6. Co jest interesującego w budowie Księgi Lamentacji?

⁶ Układ Lamentacji jest dla biblistów bardzo interesujący. Księga ta składa się z pięciu rozdziałów, z pięciu poematów lirycznych. Pierwsze cztery to akrostychy — każdy werset zaczyna się od kolejnej z 22 liter alfabetu hebrajskiego, przy czym rozdział 3 zawiera 66 wersetów, tak iż po trzy wiersze zaczynają się tą samą literą. Poemat piąty nie jest akrostychem, chociaż też ma 22 wersety.

TREŚĆ LAMENTACJI

8. Jakie spustoszenie opisano w poemacie pierwszym i jak się wypowiada uosobiona Jerozolima?

⁸ „Ach, jakże samotnie przyszło jej siedzieć — miastu, w którym pełno było ludzi!” Taką lamentacją zaczyna się poemat pierwszy. Córa syjońska była księżniczką, lecz została porzucona przez tych, którzy ją kochali, a jej lud poszedł na wygnanie. Jej bramy spustoszono. Jehowa ukarał ją za liczne występki. Utraciła swą świetność. Wrogowie śmieją się z jej poniżenia. Doznała zdumiewającego upadku i nie ma pocieszyciela, a jej ocalały lud jest głodny. Uosobiona Jerozolima pyta: „Czy istnieje ból podobny do mojego bólu?” Wyciąga ręce i mówi: „Jehowa jest prawy, zbuntowałam się bowiem przeciw jego ustom” (1:1, 12, 18). Wzywa Jehowę, by na jej tryumfujących nieprzyjaciół sprowadził nieszczęście — tak jak na nią.

9. (a) Kto zesłał nieszczęście na Jerozolimę? (b) Co Jeremiasz mówi o wyszydzaniu miasta i o panujących w nim straszliwych warunkach?

⁹ „Ach, jakże Jehowa w swym gniewie zakrywa chmurą córę syjońską!” (2:1). Poemat drugi wskazuje, że sam Jehowa zrzucił na ziemię piękno Izraela. To On sprawił, iż zapomniano o święcie i sabacie, On odrzucił swój ołtarz i swe sanktuarium. Cóż za wstrząsające sceny można zobaczyć w Jerozolimie! Jeremiasz woła: „Oczy moje gasną od łez. Burzą się me trzewia. Wątroba moja wylała się na ziemię ze względu na upadek córy mego ludu” (2:11). Do czego ma przyrównać córę jerozolimską? Jak pocieszyć córę syjońską? Jej prorocy okazali się nic niewarci, zwodniczy. Ludzie przechodzący obok naśmiewają się z niej: „Czy to jest miasto, o którym powiadano: ‚Skończone piękno, radość dla całej ziemi’?” (2:15). Nieprzyjaciele rozwarli paszczę, zagwizdali i zgrzytali zębami, mówiąc: ‛To właśnie jest dzień, na któryśmy liczyli, aby móc ją połknąć’. Jej dzieci omdlewają z głodu, a kobiety zjadają własne potomstwo. Ulice są usłane trupami. „W dniu srogiego gniewu Jehowy nie było nikogo, kto by ocalał albo przeżył” (2:16, 22).

10. O jakich przymiotach Bożych, dających podstawę do nadziei, wspomina Jeremiasz?

¹⁰ Poemat trzeci, składający się z 66 wersetów, uwydatnia nadzieję Syjonu na miłosierdzie Boże. Za pomocą licznych przenośni prorok wskazuje, że to Jehowa sprowadził niewolę i spustoszenie. W tej rozpaczliwej sytuacji pisarz prosi, by Bóg pamiętał o jego udręce, i wyraża wiarę w Jego lojalną życzliwość i miłosierdzie. Trzy kolejne wiersze rozpoczynają się od słów „dobry” lub „dobrze” i podkreślają celowość czekania na wybawienie od Jehowy (3:25-27). On zasmucił, On też się zmiłuje. Ale tym razem Jehowa nie przebaczył, mimo iż przyznali się do buntu; zagrodził drogę modlitwom swego ludu, uczynił z niego „odpadki i śmieci” (3:45). Roniąc gorzkie łzy, prorok wspomina, że nieprzyjaciele polowali na niego jak na ptaka. Lecz gdy był w dole, Jehowa przybliżył się do niego i rzekł: „Nie lękaj się”. Prorok wzywa Boga, by odpowiedział na zniewagi wrogów. „W gniewie ścigać będziesz i wytracisz ich spod niebios Jehowy” (3:57, 66).

11. Jak i dlaczego Jehowa wylał na Syjon swój płonący gniew?

¹¹ „Ach, jakże matowieje złoto błyszczące, dobre złoto!” (4:1). Poemat czwarty to lament nad utraconą wspaniałością świątyni Jehowy, której kamienie są porozrzucane po ulicach. Drogocenni synowie Syjonu są poczytywani za nic, jak zwykłe dzbany gliniane. Nie ma wody ani chleba, a ludzie wychowani w luksusach „muszą się tulić do stosów popiołu” (4:5). Kara ta przerasta karę za grzech Sodomy. Nazirejczycy, którzy kiedyś byli ‛czystsi niż śnieg i bielsi od mleka’, stali się ‛ciemniejsi niż czerń’, a ich skóra się pomarszczyła (4:7, 8). Lepiej było ponieść śmierć od miecza, niż umierać z głodu, kiedy kobiety gotowały własne dzieci! Jehowa wylał swój płonący gniew. Zdarzyło się to, w co nie chciano wierzyć — wróg wszedł w bramy Jerozolimy! Dlaczego tak się stało? „Z powodu grzechów jej proroków, przewinień jej kapłanów”, którzy przelewali krew prawych (4:13). Jehowa odwrócił od nich swe oblicze. Jednakże wina córy syjońskiej dobiegła kresu, toteż nie pójdzie ona ponownie na wygnanie. Teraz kolej na ciebie, córo edomska, abyś wypiła z gorzkiego kielicha Jehowy!

12. Jaką pokorną prośbę zawiera poemat piąty?

¹² Poemat piąty rozpoczyna się usilną prośbą do Jehowy, by pamiętał o swym osieroconym ludzie. Wypowiedzi te włożono w usta mieszkańców Jerozolimy. Zgrzeszyli praojcowie, oni zaś muszą dźwigać ich winy. Dostali się pod panowanie sług; co gorsza, cierpią z powodu boleści głodowych. Ustała radość ich serca, a taniec przemienił się w żałobę. Serce mają chore. Pokornie mówią do Jehowy: „Ty zaś, Jehowo, będziesz zasiadał po czas niezmierzony. Tron twój trwa przez pokolenie za pokoleniem”. Wołają: „Przywiedź nas znowu do siebie, Jehowo, a chętnie wrócimy. Przynieś nam nowe dni, jak dawno temu. Ty jednak stanowczo nas odrzuciłeś. Jesteś na nas wielce oburzony” (5:19-22).