 mieli królewską prezencję. Byli braćmi Króla i dla każdego z nich zarezerwowano niebiańską koronę — pod warunkiem, że pozostaną wierni aż do końca (2 Tymoteusza 4:8; 1 Piotra 5:4).

15. Co symbolizują u szarańczy: (a) żelazne napierśniki? (b) oblicza podobne do ludzkich? (c) włosy jak u niewiast? (d) zęby jak u lwów? (e) donośny odgłos?

¹⁵ Szarańcze z tej wizji mają żelazne napierśniki, symbolizujące niezłomną sprawiedliwość (Efezjan 6:14-18). Mają też ludzkie oblicza, który to szczegół wskazuje na przymiot miłości, gdyż człowiek został stworzony na obraz Boga, który jest miłością (1 Mojżeszowa 1:26; 1 Jana 4:16). Ich włosy są długie jak u niewiast, co trafnie wyobraża podporządkowanie wobec ich Króla — anioła otchłani. A ich zęby przypominają zęby lwa. Zwierzę to posługuje się kłami do rozszarpywania mięsa. Od roku 1919 klasa Jana znowu mogła przyjmować stały pokarm duchowy, zwłaszcza w postaci prawd o Królestwie Bożym poddanym władzy „Lwa, który jest z plemienia Judy” — Jezusa Chrystusa. Lew jest symbolem odwagi, cechy niezwykle potrzebnej do przetrawienia tego twardego orędzia, do opublikowania go drukiem i rozpowszechnienia po całej ziemi. Symboliczne szarańcze wydają donośne dźwięki, przypominające „odgłos wielokonnych rydwanów pędzących do bitwy”. Wzorem pierwszych chrześcijan wcale nie zamierzają milczeć (1 Koryntian 11:7-15; Objawienie 5:5).

16. Co to oznacza, że szarańcze mają „ogony i kolce podobnie jak skorpiony”?

¹⁶ Głoszenie to nie ogranicza się do słowa mówionego! „Mają też ogony i kolce podobnie jak skorpiony; a w ich ogonach jest ich władza szkodzenia ludziom pięć miesięcy” (Objawienie 9:10). Co to może znaczyć? W trakcie swej służby kaznodziejskiej Świadkowie Jehowy przekazują za pomocą słowa mówionego i pisanego dobitne biblijne oświadczenia, które kłują niczym kolce skorpionów, gdyż ostrzegają przed nadciągającym dniem pomsty Jehowy (Izajasza 61:2). Zanim obecne pokolenie symbolicznych szarańczy zdąży dojść do kresu swego życia, zlecone przez Jehowę zadanie polegające na obwieszczaniu Jego wyroków zostanie zakończone — ze szkodą dla wszystkich zatwardziałych bluźnierców.

17. (a) Jaka publikacja zapowiedziana na zgromadzeniu Badaczy Pisma Świętego w roku 1919 miała jeszcze zaostrzyć ton ich świadectwa? (b) Jak był dręczony kler i jak na to zareagował?

¹⁷ Chmara szarańczy nie posiadała się z radości, gdy na kongresie w roku 1919 poinformowano o wydaniu nowego czasopisma pod nazwą Złoty Wiek. Dwutygodnik ten miał zaostrzyć ton ich świadczenia.e W numerze 27 z dnia 29 września 1920 roku zdemaskowano obłudę kleru, który w latach 1918-1919 przyczynił się do prześladowania w USA Badaczy Pisma Świętego. W latach dwudziestych i trzydziestych Złoty Wiek bezustannie kłuł duchownych chrześcijaństwa licznymi artykułami i rycinami obnażającymi ich przebiegłe flirty z polityką, zwłaszcza porozumienia zawierane przez hierarchię katolicką z Hitlerem i innymi dyktatorami faszystowskimi. Kler zareagował na to ‛wyrządzaniem krzywdy pod pozorem prawa’ i podburzaniem motłochu przeciwko ludowi Bożemu (Psalm 94:20).

Ostrzeganie przywódców światowych

18. Jakie zadanie musiały spełnić szarańcze i co się wydarzyło, gdy zabrzmiała piąta trąba?

¹⁸ Nowożytnym szarańczom powierzono pewne zadanie: miały nadać rozgłos dobrej nowinie o Królestwie, zdemaskować błędne nauki oraz odszukać zaginione owce. Wywiązały się z tego zlecenia w sposób, który wprawił świat w zdumienie. Zgodnie z dźwiękami anielskich trąb klasa Jana bezustannie wyjawiała, że chrześcijaństwo zasłużyło na niepomyślne wyroki Jehowy. Reagując na głos piątej trąby, Badacze Pisma Świętego zgromadzeni w dniach od 25 do 31 maja 1926 roku na kongresie w londyńskiej Royal Albert Hall położyli nacisk na pewien szczególny aspekt tych wyroków. Przyjęli wtedy rezolucję zatytułowaną „Świadectwo dla władców świata” oraz wysłuchali wykładu publicznego pod tytułem „Dlaczego chwieją się potęgi światowe — środek zaradczy”. Pełny tekst obu tych punktów programu ukazał się nazajutrz w jednej z najpoczytniejszych gazet londyńskich. Później chrześcijanie ci niczym rój szarańczy rozpowszechnili na całym świecie 50 milionów traktatów z tą rezolucją. Ileż katuszy zadali duchowieństwu! W Anglii jeszcze po wielu latach ludzie wspominali owo bolesne orędzie.

19. Jakie nowe narzędzia walki otrzymały symboliczne szarańcze i jak skomentowano pewien manifest opublikowany w Londynie?

¹⁹ Na wspomnianym zgromadzeniu symboliczne szarańcze otrzymały dalsze narzędzia walki, przede wszystkim książkę Wyzwolenie. Omówiono w niej na podstawie Biblii znak poświadczający, iż w roku 1914 narodził się rząd symbolizowany przez „syna, mężczyznę” — niebiańskie Królestwo Chrystusa (Mateusza 24:3-14; Objawienie 12:1-10). Następnie przytoczono treść manifestu wydanego w Londynie w roku 1917 i podpisanego przez ośmiu duchownych, których zaliczono do ‛największych kaznodziejów świata’. Reprezentowali oni główne wyznania protestanckie — baptystów, kongregacjonalistów, prezbiterian, metodystów oraz kościoły episkopalne. W manifeście podkreślili, że „obecny kryzys świadczy o końcu czasów pogan” i że ‛objawienia Pańskiego można spodziewać się lada chwila’. A zatem ci duchowni rozpoznali znak obecności Jezusa! Ale czy w związku z tym zamierzali coś uczynić? Książka Wyzwolenie informuje, „iż ci sami mężowie, którzy podpisali ten manifest”, później się go wyparli i odrzucili dowody na to, że „żyjemy przy końcu świata oraz w dniu wtórej obecności Pańskiej”.

20. (a) Jaki jest stosunek duchowieństwa do symbolicznej szarańczy i jej Króla? (b) Kto w myśl słów Jana przewodzi szarańczy i jak ma na imię?

²⁰ Zamiast głosić o bliskim nadejściu Królestwa Bożego, kler chrześcijaństwa woli popierać świat poddany władzy Szatana. Nie chce mieć nic wspólnego z symboliczną szarańczą ani jej Królem, o którym Jan pisze: „Mają nad sobą króla, anioła otchłani. Jego imię po hebrajsku: Abaddon [„Zniszczenie”], po grecku zaś ma na imię Apollion [„Niszczyciel”]” (Objawienie 9:11). Występując w charakterze „anioła otchłani” i „Niszczyciela”, Jezus rzeczywiście sprowadził na chrześcijaństwo bolesne biada. Ale na tym nie koniec!

[Przypisy]

Rozdział 23

Drugie biada — oddziały konnicy

1. Co się wydarzyło wbrew wysiłkom kleru, usiłującego wytępić symboliczne szarańcze i z czym się wiąże zapowiedź dwóch następnych biada?

INWAZJA szarańczy, trwająca od roku 1919, przysporzyła klerowi chrześcijaństwa wielu udręk. Duchowni próbowali wytępić te szarańcze, one jednak przypuszczały coraz silniejszy atak (Objawienie 9:7). Ale to nie wszystko! Jan pisze: „Jedno biada przeminęło. Oto nadchodzą po tych rzeczach jeszcze dwa biada” (Objawienie 9:12). Chrześcijaństwo czekają więc dalsze plagi.

2. (a) Co się stało, gdy zatrąbił szósty anioł? (b) Co wyobraża „jeden głos od rogów złotego ołtarza”? (c) Dlaczego wspomniano o czterech aniołach?

² Skąd pojawia się drugie biada? Oto, co pisze Jan: „I zadął w trąbę szósty anioł. I usłyszałem jeden głos od rogów złotego ołtarza, który jest przed Bogiem, jak mówił do szóstego anioła mającego trąbę: ‚Rozwiąż czterech aniołów związanych nad wielką rzeką Eufrat’” (Objawienie 9:13, 14). Uwolnienie aniołów następuje na polecenie głosu dochodzącego od rogów złotego ołtarza. Chodzi tu o ołtarz kadzielny, a pochodzące z niego kadzidło w złotych czaszach już dwukrotnie powiązano z modlitwami świętych (Objawienie 5:8; 8:3, 4). Wspomniany głos symbolizuje zatem zjednoczone modlitwy świętych przebywających na ziemi. Błagają oni o uwolnienie, by dalej mogli energicznie pełnić służbę dla Jehowy w charakterze Jego „posłańców”, takie bowiem jest podstawowe znaczenie greckiego odpowiednika wyrazu „aniołowie”. Ale dlaczego aniołów jest czterech? Liczba ta zdaje się wskazywać na ich zorganizowanie w sposób umożliwiający objęcie głoszeniem całej ziemi (porównaj Objawienie 7:1; 20:8).

3. W jakim sensie czterej aniołowie zostali „związani nad wielką rzeką Eufrat”?

³ W jakim sensie aniołowie ci byli „związani nad wielką rzeką Eufrat”? W dawnych czasach Eufrat stanowił północno-wschodnią granicę krainy, którą Jehowa obiecał Abrahamowi (1 Mojżeszowa 15:18; 5 Mojżeszowa 11:24). Najwidoczniej więc zostali zatrzymani przy granicy kraju danego im przez Boga, czyli ich ziemskiej dziedziny działalności, i nie pozwolono im w pełni podjąć służby, którą dla nich przewidział Jehowa. Rzeka ta kojarzy się też mocno z Babilonem, gdzie po upadku Jeruzalem w roku 607 p.n.e. rodowici Żydzi spędzili w niewoli 70 lat, „związani nad wielką rzeką Eufrat” (Psalm 137:1). Podobnie skrępowani byli w roku 1919 Izraelici duchowi, którzy popadli w przygnębienie i błagali Jehowę o kierownictwo.

4. Jakie zadanie otrzymali czterej aniołowie i jak je wykonują?

⁴ Na szczęście Jan może teraz oznajmić: „I zostali rozwiązani czterej aniołowie, którzy są przygotowani na godzinę i dzień, i miesiąc, i rok, aby zabić trzecią część ludzi” (Objawienie 9:15). Jehowa jest bardzo precyzyjnym Dyspozytorem czasu. Ściśle się trzyma ustalonego przez siebie harmonogramu wydarzeń. Jego posłańcy dostępują więc uwolnienia dokładnie w wyznaczonej chwili, dzięki czemu będą mogli wykonać powierzone im zadanie. Spróbuj sobie wyobrazić, jaką tryskali radością, gdy w roku 1919 wychodzili z niewoli, gotowi do dzieła! Mieli nie tylko dręczyć, lecz także „zabić trzecią część ludzi”. Ma to związek z plagami, które zostały zapowiedziane dźwiękami pierwszych czterech trąb, a spadły na trzecią część ziemi, morza i stworzeń morskich, rzek i źródeł wód oraz świecących ciał niebieskich (Objawienie 8:7-12). Czterej aniołowie posuwają się jeszcze dalej i ‛zabijają’, a więc całkowicie obnażają martwy duchowo stan chrześcijaństwa. Czynią to przez publiczne obwieszczenia, które niczym trąby rozbrzmiewają od roku 1922 po dziś dzień.

5. Jak w roku 1927 rozległ się dźwięk szóstej trąby i jaki miał związek z chrześcijaństwem?

⁵ Jak pamiętamy, dopiero co zatrąbił szósty anioł. Odpowiedzią było szóste z serii dorocznych międzynarodowych zgromadzeń Badaczy Pisma Świętego. Zorganizowano je w kanadyjskim mieście Toronto. Program z niedzieli 24 lipca 1927 roku transmitowano za pośrednictwem 53 połączonych radiostacji — najrozleglejszej podówczas sieci radiowej. Orędzia tego mogły wysłuchać miliony osób. Najpierw odczytano śmiałą rezolucję, w której zdemaskowano duchową martwotę chrześcijaństwa, a następnie oświadczono: „W tym czasie zamieszania Jehowa Bóg zwraca się do wszystkich ludzi z wezwaniem, aby na zawsze opuścili organizację tego fałszywego chrześcijaństwa, czyli tak zwanego ‚zorganizowanego chrześcijaństwa’, [aby] zupełnie się od niej odwrócili (...) oraz aby ludzie z posłusznem i pokornem sercem zupełnie się zwrócili ku Jehowie Bogu, jego Królowi i jego Królestwu”. Później J. F. Rutherford, prezes Towarzystwa Strażnica, wygłosił wykład publiczny pod tytułem „Wolność dla ludzi”. Przedstawił go w charakterystycznym dla siebie, dynamicznym stylu, harmonizującym z „ogniem i dymem, i siarką”, które ujrzał w wizji apostoł Jan.

6. W jaki sposób Jan opisuje oddziały konnicy?

⁶ „A liczba wojsk konnicy dwa miriady miriadów — usłyszałem ich liczbę. A tak widziałem w wizji konie i tych, którzy na nich siedzieli: mieli napierśniki ognistoczerwone i hiacyntowoniebieskie, i siarkowożółte; a głowy koni były jak głowy lwów, a z ich pysków wydobywały się ogień i dym, i siarka. Przez te trzy plagi została zabita trzecia część ludzi — przez ogień i dym, i siarkę, które się wydobywały z ich pysków” (Objawienie 9:16-18).

7, 8. (a) Pod czyim kierownictwem odbywa się szarża konnicy? (b) Pod jakimi względami konnica przypomina poprzedzającą ją szarańczę?

⁷ Atakiem tej konnicy najwyraźniej kieruje czterech aniołów. Cóż za przerażające widowisko! Spróbuj sobie wyobrazić, jak byś zareagował, gdybyś stał się celem takiej szarży! Już sam wygląd tej kawalerii zatrwożyłby twe serce. Ale czy zauważyłeś, jak jest podobna do szarańczy, które ją poprzedzały? Szarańcze przypominały konie, tym razem zaś oglądamy właśnie te zwierzęta. W obu wypadkach chodzi więc o teokratyczny bój (Przypowieści 21:31). Ponadto szarańcze mają zęby jakby lwie, a konie — głowy jak głowy lwów. Oznacza to, że oba te zastępy mają związek z odważnym Lwem z plemienia Judy, Jezusem Chrystusem, który jest ich Wodzem, Rozkazodawcą i Wzorem (Objawienie 5:5; Przypowieści 28:1).

⁸ Zarówno szarańcze, jak i oddziały konnicy biorą udział w sędziowskim dziele Jehowy. Szarańcze wyszły z dymu, który zwiastował chrześcijaństwu nieszczęście i ognistą zagładę, konie zaś wypuszczają z pysków ogień, dym i siarkę. Szarańcze miały żelazne napierśniki, co oznaczało, że ich serc strzegło niezłomne oddanie dla sprawiedliwości. Kawalerzyści też noszą napierśniki: czerwono-niebiesko-żółte. Barwy te unaoczniają śmiercionośne orędzia wychodzące z końskich pysków (porównaj 1 Mojżeszową 19:24, 28; Łukasza 17:29, 30). Szarańcze mają ogony jak ogony skorpionów i zadają nimi katusze, natomiast ogony koni przypominają węże i mogą zabijać! Wszystko wskazuje na to, że kawaleria ma na większą skalę kontynuować dzieło rozpoczęte przez szarańczę, doprowadzając je do pomyślnego zakończenia.

9. Kogo wyobraża konnica?

⁹ Kogo więc wyobraża konnica? Namaszczona duchem klasa Jana, mająca władzę ‛kłucia i szkodzenia’, zaczęła donośnie niczym głosem trąby rozgłaszać wyrok Jehowy, zapowiadający pomstę na chrześcijaństwie. Można zatem oczekiwać, iż ta sama grupa otrzyma polecenie, by ‛zabijać’, to znaczy oznajmiać, że chrześcijaństwo ze swym klerem jest całkowicie martwe duchowo, że zostało odrzucone przez Jehowę i że czeka je wrzucenie do ‛ognistego pieca’ wieczystej zagłady. Babilon Wielki faktycznie musi zostać doszczętnie unicestwiony (Objawienie 9:5, 10; 18:2, 8; Mateusza 13:41-43). Najpierw jednak klasa Jana musi ukazać za pomocą „miecza Ducha, którym jest Słowo Boże”, iż chrześcijaństwo stało się martwe pod względem duchowym. Symbolicznym uśmiercaniem „trzeciej części ludzi” kierują czterej aniołowie oraz jeźdźcy dosiadający koni (Efezjan 6:17; Objawienie 9:15, 18). Wynika z tego, że ten wzbudzający grozę zastęp zwiastunów Królestwa wyrusza do boju jako armia odpowiednio zorganizowana i poddana teokratycznemu kierownictwu Pana Jezusa Chrystusa.

Dwa miriady miriadów

10. Jak to rozumieć, że liczebność konnicy wynosi dwa miriady miriadów?

¹⁰ Jak to możliwe, by liczebność konnicy wynosiła dwa miriady miriadów? Literalne miriady to wielokrotności dziesięciu tysięcy. Wobec tego dwa miriady miriadów to 200 milionów.a Wprawdzie są już miliony głosicieli Królestwa, ale daleko jeszcze do setek milionów! Przypomnijmy sobie jednak słowa Mojżesza zapisane w Księdze Liczb (4 Mojżeszowej) 10:36 (NW): „Wróć, o Jehowo, do miriadów tysięcy Izraela” (porównaj 1 Mojżeszową 24:60). Dosłownie znaczyłoby to ‛wróć do dziesiątków milionów Izraela’. A przecież w owych czasach naród ten liczył tylko dwa — trzy miliony osób. Co więc Mojżesz miał na myśli? Zapewne nie chodziło mu o podanie konkretnej liczby, chciał raczej nawiązać do faktu, że Izraelici mieli stanowić rzeszę niezliczoną „jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza” (1 Mojżeszowa 22:17; 1 Kronik 27:23). Użył więc odpowiednika słowa „miriady”, by wskazać na wielką, lecz nie sprecyzowaną liczbę. Dlatego w Biblii warszawskiej oddano ten werset następująco: „Wróć, Panie, do niezliczonych tysięcy Izraela”. Jest to zgodne z drugim znaczeniem odpowiednika wyrazu „miriady”, podawanym w słownikach języka greckiego i hebrajskiego, a mianowicie: „bardzo liczny, niezliczony” (Słownik grecko-polski pod redakcją Z. Abramowiczówny; W. Gesenius, Hebräisches und Aramäisches Handwörtebuch über das Alte Testament).

11. Czego potrzebuje klasa Jana, by mogła liczyć miriady choćby w sensie przenośnym?

¹¹ Jednakże żyjących na ziemi członków klasy Jana jest już mniej niż 10 000. Jakże więc można ich przyrównywać do nieprzeliczonej konnicy? Jeżeli mieli się stać miriadami choćby w sensie symbolicznym, to czyż nie potrzebowali wsparcia? Owszem, i dzięki niezasłużonej życzliwości Jehowy otrzymali takie posiłki! Skąd one nadeszły?

12, 13. Jakie wydarzenia z lat 1918-1935 pokazały, skąd mają nadejść posiłki?

¹² W latach 1918-1922 klasa Jana zaczęła nieść udręczonej ludzkości uszczęśliwiającą nadzieję na to, że „miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. W roku 1923 oznajmiono, iż owce wspomniane w Ewangelii według Mateusza 25:31-34 będą żyć na ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego. Podobne perspektywy omówiono w broszurze Wolność dla ludzi, wydanej na zgromadzeniu międzynarodowym w roku 1927. Na początku lat trzydziestych wierną klasę Jonadaba oraz tych, którzy ‛wzdychają i jęczą’ nad żałosnym stanem duchowym chrześcijaństwa, utożsamiono z symbolicznymi owcami spodziewającymi się żyć na ziemi (Ezechiela 9:4; 2 Królewska 10:15, 16). Strażnica z 15 października 1934 roku kierowała takie osoby do nowożytnych „miast ucieczki”. W numerze tym podkreślono: „Słysząc głos trąby Bożej i przyjąwszy przestrogę przez wkroczenie do organizacji Bożej i złączenie się z ludem Bożym, ci z klasy Jonadaba muszą tam pozostawać” (Liczb 35:6, BT).

¹³ W roku 1935 członkowie klasy Jonadaba zostali specjalnie zaproszeni na kongres Świadków Jehowy zorganizowany w Waszyngtonie. Na zgromadzeniu tym J. F. Rutherford wygłosił w piątek 31 maja słynny wykład pod tytułem „Lud wielki”. Wyraźnie w nim wykazał, iż grupą wspomnianą w Księdze Objawienia 7:9 (Bg) są owce z Ewangelii według Mateusza 25:33 — oddani Bogu ludzie mający nadzieję ziemską. W trakcie tego kongresu ochrzczono 840 nowych Świadków, przeważnie należących do wielkiej rzeszy, co stanowiło zapowiedź przyszłych wydarzeń.b

14. Czy wielka rzesza miała uczestniczyć w szarży symbolicznej konnicy i jakiemu postanowieniu dano wyraz w roku 1963?

¹⁴ Czy ta wielka rzesza uczestniczy w szarży, którą rozpoczęto w roku 1922 i której poświęcono szczególną uwagę na kongresie w Toronto w roku 1927? Ależ tak — czyni to pod kierownictwem czterech aniołów, czyli klasy Jana! Podczas zgromadzeń pod hasłem „Wiecznotrwała dobra nowina”, zorganizowanych na całym świecie w roku 1963, wielka rzesza razem z klasą Jana przyjęła płomienną rezolucję. Oświadczono w niej, iż „świat stoi (...) przed powszechną klęską na podobieństwo trzęsienia ziemi, jakiego jeszcze nigdy nie przeżywał, a wszystkie jego polityczne urządzenia i dzisiejszy religijny Babilon zostaną tak wstrząśnięte, że legną w gruzach”. Powzięto też następujące postanowienie: „Chcemy nadal głosić wszystkim narodom bez różnicy ‚wiecznotrwałą dobrą nowinę’ o mesjańskim Królestwie Bożym i sprawiedliwych Jego wyrokach, które dla Jego nieprzyjaciół równe są plagom, a które jednak zostaną wykonane celem wyzwolenia wszystkich ludzi pragnących w sposób mający uznanie Boże wielbić Stwórcę duchem i prawdą”. Na 24 zgromadzeniach zorganizowanych dookoła naszego globu rezolucję tę entuzjastycznie przyjęło 454 977 uczestników, z których dużo ponad 95 procent należało do wielkiej rzeszy.

15. (a) Jaką część pracowników Jehowy stanowiła w roku 1988 wielka rzesza? (b) Jak modlitwa Jezusa z Jana 17:20, 21 uwypukla jedność wielkiej rzeszy i klasy Jana?

¹⁵ Grupa ta niezmiennie deklaruje bezwarunkową jedność z klasą Jana w wylewaniu plag na chrześcijaństwo. W roku 1988 członkowie wielkiej rzeszy stanowili ponad 99,7 procent pracowników wysłanych przez Jehowę na symboliczne pole. Działają oni w całkowitej zgodzie z pomazańcami, za których Jezus modlił się słowami zapisanymi w Ewangelii według Jana 17:20, 21: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy przez ich słowo uwierzą we mnie. Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie, aby i oni w nas jedno byli, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś”. Namaszczona duchem klasa Jana pod wodzą Jezusa podąża przodem, a wielka rzesza gorliwie uczestniczy z nią w tej najbardziej niszczycielskiej szarży w dziejach ludzkich!c

16. (a) Jak Jan opisuje pyski i ogony symbolicznych koni? (b) Jak usta sług Jehowy zostały przygotowane do służby? (c) Co oznacza fakt, że „ich ogony są podobne do węży”?

¹⁶ Kawaleria ta potrzebuje wyposażenia bojowego. W jakże cudowny sposób dostarczył go Jehowa! Jan pisze: „Władza koni bowiem jest w ich pyskach i w ich ogonach; bo ich ogony są podobne do węży i mają głowy, i nimi wyrządzają szkodę” (Objawienie 9:19). Jehowa ordynował swych oddanych, ochrzczonych czcicieli do pełnienia tej służby. Za pośrednictwem teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej oraz innych zebrań zborowych i kursów uczy ich głosić Słowo, dzięki czemu potrafią dobitnie przemawiać „językiem ludzi uczonych”. Wkłada w ich usta swoje słowa i rozsyła, by oznajmiali Jego wyroki „publicznie i od domu do domu” (2 Tymoteusza 4:2; Izajasza 50:4; 61:2; Jeremiasza 1:9, 10; Dzieje 20:20, NW). Członkowie klasy Jana i wielkiej rzeszy zostawiają u ludzi kłujące orędzie, będące odpowiednikiem „ogonów”, w ciągu minionych lat rozpowszechnili bowiem miliardy egzemplarzy Biblii, książek, broszur i czasopism. Przeciwnikom ostrzeganym przed „szkodą” ze strony Jehowy rzeczywiście się wydaje, iż ta konnica liczy dwa miriady miriadów (porównaj Joela 2:4-6).

17. Czy w krajach, w których działalność Świadków Jehowy oraz rozpowszechnianie literatury obłożono zakazem, mają oni jakiś udział w tej szarży konnicy? Objaśnij to szerzej.

¹⁷ Jeden z najgorliwszych oddziałów tej kawalerii stanowią Świadkowie Jehowy mieszkający w krajach, w których ich działalność jest zakazana. Muszą niczym owce wśród wilków być „roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie”. Są posłuszni Jehowie, nie mogą więc przestać mówić o tym, co widzieli i słyszeli (Mateusza 10:16, BT; Dzieje 4:19, 20; 5:28, 29, 32). Czy okoliczność, iż nie mają literatury do rozpowszechniania lub posiadają jej bardzo niewiele, usprawiedliwiałaby wniosek, że nie uczestniczą w szarży symbolicznej konnicy? Ależ skąd! Mają przecież usta i upoważnienie od Jehowy do używania ich w głoszeniu prawdy biblijnej. Czynią to nieoficjalnie, umiejętnie zapoczątkowując studia biblijne i ‛wiodąc wielu do sprawiedliwości’ (Daniela 12:3). Chociaż więc nie kłują „ogonem”, nie mogą bowiem zostawiać literatury zawierającej dobitne orędzia, to jednak wypuszczają z ust symboliczny ogień, dym i siarkę, gdy taktownie i roztropnie świadczą, że bliski jest dzień oczyszczenia Jehowy z wszelkich zarzutów.

18. W ilu językach jest wydawane drukiem orędzie dręczące niczym plaga i jak wiele owych publikacji rozpowszechnia ta konnica?

¹⁸ W innych krajach literatura Królestwa nieustannie demaskuje babilońskie doktryny i praktyki chrześcijaństwa, wyrządzając mu w sensie przenośnym zasłużoną szkodę. W pięćdziesięcioleciu poprzedzającym rok 1987 ta ogromna konnica zdołała dzięki nowoczesnym technikom drukarskim rozpowszechnić w przeszło 200 językach astronomiczną liczbę 7 821 078 415 egzemplarzy Biblii, książek, czasopism i broszur, a więc znacznie więcej niż dosłowne dwa miriady miriadów. Jakże ostry ból zadają owe ogony!

19, 20. (a) Jak zareagowali niektórzy mieszkańcy dalekich krajów, mimo iż to dręczące orędzie skierowano głównie do chrześcijaństwa? (b) Jak Jan opisuje reakcję ogółu ludzi?

¹⁹ Jehowa postanowił, by za pomocą tego dręczącego orędzia „została zabita trzecia część ludzi”. Jest ono więc skierowane głównie do chrześcijaństwa. Ale dotarło również do krajów niechrześcijańskich, gdzie obłuda tego systemu religijnego jest nieraz dobrze znana. Czy tamtejsi mieszkańcy przybliżyli się do Jehowy, widząc plagi spadające na tę znikczemniałą organizację? Bardzo wielu tak postąpiło! Sporo potulnych, szczerych osób mieszkających na terenach nie objętych bezpośrednio wpływami chrześcijaństwa chętnie usłuchało głoszonego im orędzia. Jednakże reakcja ogółu pokrywa się z opisem podanym przez Jana: „Ale pozostali ludzie, których te plagi nie zabiły, nie okazali skruchy za dzieła swych rąk, tak by już nie oddawać czci demonom ani bożkom ze złota i srebra, i miedzi, i kamienia, i drewna, które nie mogą ani widzieć, ani słyszeć, ani chodzić; i nie okazali skruchy za swe morderstwa ani za swe praktyki spirytystyczne, ani za swą rozpustę, ani za swe kradzieże” (Objawienie 9:20, 21). Nie należy się więc spodziewać powszechnego nawrócenia takich zatwardziałych grzeszników. Wszyscy, którzy nie zechcą porzucić niegodziwych dróg, usłyszą niepomyślny wyrok Jehowy w wielkim dniu usprawiedliwienia Jego zwierzchnictwa. Natomiast „każdy, kto wzywa imienia Jehowy, ujdzie cało” (Joela 2:32, NW [3:5, Bw]; Psalm 145:20; Dzieje 2:20, 21).

²⁰ Wszystko, co tu omówiliśmy, wchodzi w zakres drugiego biada. Zanim ono przeminie, muszą jeszcze nastąpić inne wydarzenia. Dowiemy się o nich z kolejnych rozdziałów.

[Przypisy]

Rozdział 24

Słodko-gorzkie orędzie

Wizja 6 — Objawienie 10:1 do 11:19

Treść: Wizja małego zwoju, wydarzenia w świątyni, dźwięk siódmej trąby

Czas spełnienia: Od powołania Jezusa na tron w roku 1914 do wielkiego ucisku

1, 2. (a) Jakie były następstwa drugiego biada i dopiero kiedy zostanie ogłoszone jego zakończenie? (b) Jaką postać zstępującą z nieba widzi teraz Jan?

DRUGIE biada spowodowało wielkie spustoszenia. Dotknęło chrześcijaństwo i jego przywódców — „trzecią część ludzi” — demaskując ich martwotę duchową (Objawienie 9:15). Jan niewątpliwie zastanawiał się teraz, do czego doprowadzi trzecie biada. Ale przecież jeszcze nie ustało drugie biada, bo o jego zakończeniu jest mowa dopiero w Księdze Objawienia 11:14. Zanim do tego dojdzie, Jan ma być świadkiem wydarzeń, w których sam też weźmie udział. Najpierw jego oczom ukazuje się taki oto zdumiewający widok:

² „I ujrzałem innego silnego anioła zstępującego z nieba, przyobleczonego w obłok, a na jego głowie była tęcza, a jego oblicze było jak słońce, a jego nogi jak ogniste słupy” (Objawienie 10:1).

3. (a) Kto jest tym „silnym aniołem”? (b) Co oznacza tęcza na jego głowie?

³ Kto jest tym „silnym aniołem”? Zapewne chodzi o wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, który występuje tu w innej roli. Jest przyobleczony w obłok niewidzialności, który nam przypomina wcześniejszą wypowiedź Jana o Jezusie: „Oto przychodzi z obłokami, a ujrzy go wszelkie oko oraz ci, którzy go przebili” (Objawienie 1:7; porównaj Mateusza 17:2-5). Tęcza na jego głowie przywodzi nam na pamięć wizję tronu Jehowy, który okalała „tęcza podobna z wyglądu do szmaragdu” (Objawienie 4:3; porównaj Ezechiela 1:28). Obrazowała ona niezmącony spokój panujący wokół tronu Bożego. Podobnie tęcza nad głową tego anioła utożsamia go ze specjalnym posłańcem zwiastującym pokój — z zapowiedzianym przez Jehowę „Księciem Pokoju” (Izajasza 9:5, 6).

4. Na co wskazuje okoliczność, że: (a) oblicze silnego anioła wyglądało „jak słońce”? (b) nogi anioła przypominały „ogniste słupy”?

⁴ Twarz owego potężnego anioła wyglądała „jak słońce”. We wcześniejszej wizji, w której ukazano Jezusa w świątyni Bożej, Jan zobaczył, że oblicze Chrystusa było „jak słońce, gdy świeci w swej mocy” (Objawienie 1:16). Jezus świeci jako „słońce sprawiedliwości”, które niesie na swych skrzydłach uzdrowienie bojącym się imienia Jehowy (Malachiasza 3:20). Nie tylko twarz, lecz także nogi tego anioła promienieją chwałą, wyglądają bowiem „jak ogniste słupy”. Zajął zdecydowaną postawę, stosowną dla tego, któremu Jehowa powierzył „całą władzę w niebie i na ziemi” (Mateusza 28:18, Wp; Objawienie 1:14, 15).

5. Co widzi Jan w ręce silnego anioła?

⁵ Jan kontynuuje relację słowami: „A w swej ręce miał otwarty mały zwój. I postawił swą prawą nogę na morzu, a lewą na ziemi” (Objawienie 10:2). Jeszcze jeden zwój? Owszem, ale tym razem nie zapieczętowany. Tak jak Jan, możemy się spodziewać wyjawienia dalszych fascynujących informacji. Najpierw jednak nakreślono ramy nadchodzących wydarzeń.

6. (a) Dlaczego Jezus słusznie postawił swe nogi na ziemi i morzu? (b) Kiedy całkowicie się spełnił Psalm 8:6-9?

⁶ Wróćmy do opisu przedstawiającego Jezusa. Swoje ogniste nogi postawił on na ziemi i morzu, nad którymi sprawuje teraz pełną władzę. Harmonizuje to z treścią proroczego psalmu: „Uczyniłeś go [Jezusa] niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich, złożyłeś to wszystko pod jego stopy: owce i bydło wszelakie, a nadto i polne stada, ptactwo powietrzne oraz ryby morskie, wszystko, co szlaki mórz przemierza” (Psalm 8:6-9, BT; zobacz też Hebrajczyków 2:5-9). Psalm ten znalazł całkowite spełnienie w roku 1914, gdy rozpoczął się czas końca, a Jezus został ustanowiony Władcą w Królestwie Bożym. Od tego zatem roku urzeczywistnia się wszystko, co Jan ogląda w tej wizji (Psalm 110:1-6; Dzieje 2:34-36; Daniela 12:4).

Siedem gromów

7. Co przypomina i co oznacza okrzyk silnego anioła?

⁷ Jan w skupieniu przypatruje się silnemu aniołowi, ale ten mu przerywa: „I zawołał donośnym głosem, tak jak lew, gdy ryczy. A gdy zawołał, odezwało się swoimi głosami siedem gromów” (Objawienie 10:3). Tak potężny okrzyk z pewnością przykuwa uwagę Jana i potwierdza, że Jezus to faktycznie „Lew, który jest z plemienia Judy” (Objawienie 5:5). Jan niewątpliwie pamięta też, że o Jehowie czasami powiedziano, iż ‛zaryczał’. Takim rykiem proroczo zapowiadał On ponowne zgromadzenie Izraela duchowego oraz nadejście niszczycielskiego „dnia Jehowy” (Ozeasza 11:10; Joela 3:14, 16, NW [3:19, 21, Bw]; Amosa 1:2, NW; 3:7, 8). A zatem okrzyk silnego anioła, donośny niczym ryk lwa, zwiastuje podobne nieszczęście morzu i ziemi. Wzywa, by się odezwało siedem gromów.

8. Czym są ‛głosy siedmiu gromów’?

⁸ Poprzednio Jan słyszał gromy wychodzące wprost z tronu Jehowy (Objawienie 4:5). Za dni Dawida literalne gromy nazywano niekiedy „głosem Jahwe” (Psalm 29:3, BT). A kiedy Jehowa podczas ziemskiej służby Jezusa obwieścił, że zamierza przysporzyć chwały swojemu imieniu, Jego głos zabrzmiał dla wielu jak grzmot (Jana 12:28, 29). Rozsądny wydaje się więc wniosek, iż ‛głosy siedmiu gromów’ to wypowiedzi samego Jehowy dotyczące Jego zamysłów. Okoliczność, że było ich „siedem”, wskazuje na zupełność tego, co usłyszał Jan.

9. Co nakazuje głos z nieba?

⁹ Ale posłuchajmy! Rozlega się inny głos. Nakazuje coś, co Janowi musi się wydawać dziwne: „Kiedy więc przemówiło siedem gromów, przystąpiłem do pisania; ale usłyszałem głos z nieba, mówiący: ‚Zapieczętuj to, co powiedziało siedem gromów, i tego nie zapisuj’” (Objawienie 10:4). Apostołowi musiało bardzo zależeć na wysłuchaniu i zapisaniu tych gromkich orędzi, tak jak w dobie obecnej klasa Jana z niecierpliwością czekała, by Jehowa wyjawił swe zamierzenie i by mogła je opublikować. Niemniej objawia On takie informacje dopiero w wyznaczonym przez siebie czasie (Łukasza 12:42; zobacz też Daniela 12:8, 9).

Dopełnienie się świętej tajemnicy

10. Na kogo przysięga silny anioł i co przyrzeka?

¹⁰ Na razie Jehowa przewidział dla Jana inne zadanie. Kiedy już się rozległo siedem gromów, silny anioł ponownie zabiera głos: „Anioł zaś, którego widziałem stojącego na morzu i na ziemi, podniósł ku niebu swą prawą rękę i przysiągł na Tego, który żyje na wieki wieków, który stworzył niebo i to, co w nim, i ziemię, i to, co w niej, i morze, i to, co w nim: ‚Nie będzie już zwlekania’” (Objawienie 10:5, 6). Na kogo przysiągł ten potężny anioł, czyli wyniesiony do chwały Jezus? Nie na samego siebie, lecz na najwyższy Autorytet, na Jehowę — nieśmiertelnego Stwórcę niebios i ziemi (Izajasza 45:12, 18). Przysięgą tą zapewnia Jana, że Bóg nie będzie już zwlekał.

11, 12. (a) Jak rozumieć zapewnienie, że „nie będzie już zwlekania”? (b) Co się dopełnia?

¹¹ Grecki odpowiednik użytego tu wyrazu „zwlekanie” brzmi chroʹnos i dosłownie znaczy „czas”. Dlatego niektórzy uważają, iż powyższe oświadczenie anioła należy oddać słowami: „nie będzie już czasu”, co miałoby oznaczać, że skończy się czas, jakim go dzisiaj znamy. Jednakże w wersecie tym chroʹnos występuje bez rodzajnika określonego. Nie oznacza zatem czasu w ogólności, lecz „pewien czas”, „odcinek czasu”. Inaczej mówiąc, Jehowa nie wyznaczy już żadnego dodatkowego okresu (a więc nie będzie żadnej zwłoki). Grecki czasownik wywodzący się od rzeczownika chroʹnos można też znaleźć w Liście do Hebrajczyków 10:37, gdzie Paweł, cytując Księgę Habakuka 2:3, 4, pisze: „Ten, który ma przyjść, (...) nie będzie zwlekał”.

¹² „Nie będzie już zwlekania” — jakąż radość sprawiają dziś te słowa sędziwym członkom klasy Jana! A pod jakim względem nie będzie już zwłoki? Jan informuje: „Ale w dniach głosu siódmego anioła, gdy będzie miał zadąć w trąbę, na pewno się dopełni święta tajemnica Boża według dobrej nowiny, którą on oznajmił swoim niewolnikom, prorokom” (Objawienie 10:7). Nastał czas, by Jehowa doprowadził swą świętą tajemnicę do wspaniałego finału, wieńcząc ją chwalebnym sukcesem!

13. Czego dotyczy święta tajemnica Boga?

¹³ O jaką świętą tajemnicę tu chodzi? Ma ona związek z nasieniem, które po raz pierwszy zapowiedziano w ogrodzie Eden, a którym okazał się przede wszystkim Jezus Chrystus (1 Mojżeszowa 3:15, Bg; 1 Tymoteusza 3:16). Dotyczy również tożsamości niewiasty, od której miało pochodzić owo Nasienie (Izajasza 54:1; Galacjan 4:26-28). Ponadto odnosi się ona do drugorzędnych członków klasy nasienia oraz do Królestwa, w którym Nasienie sprawuje władzę (Łukasza 8:10; Efezjan 3:3-9; Kolosan 1:26, 27; 2:2; Objawienie 1:5, 6). Dobra nowina o tym niezwykłym niebiańskim Królestwie musi być w dzisiejszym czasie końca głoszona po całej ziemi (Mateusza 24:14).

14. Dlaczego trzecie biada ma związek z Królestwem Bożym?

¹⁴ Nie ulega wątpliwości, iż jest to najlepsza z nowin! Jednakże w Księdze Objawienia 11:14, 15 powiązano sprawę Królestwa z trzecim biada. Dlaczego? Otóż rozgłaszana za pomocą symbolicznej trąby dobra nowina o dopełnieniu się świętej tajemnicy Bożej — a więc o nastaniu mesjańskiego Królestwa Bożego — jest nader niepomyślną wiadomością dla zwolenników szatańskiego systemu rzeczy (porównaj 2 Koryntian 2:16). Zapowiada rychłą zagładę systemu światowego, który tak miłują. W miarę zbliżania się wielkiego dnia pomsty Jehowy głosy siedmiu gromów, niosące tak złowieszcze ostrzeżenia przed nadciągającą zawieruchą, stają się coraz wyraźniejsze i donośniejsze (Sofoniasza 1:14-18).

Otwarty zwój

15. Co mówi Janowi głos z nieba oraz silny anioł i jak to podziałało na apostoła?

¹⁵ Jan czeka, aż zabrzmi siódma trąba i dopełni się święta tajemnica Boża, gdy nagle otrzymuje dalsze polecenie: „A głos, który usłyszałem z nieba, znowu odzywa się do mnie i mówi: ‚Idź, weź otwarty zwój, który jest w ręce anioła stojącego na morzu i na ziemi’. I odszedłem do anioła, i powiedziałem mu, żeby mi dał mały zwój. A on rzekł do mnie: ‚Weź go i zjedz, a napełni twój brzuch goryczą, lecz w twoich ustach będzie słodki jak miód’. I wziąłem z ręki anioła mały zwój, i zjadłem go, a w moich ustach był słodki jak miód, lecz gdy go zjadłem, mój brzuch napełnił się goryczą. I mówią mi: ‚Musisz znowu prorokować o ludach i narodach, i językach, i wielu królach’” (Objawienie 10:8-11).

16. (a) Jakie przeżycie proroka Ezechiela przypomina to, co się zdarzyło Janowi? (b) Dlaczego zwoik miał w ustach Jana słodki smak i dlaczego podczas trawienia okazał się gorzki?

¹⁶ Przeżycie Jana przypomina to, co się przydarzyło Ezechielowi, uprowadzonemu do Babilonii. Jemu również polecono zjeść zwój, który w ustach miał smak miodu, ale gdy wypełnił żołądek, zmusił Ezechiela do zwiastowania buntowniczemu domowi Izraela nader gorzkiego losu (Ezechiela 2:8 do 3:15). Otwarty zwój, podany Janowi przez wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, też jest orędziem od Boga. Apostoł ma głosić o „ludach i narodach, i językach, i wielu królach”. Podczas spożywania tego zwoju odczuwa słodycz, pochodzi on bowiem z Boskiego źródła (porównaj Psalm 119:103; Jeremiasza 15:15, 16). Ale trawiąc go stwierdza, że jest gorzki, gdyż — tak jak zwój podany Ezechielowi — przynosi krnąbrnym ludziom nieprzyjemne wieści (Psalm 145:20).

17. (a) Kto kazał Janowi „znowu” prorokować i co to oznacza? (b) Kiedy miała się spełnić scena ukazana Janowi?

¹⁷ Osobistościami, które poleciły Janowi znowu prorokować, są niewątpliwie Jehowa Bóg i Jezus Chrystus. Wprawdzie Jan przebywa jako zesłaniec na wyspie Patmos, ale w spisanej dotąd części Księgi Objawienia już zawarł prorocze wypowiedzi dotyczące ludów, narodów, języków i królów. Słowo „znowu” oznacza, że musi spisać i ogłosić resztę informacji, które można dziś znaleźć w tej księdze. Pamiętajmy jednak, że sam Jan w gruncie rzeczy uczestniczy w proroczej wizji. Wszystko, co opisuje, jest w istocie proroctwem, które ma się spełnić po roku 1914, kiedy to silny anioł postawi jedną nogę na ziemi, a drugą na morzu. Co więc ta dramatyczna scena oznacza dla dzisiejszej klasy Jana?

Mały zwój w dobie obecnej

18. Jakie zainteresowanie Księgą Objawienia przejawiała klasa Jana w początkowym okresie dnia Pańskiego?

¹⁸ Wydarzenia oglądane przez apostoła znalazły zdumiewający odpowiednik w przeżyciach klasy Jana na początku dnia Pańskiego. Pomazańcy nie w pełni rozumieli wtedy zamierzenia Jehowy, włącznie ze znaczeniem siedmiu gromów. Mimo to bardzo się interesowali Księgą Objawienia, a Charles Taze Russell w ciągu swego życia skomentował sporo jej fragmentów. Kiedy zmarł w roku 1916, zebrano wiele napisanych przez niego artykułów i opublikowano je w książce Dokonana Tajemnica. Z czasem okazało się jednak, iż nie jest to zadowalające wyjaśnienie Objawienia. Ostatek braci Chrystusa musiał jeszcze trochę poczekać, aż zaczną się spełniać wizje opisane w owej księdze i będzie możliwe dokładne zrozumienie tego natchnionego sprawozdania.

19. (a) Jak Jehowa Bóg posługiwał się klasą Jana, zanim jeszcze dało się w pełni usłyszeć głosy siedmiu gromów? (b) Kiedy członkom klasy Jana wręczono otwarty mały zwój i co to dla nich oznaczało?

¹⁹ Niemniej jednak Jehowa posługiwał się nimi — podobnie jak niegdyś Janem — zanim jeszcze w pełni rozległy się głosy siedmiu gromów. Członkowie ostatka pilnie głosili przez 40 lat poprzedzających rok 1914 i usilnie starali się zachować aktywność również podczas pierwszej wojny światowej. Gdy przybył pan, dali dowód, że to oni rozdzielali czeladzi pokarm we właściwym czasie (Mateusza 24:45-47). Dlatego w roku 1919 właśnie im dano otwarty mały zwój — orędzie, które nakazano im otwarcie głosić ludzkości. Podobnie jak Ezechiel, mieli je zanieść do niewiernej organizacji — do chrześcijaństwa, które wbrew faktom twierdzi, iż służy Bogu. I tak samo jak Jan, musieli dalej głosić o „ludach i narodach, i językach, i wielu królach”.

20. Co wyobraża okoliczność, iż Jan zjadł otrzymany zwój?

²⁰ Jan zjadł wspomniany zwój i zgodnie z tym pierwowzorem bracia Jezusa przyjęli zlecone im zadanie. Stało się ono ich cząstką, i to tak dalece, że odtąd karmili się tym fragmentem natchnionego Słowa Bożego i byli z nim utożsamiani. Jednakże powierzone im orędzie zawierało sędziowskie orzeczenia Jehowy, których niejeden człowiek po prostu nie może strawić. Obejmowało między innymi plagi przepowiedziane w 8 rozdziale Księgi Objawienia. Ale dla tych szczerych chrześcijan było to słodkie orędzie, znali bowiem treść tych wyroków i wiedzieli, że Jehowa znów je rozgłasza za ich pośrednictwem (Psalm 19:10, 11).

21. (a) Jak orędzie zapisane na zwoiku stało się słodkie również dla wielkiej rzeszy? (b) Dlaczego dobra nowina jest bardzo złą wieścią dla przeciwników?

²¹ Z czasem orędzie zapisane na tym zwoju stało się słodkie również dla „wielkiej rzeszy (...) ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”, składającej się z ludzi, którzy wzdychają nad obrzydliwościami popełnianymi w chrześcijaństwie (Objawienie 7:9; Ezechiela 9:4). Również oni energicznie rozgłaszają dobrą nowinę, używając słodkich, ujmujących słów, by opisać cudowne postanowienie powzięte przez Jehowę z myślą o chrześcijanach przyrównanych do owiec (Psalm 37:11, 29; Kolosan 4:6). Natomiast dla przeciwników jest to zła wiadomość. Dlaczego? Oznacza ona, że system, na którym polegali — i który może nawet dawał im chwilowe zadowolenie — musi zostać usunięty. Takim osobom dobra nowina zwiastuje zagładę (Filipian 1:27, 28; porównaj 5 Mojżeszową 28:15; 2 Koryntian 2:15, 16).

Rozdział 25

Przywrócenie życia dwom świadkom

1. Do czego wzywa Jana silny anioł?

ZANIM ostatecznie przeminie drugie biada, silny anioł wzywa Jana do wzięcia udziału w innej proroczej scenie, tym razem związanej ze świątynią (Objawienie 9:12; 10:1). Oto relacja Jana: „I dano mi trzcinę podobną do pręta, gdy powiedział: ‚Wstań i zmierz sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’” (Objawienie 11:1).

Sanktuarium świątyni

2. (a) Jakie sanktuarium świątyni miało przetrwać aż do naszych czasów? (b) Kto jest Arcykapłanem tej świątyni i gdzie znajduje się Miejsce Najświętsze tego sanktuarium?

² Wspomniana tu świątynia nie może być żadną z literalnych świątyń jeruzalemskich, ponieważ ostatnią z nich zburzyli Rzymianie w roku 70 n.e. Niemniej apostoł Paweł zaznaczył, że jeszcze przed jej zniszczeniem powstało inne sanktuarium, które miało przetrwać aż do naszych czasów. Chodzi o wielką świątynię duchową, proroczo zobrazowaną przez przybytek i późniejsze świątynie w Jeruzalem. Ona to stanowi ‛prawdziwy przybytek, który zbudował Jehowa, a nie człowiek’. Arcykapłanem jest w niej Jezus, o którym Paweł mówi, że „usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie”. Miejsce Najświętsze tej świątyni znajduje się tam w niebie, gdzie przebywa Jehowa (Hebrajczyków 8:1, 2; 9:11, 24).

3. Co zostało zobrazowane w przybytku przez: (a) zasłonę oddzielającą Miejsce Najświętsze od Miejsca Świętego? (b) ofiary ze zwierząt? (c) ołtarz ofiarny?

³ Apostoł Paweł wyjaśnia, że zasłona przybytku, oddzielająca Miejsce Święte od Miejsca Najświętszego, wyobraża ciało Jezusa. Kiedy złożył w ofierze swe życie, zasłona ta rozdarła się na dwie części, co wskazywało, iż jego ciało nie było już przeszkodą uniemożliwiającą mu stawienie się przed osobą Jehowy w niebie. Na podstawie ofiary Jezusa również jego namaszczeni duchem podkapłani, którzy dochowali wierności do śmierci, mieli w odpowiednim czasie wstąpić do niebios (Mateusza 27:50, 51; Hebrajczyków 9:3; 10:19, 20). Paweł podkreśla ponadto, że ofiary ze zwierząt, stale składane w przybytku, kierowały uwagę na jednorazową ofiarę z doskonałego ludzkiego życia Jezusa. Ołtarz ofiarny na dziedzińcu przedstawiał środki, jakie zgodnie ze swą wolą przedsięwziął Jehowa, żeby zastosować ofiarę Jezusa na rzecz „wielu” — najpierw pomazańców, a potem drugich owiec — którzy mieli ‛pilnie go wyczekiwać dla swego zbawienia’ (Hebrajczyków 9:28, Bp; 10:9, 10; Jana 10:16).

4. Co symbolizuje: (a) Miejsce Święte? (b) dziedziniec wewnętrzny?

⁴ Z tej natchnionej przez Boga informacji wynika, że Miejsce Święte przybytku jest symbolem stanu świętości, który przypada w udziale najpierw Chrystusowi, a następnie namaszczonym 144 000 członkom królewskiego kapłaństwa podczas ich pobytu na ziemi, zanim przejdą „poza zasłonę” (Hebrajczyków 6:19, 20; 1 Piotra 2:9). Trafnie unaocznia też okoliczność, że Bóg adoptuje ich na swych duchowych synów, tak jak w roku 29 n.e. uznał Jezusa za swego Syna, kiedy ten dał się ochrzcić w Jordanie (Łukasza 3:22; Rzymian 8:15). A co można powiedzieć o dziedzińcu wewnętrznym, na którym składano ofiary i który stanowił jedyną część przybytku widoczną dla Izraelitów nie będących kapłanami? Obrazuje on doskonałą pozycję człowieka Jezusa, umożliwiającą mu złożenie życia w ofierze za ludzkość. Wyobraża także sprawiedliwość właściwą świętym, przypisywaną na mocy ofiary Jezusa jego namaszczonym naśladowcom, gdy jeszcze znajdują się na ziemia (Rzymian 1:7; 5:1).

Obmierzanie sanktuarium świątyni

5. Co w proroctwach Pism Hebrajskich oznaczało: (a) obmierzanie Jeruzalem? (b) mierzenie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel?

⁵ Janowi kazano ‛zmierzyć sanktuarium świątyni Boga i ołtarz, i tych, którzy tam oddają cześć’. Jak to rozumieć? W proroctwach Pism Hebrajskich czynność taka stanowiła rękojmię, że na podstawie doskonałych mierników Jehowy zostanie wymierzona sprawiedliwość. Za dni niegodziwego króla Manassesa prorocze obmierzanie Jeruzalem zwiastowało temu miastu nieodwracalny wyrok zagłady (2 Królewska 21:13; Treny 2:8). Natomiast mierzenie Jeruzalem oglądane w późniejszym czasie przez Jeremiasza potwierdzało zapowiedź odbudowy miasta (Jeremiasza 31:39; zobacz też Zachariasza 2:2-8). Również rozległe i szczegółowe obmierzanie świątyni, którą ujrzał w wizji Ezechiel, stanowiło dla żydowskich wygnańców w Babilonii gwarancję, że w ich ojczyźnie zostanie wznowione czyste wielbienie. Miało też przypominać, iż Izrael będzie musiał odtąd trzymać się świętych mierników Bożych, by nie powtórzyć dawnych występków (Ezechiela 40:3, 4; 43:10).

6. Czego oznaką jest dany Janowi nakaz obmierzenia sanktuarium oraz kapłanów czczących tam Boga? Objaśnij to szerzej.

⁶ Tak więc dany Janowi nakaz zmierzenia sanktuarium świątyni i kapłanów oddających tam cześć Bogu stanowi znak, że nic nie zdoła pokrzyżować zamierzeń Jehowy odnoszących się do tej świątyni oraz osób z nią związanych i że urzeczywistnianie tych zamysłów zbliża się do punktu kulminacyjnego. Teraz, kiedy wszystko położono pod stopy silnego anioła Jehowy, nadszedł czas, by „góra domu Jehowy” została „trwale umocniona na wierzchu gór” (Izajasza 2:2-4, NW). Po stuleciach odstępstwa praktykowanego przez chrześcijaństwo nadeszła pora na wywyższenie czystego wielbienia Jehowy. Nastał również czas, żeby wierni do śmierci bracia Jezusa zostali wskrzeszeni i wstąpili do „Świętego Świętych” (Daniela 9:24, Bp; 1 Tesaloniczan 4:14-16; Objawienie 6:11; 14:4). Ostatni opieczętowani „niewolnicy Boga naszego”, znajdujący się jeszcze na ziemi, muszą zostać „obmierzeni” podług Jego kryteriów, aby byli godni zajęcia stałego miejsca w świątyni w charakterze zrodzonych z ducha synów Bożych. Dzisiejsza klasa Jana dobrze zna te duchowe mierniki i jest zdecydowana ich przestrzegać (Objawienie 7:1-3; Mateusza 13:41, 42; Efezjan 1:13, 14; porównaj Rzymian 11:20).

Deptanie dziedzińca

7. (a) Dlaczego Janowi nie pozwolono mierzyć dziedzińca? (b) Kiedy miasto święte było deptane przez 42 miesiące? (c) Jak w okresie 42 miesięcy kler chrześcijaństwa dowiódł, że nie przestrzega sprawiedliwych mierników Jehowy?

⁷ Dlaczego Janowi zakazano mierzyć dziedziniec? Wyjaśniają to następujące słowa: „Ale co do dziedzińca, który jest na zewnątrz sanktuarium świątyni, odrzuć go precz i nie mierz, bo został dany narodom, a one będą deptać święte miasto przez czterdzieści dwa miesiące” (Objawienie 11:2). Stwierdziliśmy już, że ten wewnętrzny dziedziniec wyobraża sprawiedliwy stan, jakim się radują na ziemi chrześcijanie zrodzeni duchem. Jak jeszcze zobaczymy, chodzi tu o literalne 42 miesiące — od grudnia 1914 roku do czerwca roku 1918 — kiedy to wszystkich uważających się za chrześcijan poddano ciężkiej próbie. Czy w tym wojennym okresie będą się trzymać sprawiedliwych mierników Bożych? Większość zawiodła pod tym względem. Ogólnie rzecz biorąc, kler chrześcijaństwa przedkładał nacjonalizm nad posłuszeństwo wobec przykazań Boga. W trakcie owej wojny, prowadzonej głównie w obrębie chrześcijaństwa, duchowieństwo po obu stronach frontu wygłaszało kazania zagrzewające młodych mężczyzn do walki. Miliony z nich poległy na polu bitwy. Zanim od domu Bożego rozpoczął się sąd (rok 1918), do tej krwawej rzezi przyłączyły się również Stany Zjednoczone, a duchowieństwo całego chrześcijaństwa zdążyło się obciążyć winą krwi, która w dalszym ciągu woła o pomstę do nieba (1 Piotra 4:17). Kler został na zawsze i nieodwołalnie odrzucony (Izajasza 59:1-3, 7, 8; Jeremiasza 19:3, 4).

8. Z czego zdawało sobie sprawę podczas pierwszej wojny światowej wielu Badaczy Pisma Świętego, ale czego jeszcze nie w pełni rozumieli?

⁸ A co powiedzieć o małej grupce Badaczy Pisma Świętego? Czy ich przywiązanie do zasad Bożych miało być mierzone od razu w roku 1914? Nie. Musieli zostać wypróbowani, tak samo jak pozorni chrześcijanie. ‛Odrzucono ich i dano narodom’, co oznaczało ciężkie próby i prześladowania. Wielu z nich zdawało sobie sprawę, że nie wolno iść na wojnę i zabijać bliźnich, lecz nie pojmowali jeszcze w pełni, na czym polega chrześcijańska neutralność (Micheasza 4:3; Jana 17:14, 16; 1 Jana 3:15). Pod naciskiem narodów niektórzy poszli na kompromis.

9. Czym jest święte miasto deptane przez narody i kto je reprezentuje na ziemi?

⁹ Ale w jaki sposób święte miasto było deptane przez te narody? Oczywiście nie chodzi tu o Jerozolimę, którą zburzono 25 lat przed spisaniem Objawienia. Tym świętym miastem jest Nowe Jeruzalem, opisane w dalszej części Objawienia, a reprezentowane dziś na ziemi przez ostatek namaszczonych chrześcijan przebywających na dziedzińcu wewnętrznym świątyni. Z czasem i oni staną się częścią świętego miasta. A zatem deptanie ich jest równoznaczne z deptaniem tego miasta (Objawienie 21:2, 9-21).

Dwaj świadkowie

10. Co mieli czynić wierni świadkowie na rzecz Jehowy, gdy ich deptano?

¹⁰ Owi lojalni słudzy Boży nie przestają być wiernymi świadkami na rzecz Jehowy nawet wtedy, gdy są deptani. Toteż w proroctwie powiedziano dalej: „‚I sprawię, że dwaj moi świadkowie będą prorokować tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni, ubrani w płótno workowe’. Ci są symbolizowani przez dwa drzewa oliwne i dwa świeczniki i stoją przed Panem ziemi” (Objawienie 11:3, 4).

11. Co oznacza dla wiernych chrześcijańskich pomazańców prorokowanie „w płótnie workowym”?

¹¹ Ci wierni chrześcijanie namaszczeni duchem musieli przejawiać wytrwałość, ponieważ mieli prorokować „ubrani w płótno workowe”. Co to oznacza? W czasach biblijnych wory często wyobrażały żałobę. Nałożenie ich oznaczało, że dana osoba jest pogrążona w bólu i rozpaczy (1 Mojżeszowa 37:34; Joba 16:15, 16; Ezechiela 27:31). Wory miały też związek z posępnym orędziem proroków Bożych, zwiastującym zagładę bądź głęboki smutek (Izajasza 3:8, 24-26; Jeremiasza 48:37; 49:3). Prócz tego noszenie worów mogło wyrażać pokorę lub skruchę po usłyszeniu Boskiego ostrzeżenia (Jonasza 3:5). Okoliczność, że dwaj świadkowie są ubrani w płótno workowe, zdaje się wskazywać na ich pokorną wytrwałość w ogłaszaniu sądów Jehowy. Byli świadkami obwieszczającymi Jego dzień pomsty, który okryje narody żałobą (5 Mojżeszowa 32:41-43).

12. Dlaczego można sądzić, że czas deptania miasta świętego należy rozumieć dosłownie?

¹² Klasa Jana miała głosić to orędzie przez czas ściśle określony: 1260 dni, czyli 42 miesiące, a więc tyle samo, ile wyznaczono na deptanie świętego miasta. Wydaje się, że okres ten należy brać dosłownie, ponieważ wyrażono go na dwa różne sposoby, najpierw w miesiącach, a później w dniach. Ponadto po rozpoczęciu się dnia Pańskiego faktycznie nastał znamienny trzyipółletni okres, w którym ciężkie przeżycia sług Bożych pokrywały się z przepowiedzianymi tu wydarzeniami — trwał on od grudnia 1914 roku do czerwca roku 1918 (Objawienie 1:10). Głosili oni żałobne orędzie, zwiastujące sąd Jehowy nad chrześcijaństwem i światem.

13. (a) Na co wskazuje okoliczność, iż namaszczeni chrześcijanie zostali wyobrażeni przez dwóch świadków? (b) Do jakiego proroctwa Zachariasza nawiązuje Jan, nazywając dwóch świadków „dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami”?

¹³ Chrześcijanie ci zostali wyobrażeni przez dwóch świadków, co potwierdza, iż ich orędzie jest dokładne i oparte na mocnych podstawach (porównaj 5 Mojżeszową 17:6; Jana 8:17, 18). Jan nazywa ich „dwoma drzewami oliwnymi i dwoma świecznikami” i mówi, że „stoją przed Panem ziemi”. Najwyraźniej nawiązuje do proroctwa Zachariasza, który ujrzał siedmioramienny świecznik i dwa drzewa oliwne. O drzewach tych powiedziano, że wyobrażają „dwóch pomazańców”, to jest namiestnika Zorobabela i arcykapłana Jozuego, „którzy stoją przed Panem całej ziemi” (Zachariasza 4:1-3, 14).

14. (a) Na co wskazywały dwa drzewa oliwne oraz świecznik, oglądane w wizji przez Zachariasza? (b) Czego mieli doświadczyć namaszczeni chrześcijanie podczas pierwszej wojny światowej?

¹⁴ Zachariasz żył w okresie odbudowy, a jego wizja dwu drzew oliwnych oznaczała, iż Zorobabel i Jozue zostaną pobłogosławieni duchem Jehowy, by mogli zachęcać lud do pracy. Wizja świecznika przypominała Zachariaszowi, żeby nie ‛gardził dniem małych początków’, ponieważ zamierzenie Jehowy będzie urzeczywistnione, a stanie się to „nie dzięki mocy ani dzięki sile, lecz dzięki mojemu Duchowi (...) — mówi Pan Zastępów” (Zachariasza 4:6, 10; 8:9). Grupka chrześcijan, która podczas pierwszej wojny światowej wytrwale zanosiła ludzkości światło prawdy, również miała się zająć pewnym dziełem odbudowy. Miała też być źródłem zachęty, a ponieważ była nieliczna, musiała się nauczyć polegania na sile Jehowy i nie gardzić dniem małych początków.

15. (a) O czym jeszcze przypomina nam fakt, że namaszczeni chrześcijanie zostali zobrazowani przez dwóch świadków? Objaśnij to szerzej. (b) Do czynienia jakich znaków upoważniono owych dwóch świadków?

¹⁵ Okoliczność, że tych chrześcijan opisano jako dwóch świadków, przywodzi nam także na pamięć scenę przemienienia. W wizji tej trzech apostołów oglądało Jezusa w chwale Królestwa, a wraz z nim Mojżesza i Eliasza. Była to prorocza zapowiedź faktu, iż w roku 1914 Jezus zasiądzie na swym chwalebnym tronie, by przeprowadzić dzieło wyobrażone przez tych dwóch proroków (Mateusza 17:1-3). Całkiem słusznie widzimy teraz, jak dwaj świadkowie dokonują znaków przypominających te, które czynili Mojżesz i Eliasz. Jan mówi o nich na przykład: „A jeśli ktoś chce wyrządzić im szkodę, z ich ust wydobywa się ogień i pożera ich nieprzyjaciół; i jeśliby ktoś chciał wyrządzić im szkodę, ten musi zostać w taki sposób zabity. Ci mają władzę zamknąć niebo, aby nie padał deszcz w dniach ich prorokowania” (Objawienie 11:5, 6a).

16. (a) Jak znak związany z ogniem przypomina nam czasy, gdy w Izraelu zakwestionowano autorytet Mojżesza? (b) Jak w okresie pierwszej wojny światowej kler chrześcijaństwa urągał i przysparzał trudności Badaczom Pisma Świętego i jak się oni bronili?

¹⁶ Opis ten przywodzi nam na myśl czasy, gdy w Izraelu podano w wątpliwość autorytet Mojżesza. Prorok ten płomiennymi słowami potępił buntowników, a Jehowa zniszczył 250 z nich literalnym ogniem z nieba (4 Mojżeszowa 16:1-7, 28-35). Podobnie przywódcy chrześcijaństwa wysuwali przeciw Badaczom Pisma Świętego szydercze zarzuty, że nie ukończyli uczelni teologicznych. Ale ci słudzy Boży mieli o wiele ważniejsze listy polecające: łagodnie usposobionych ludzi, którzy przyjęli ich orędzie biblijne (2 Koryntian 3:2, 3). W roku 1917 Badacze Pisma Świętego wydali książkę Dokonana Tajemnica, będącą dobitnym komentarzem do Objawienia i Księgi Ezechiela. Wkrótce potem rozpowszechnili 10 000 000 egzemplarzy czterostronicowego traktatu Miesięcznik Badaczy Pisma Świętego, którego główny artykuł zatytułowano: „Upadek Babilonu: Dlaczego chrześcijaństwo musi teraz cierpieć — jak się to skończy”. W USA rozwścieczone duchowieństwo wykorzystało histerię wojenną, by doprowadzić do zakazania publikacji wspomnianej książki. W innych krajach została ona ocenzurowana. Jednakże słudzy Boży bronili się płomiennymi argumentami z czterostronicowego traktatu Wiadomości Królestwa. W dalszej części dnia Pańskiego kolejne publikacje jasno wykazywały duchową martwotę chrześcijaństwa (porównaj Jeremiasza 5:14).

17. (a) Jakie wydarzenia z czasów Eliasza miały związek z suszą i ogniem? (b) Jaki ogień wyszedł z ust tych dwóch świadków i na jaką suszę kierowali uwagę?

¹⁷ A co można powiedzieć o Eliaszu? Żył on w czasach królów Izraelskich i zapowiedział, że Jehowa da wyraz swemu oburzeniu na tamtejszych czcicieli Baala przez zesłanie suszy. Trwała ona trzy i pół roku (1 Królewska 17:1; 18:41-45; Łukasza 4:25; Jakuba 5:17). Później niewierny król Achazjasz wysłał żołnierzy, by siłą ściągnęli Eliasza przed jego oblicze, ale ten sprowadził z nieba ogień, który ich strawił. Dopiero gdy pewien dowódca okazał należne poszanowanie dla jego godności proroka, Eliasz zgodził się pójść z nim do króla (2 Królewska 1:5-16). Podobnie w latach 1914-1918 namaszczony ostatek śmiało zwracał uwagę na duchową suszę panującą w chrześcijaństwie i ostrzegał przed nadejściem ognistego sądu w „wielkim i strasznym dniu Pana [Jehowy, NW]” (Malachiasza 3:19, 23; Amosa 8:11).

18. (a) Jakiej mocy udzielono dwom świadkom i jak dalece przypomina to władzę daną Mojżeszowi? (b) Jak ci dwaj świadkowie demaskowali chrześcijaństwo?

¹⁸ W dalszych słowach Jan tak opisuje tych dwóch świadków: „I mają władzę nad wodami, aby je obrócić w krew, i aby uderzyć ziemię wszelkiego rodzaju plagą, ilekroć zechcą” (Objawienie 11:6b). Jehowa za pośrednictwem Mojżesza skłonił faraona do wypuszczenia Izraela, zsyłając na ciemięski Egipt różne plagi, między innymi zamieniając wodę w krew. Jeszcze setki lat później Filistyni, wrogowie Izraela, doskonale pamiętali, co Jehowa uczynił Egiptowi, toteż wołali: „Kto nas wyrwie z ręki tego potężnego Boga. To jest bowiem ten Bóg, który uderzył Egipcjan wszelką plagą na pustyni” (1 Samuela 4:8; Psalm 105:29). Mojżesz wyobrażał Jezusa, który został upoważniony do ogłaszania sądów Bożych nad współczesnymi sobie przywódcami religijnymi (Mateusza 23:13; 28:18; Dzieje 3:22). A w okresie pierwszej wojny światowej bracia Chrystusa, czyli dwaj świadkowie, demaskowali śmiercionośne właściwości „wód”, którymi chrześcijaństwo poi swe trzody.

Uśmiercenie dwóch świadków

19. Co według opisu z Objawienia zdarzyło się, gdy dwaj świadkowie dokończyli świadczenia?

¹⁹ Plaga ta tak bardzo dała się we znaki chrześcijaństwu, że gdy upłynęły 42 miesiące prorokowania dwóch świadków odzianych w wory, użyło ono swych świeckich wpływów, by ich ‛uśmiercić’. Jan pisze: „A gdy zakończą swoje świadczenie, bestia występująca z otchłani stoczy z nimi wojnę i zwycięży ich, i ich zabije. A ich zwłoki będą na szerokiej ulicy wielkiego miasta, które w sensie duchowym jest nazywane Sodomą i Egiptem, gdzie również ich Pan został upalowany. A ci z ludów i plemion, i języków, i narodów będą patrzeć na ich zwłoki przez trzy i pół dnia i nie dadzą złożyć ich zwłok w grobowcu. A mieszkający na ziemi radują się nad nimi i cieszą, i poślą jedni drugim dary, ponieważ ci dwaj prorocy dręczyli katuszami mieszkających na ziemi” (Objawienie 11:7-10).

20. Czym jest „bestia występująca z otchłani”?

²⁰ Jest to pierwsza z 37 wzmianek o różnych bestiach pojawiających się w Księdze Objawienia. W odpowiednim miejscu omówimy szczegółowo zarówno to, jak i inne dzikie zwierzęta. Na razie wystarczy wspomnieć, że „bestia występująca z otchłani” to polityczny system rzeczy utworzony przez Szatana.b (Porównaj Objawienie 13:1; Daniela 7:2, 3, 17).

21. (a) Jak wrogowie religijni dwóch świadków wykorzystali to, że trwała wojna? (b) Na co wskazuje okoliczność, iż zwłok świadków nie pochowano? (c) Jak należy rozumieć okres trzech i pół dnia? (Zobacz przypis).

²¹ W latach 1914-1918 narody były uwikłane w pierwszą wojnę światową. Rozgorzały nastroje nacjonalistyczne, co wykorzystali wiosną roku 1918 wrogowie religijni owych dwóch świadków. Manipulując aparatem prawnym państwa, doprowadzili do uwięzienia czołowych przedstawicieli Towarzystwa Strażnica na podstawie fałszywych oskarżeń o działalność wywrotową. Wierni współpracownicy owych sług Bożych byli tym oszołomieni. Dzieło Królestwa prawie ustało. Służba kaznodziejska niemal zamarła. W czasach biblijnych niepochowanie kogoś w grobowcu pamięci stanowiło straszliwą zniewagę (Psalm 79:1-3; 1 Królewska 13:21, 22). Pozostawienie dwóch świadków bez pogrzebu oznaczało więc niezmierną hańbę. W upalnym klimacie palestyńskim zwłoki leżące trzy i pół dnia na ulicy istotnie zaczęłyby cuchnąć.c (Porównaj Jana 11:39). Ten szczegół proroctwa wskazuje więc na upokorzenie, jakie musieli znosić dwaj świadkowie. Kiedy sprawę wspomnianych kaznodziejów skierowano do sądu apelacyjnego, odmówiono im nawet zwolnienia za kaucją. Byli wystawieni na publiczne pośmiewisko wystarczająco długo, by się stać jakby smrodem dla mieszkańców „wielkiego miasta”. Ale o jakie „wielkie miasto” tu chodzi?

22. (a) Czym jest wielkie miasto? (b) Jak prasa przyłączyła się do duchowieństwa w wyrażaniu radości z uciszenia dwóch świadków? (Zobacz tekst w ramce).

²² Jan udziela nam pewnych wskazówek w tej sprawie. Mówi, że właśnie tam stracono na palu Jezusa. Zaraz więc przychodzi nam na myśl Jeruzalem. Ale Jan wspomina również, iż to wielkie miasto nazywane jest Sodomą i Egiptem. Otóż literalne Jeruzalem zostało kiedyś określone mianem Sodomy z powodu swych nieczystych praktyk (Izajasza 1:8-10; porównaj Ezechiela 16:49, 53-58). Jeśli zaś idzie o Egipt, pierwsze mocarstwo światowe, to niekiedy występuje on jako symbol obecnego systemu rzeczy (Izajasza 19:1, 19; Joela 3:24). A zatem owo wielkie miasto wyobraża skalane „Jeruzalem”, które twierdzi, że czci Boga, ale stało się nieczyste i grzeszne niczym Sodoma, a ponadto tak jak Egipt wchodzi w skład szatańskiego systemu rzeczy. Przedstawia chrześcijaństwo, współczesny odpowiednik niewiernego Jeruzalem. Członkowie tej organizacji mieli niemało powodów do radości, gdy udało się im uciszyć dokuczliwe głoszenie dwóch świadków.

Przywróceni do życia!

23. (a) Co się przydarzyło dwom świadkom po upływie trzech i pół dnia i jak to podziałało na ich nieprzyjaciół? (b) Kiedy nastąpiło nowożytne spełnienie słów z Objawienia 11:11, 12, jak również proroctwa Ezechiela o dolinie suchych kości, w które Jehowa tchnął ożywczy dech?

²³ Do rozsiewania oszczerstw rzucanych na lud Boży przez duchowieństwo dołączyła prasa. W pewnej gazecie oznajmiono: „Dokonana Tajemnica dokonała żywota”. Nic dalszego od prawdy! Dwaj świadkowie nie pozostali martwi. Czytamy: „A po trzech i pół dnia wstąpił w nich duch życia od Boga i stanęli na swych nogach, i wielka bojaźń padła na tych, którzy na nich patrzyli. I usłyszeli donośny głos z nieba mówiący do nich: ‚Wstąpcie tutaj’. I wstąpili do nieba w obłoku, a ich nieprzyjaciele patrzyli na nich” (Objawienie 11:11, 12). Przeżycia te przypominały wydarzenia z doliny suchych kości, odwiedzonej w wizji przez Ezechiela. Jehowa swym tchnieniem sprawił, że kości te ożyły, co wyobrażało odrodzenie narodu izraelskiego po 70-letniej niewoli babilońskiej (Ezechiela 37:1-14). Oba te proroctwa — z Księgi Ezechiela i z Objawienia — spełniły się w sposób imponujący w roku 1919, kiedy to Jehowa przywrócił swym „zmarłym” świadkom życie i pełnię energii.

24. Jak przywrócenie życia dwom świadkom podziałało na ich prześladowców religijnych?

²⁴ Ich prześladowcy wprost osłupieli! Zwłoki dwóch świadków nagle ożyły i znów stali się aktywni. Była to gorzka pigułka dla duchowieństwa, tym bardziej że uwięzieni wskutek jego knowań chrześcijańscy słudzy Boży wyszli na wolność, a później zostali całkowicie oczyszczeni z zarzutów. Kler przeżył zapewne jeszcze większy szok, gdy we wrześniu 1919 roku Badacze Pisma Świętego spotkali się na zgromadzeniu w Cedar Point w stanie Ohio. Prezes Towarzystwa Strażnica J. F. Rutherford, który krótko przedtem wyszedł z więzienia, wygłosił płomienne przemówienie „Zwiastowanie Królestwa”, oparte na Objawieniu 15:2 oraz na Księdze Izajasza 52:7. Członkowie klasy Jana zaczęli znowu „prorokować”, czyli głosić publicznie. Ze wzmożoną siłą demaskowali śmiało obłudę chrześcijaństwa.

25. (a) Kiedy powiedziano dwom świadkom: „Wstąpcie tutaj” i jak do tego doszło? (b) Jakiego wstrząsu doznało wielkie miasto, gdy dwóch świadków ożyło?

²⁵ Później chrześcijaństwo kilkakrotnie próbowało powtórzyć swój tryumf z roku 1918. Imało się różnych sposobów — były wśród nich akcje motłochu, sztuczki prawne, wyroki więzienia, a nawet egzekucje — wszystko na darmo! Od roku 1919 duchowa dziedzina dwóch świadków znalazła się poza zasięgiem chrześcijaństwa. W roku tym Jehowa rzekł do nich: „Wstąpcie tutaj” i zostali wyniesieni do takiego stanu duchowego, że wrogowie mogą ich oglądać, ale nie potrafią im zaszkodzić. Wielkie miasto było wstrząśnięte przywróceniem życia dwom świadkom, co wynika z dalszej części relacji Jana: „I w owej godzinie nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi, i upadła dziesiąta część miasta; i siedem tysięcy osób zostało zabitych przez trzęsienie ziemi, a pozostali przestraszyli się i oddali chwałę Bogu nieba” (Objawienie 11:13). Dziedzina religijna rzeczywiście doznała silnych wstrząsów. Gdy grono przywróconych do życia chrześcijan zabrało się do dzieła, przywódcom kościołów ziemia zaczęła się usuwać spod nóg. A symboliczne 7000 osób — dziesiątą część ich miasta — dotknęło to tak głęboko, że zostały niejako zabite.

26. Kogo przedstawia „dziesiąta część miasta” oraz „siedem tysięcy” z Objawienia 11:13? Objaśnij to szerzej.

²⁶ Wyrażenie „dziesiąta część” przypomina nam prorocze wypowiedzi Izajasza dotyczące starożytnego Jeruzalem, którego dziesiąta część miała ocaleć podczas zburzenia miasta i stanowić święte nasienie (Izajasza 6:13, BT). Natomiast liczba 7000 przywodzi nam na pamięć pewne zdarzenie z czasów Eliasza: Kiedy mu się zdawało, że tylko on sam pozostał wierny w Izraelu, Jehowa oznajmił mu, iż jeszcze 7000 osób nie pokłoniło się Baalowi (1 Królewska 19:14, 18). Jak napisał w I wieku apostoł Paweł, owe 7000 wyobraża ostatek Żydów, którzy przyjęli dobrą nowinę o Chrystusie (Rzymian 11:1-5). Wersety te pomagają nam zrozumieć, że „siedem tysięcy” oraz „dziesiąta część miasta” z Objawienia 11:13 to ludzie, którzy usłuchali ożywionych dwóch świadków i opuścili grzeszne wielkie miasto. Dla chrześcijaństwa stali się jakby martwi. Ich imiona zostały wykreślone z rejestrów kościoła. Przestali dla niego istnieć.d

27, 28. (a) W jaki sposób ‛pozostali oddali chwałę Bogu nieba’? (b) Co musiało przyznać duchowieństwo chrześcijaństwa?

²⁷ A jak doszło do tego, że „pozostali [z chrześcijaństwa] (...) oddali chwałę Bogu nieba”? Z pewnością nie przez porzucenie swej odstępczej religii i przyłączenie się do sług Bożych. Uczynili to raczej w sposób opisany przez M. R. Vincenta w książce Word Studies in the New Testament (Studia nad słownictwem Nowego Testamentu), gdzie o zwrocie „oddali chwałę Bogu nieba” czytamy: „Zdanie to nie oznacza ani nawrócenia, ani skruchy, ani wdzięczności, lecz uznanie jakiegoś faktu, w takim bowiem znaczeniu występuje zazwyczaj w Piśmie Świętym. Porównaj Joz. vii. 19 (Sept.); Jana ix. 24; Dzieje xii. 23; Rzym. iv. 20”. Chrześcijaństwo musiało z niechęcią przyznać, że Bóg Badaczy Pisma Świętego dokonał wielkiego czynu, pozwalając im odzyskać chrześcijańską aktywność.

²⁸ Całkiem możliwe, że duchowni zrobili to tylko w myślach. W każdym razie o żadnym z nich nie wiadomo, by publicznie uznał Boga dwóch świadków. Jednakże proroctwo Jehowy dane przez Jana pomaga dostrzec, co czuli w głębi serca i jakiego upokorzenia doznali w roku 1919. Chociaż chrześcijaństwo zaciekle starało się zatrzymać swych wiernych, wspomniane „siedem tysięcy” zaczęło od tamtej pory opuszczać jego szeregi, toteż duchowni musieli przyznać, iż Bóg klasy Jana jest potężniejszy od ich boga. W późniejszych latach fakt ten stał się tym wyraźniej widoczny, że odchodziło od nich jeszcze więcej osób, powtarzając słowa wypowiedziane przez lud, gdy Eliasz na górze Karmel odniósł tryumf nad czcicielami Baala: „Jehowa jest prawdziwym Bogiem! Jehowa jest prawdziwym Bogiem!” (1 Królów 18:39, NW).

29. Co według Jana nadchodzi szybko i jakie dalsze wstrząsy czekają chrześcijaństwo?

²⁹ Zwróćmy jednak uwagę, co Jan mówi dalej: „Drugie biada przeminęło. Oto szybko nadchodzi trzecie biada” (Objawienie 11:14). Jeżeli dotychczasowe wydarzenia wstrząsnęły chrześcijaństwem, to cóż ono pocznie, gdy po ogłoszeniu trzeciego biada zatrąbi siódmy anioł i ostatecznie dopełni się święta tajemnica Boża? (Objawienie 10:7).

[Przypisy]