Trwaj w bojaźni wobec Jehowy, który wysłuchuje modlitwy

„Ty wysłuchujesz modlitwy, do ciebie przychodzi wszelki człowiek” (PSALM 65:3, Bw).

1. Dlaczego należy się spodziewać, że Jehowa stawia wymagania tym, którzy pragną przystępować do Niego w modlitwie?

JEHOWA BÓG jest „Królem wieczności”. On ‛wysłuchuje modlitwy i do Niego przychodzi wszelki człowiek’ (Objawienie 15:3; Psalm 65:2 [65:3, Bw]). Ale jak się do Niego przychodzi? Królowie ziemscy regulują przepisami ceremoniału takie sprawy, jak strój i zachowanie podczas audiencji. Należy się więc spodziewać, że i Król wieczności stawia określone wymagania tym, którzy chcieliby do Niego przyjść z błaganiem i dziękczynieniem (Filipian 4:6, 7).

2. Jakie pytania powstają co do modlitwy?

² Czego Król wieczności wymaga od tych, którzy przystępują do Niego w modlitwie? Kto może się do Niego modlić i być wysłuchanym? O co można się modlić?

Przystępowanie do Króla wieczności

3. Podaj przykłady modlitw dawnych sług Bożych. Czy zwracali się oni do Boga przez pośrednika?

³ Zanim Adam, „syn Boży”, stał się grzesznikiem, niewątpliwie porozumiewał się z Królem wieczności (Łukasza 3:38; Rodzaju 1:26-28). Jego syn Abel ofiarował Bogu „pierworodne ze swego stada”, czemu z pewnością towarzyszyły błagania i wysławianie (Rodzaju 4:2-4). Noe, Abraham, Izaak i Jakub budowali ołtarze, na których składali Jehowie ofiary dołączając do nich swoje modlitwy (Rodzaju 8:18-22; 12:7, 8; 13:3, 4, 18; 22:9-14; 26:23-25; 33:18-20; 35:1, 3, 7). A z modlitw Salomona, Ezdrasza i natchnionych psalmistów wynika, że Izraelici nie korzystali z żadnego pośrednictwa, kiedy zwracali się do Boga (1 Królów 8:22-24; Ezdrasza 9:5, 6; Psalm 6:1, 2 [6:2, 3, Bw]; 43:1; 55:1 [55:2, Bw]; 61:1 [61:2, Bw]; 72:1; 80:1 [80:2, Bw]; 143:1).

4. (a) Jaki nowy sposób przystępowania do Boga w modlitwie wprowadzono w I stuleciu? (b) Dlaczego tak stosowne jest modlenie się do Boga za pośrednictwem Jezusa?

⁴ W I stuleciu naszej ery Bóg wskazał nowy sposób przystępowania do Niego w modlitwach. Trzeba je kierować za pośrednictwem Jego Syna, Jezusa Chrystusa, który darzy ludzkość wyjątkową miłością. Zanim ten Syn przyszedł na ziemię, radośnie służył jako „mistrzowski wykonawca” i znajdował upodobanie w sprawach związanych z ludźmi (Przysłów 8:30, 31). Kiedy sam stał się człowiekiem, życzliwie pomagał drugim pod względem duchowym, uzdrawiał chorych, a nawet wskrzeszał umarłych (Mateusza 9:35-38; Łukasza 8:1-3, 49-56). Przede wszystkim jednak ‛dał swą duszę na okup za wielu’ (Mateusza 20:28). Jakże to więc stosowne, by objęci owym postanowieniem przystępowali do Boga za pośrednictwem kogoś, kto tak bardzo ich kocha! Obecnie jest to jedyny sposób przybliżania się do Króla wieczności, gdyż sam Jezus powiedział: „Nikt nie przychodzi do Ojca, chyba że przeze mnie”, oraz: „O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje” (Jana 14:6; 16:23, BT). Zanoszeniem próśb za pośrednictwem Jezusa dajemy dowód, że uznajemy, iż tylko przez niego można się przybliżyć do Tego, który wysłuchuje modlitwy.

5. Jak Bóg jest usposobiony wobec ludzi i jakie to ma znaczenie dla naszych modlitw?

⁵ Jakże powinniśmy cenić miłość, którą Jehowa okazał przez dostarczenie okupu. Jezus oświadczył: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat [ludzki], że dał swego Syna jednorodzonego, aby żaden wierzący w niego nie zginął, lecz by miał życie wieczne” (Jana 3:16). Głębię miłości Bożej trafnie wyrażają słowa psalmisty: „Jak niebiosa przewyższają ziemię, tak przemożna jest Jego serdeczna życzliwość wobec tych, którzy się Go boją. Jak odległy jest wschód słońca od jego zachodu, tak oddala On od nas nasze wykroczenia. Jak ojciec okazuje miłosierdzie synom, tak Jehowa okazał miłosierdzie tym, którzy się Go boją. Sam przecież dobrze zna naszą strukturę, pamięta, że jesteśmy prochem” (Psalm 103:11-14). Jakąż otuchą napawa świadomość, że modlitwy oddanych Świadków Jehowy dochodzą do tak kochającego Ojca przez Jego Syna!

Zaszczyt udostępniony nielicznym

6. Z jakim nastawieniem trzeba przystępować do Jehowy w modlitwie?

⁶ Królowie ziemscy nie wpuszczają do swego pałacu nie zapowiedzianych gości. Audiencja u monarchy to zaszczyt udostępniany tylko nielicznym wybrańcom. To samo można powiedzieć o modlitwie do Króla wieczności. Oczywiście ci, którzy dostrzegają Jego chwalebny majestat i zwracają się do Niego za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, mogą liczyć na wysłuchanie. Do Króla wieczności trzeba przystępować z nabożną czcią i szacunkiem. Kto chce być przez Niego wysłuchany, musi okazywać „bojaźń Jehowy” (Przysłów 1:7).

7. Co to jest „bojaźń Jehowy”?

⁷ Co to jest „bojaźń Jehowy”? Jest to głęboki szacunek dla Boga, połączony ze zdrowym lękiem przed wywołaniem Jego niezadowolenia. Uczucie to wypływa z głębokiej wdzięczności za Jego dobroć i serdeczną życzliwość (Psalm 106:1). Wiąże się z uznawaniem Go za Króla wieczności, który każdego, kto byłby Mu nieposłuszny, ma moc i prawo ukarać, nawet śmiercią. Kto okazuje bojaźń Jehowy, może się do Niego modlić i liczyć na wysłuchanie.

8. Dlaczego Bóg wysłuchuje modlitw tych, którzy się Go boją?

⁸ Oczywiście Bóg nie odpowiada na modlitwy ludzi niegodziwych, niewiernych oraz przeświadczonych o własnej sprawiedliwości (Przysłów 15:29; Izajasza 1:15; Łukasza 18:9-14). Natomiast tych, którzy się Go boją, wysłuchuje, dostosowali się bowiem do Jego słusznych mierników. Uczynili jednak coś więcej. Oddali się Jehowie Bogu w modlitwie i usymbolizowali to przez chrzest wodny. Mogą teraz swobodnie korzystać z przywileju modlenia się do Boga.

9, 10. Czy osoba nie ochrzczona może liczyć na to, że Bóg wysłucha jej modlitwy?

⁹ Kto pragnie być wysłuchanym, musi zadbać o to, by treść jego modlitw była zgodna z wolą Bożą. To prawda, że mają one być szczere, ale to jeszcze nie wszystko. Paweł napisał: „Bez wiary nie można zdobyć Jego upodobania, bo kto się zbliża do Boga, musi wierzyć, że On jest i że nagradza tych, którzy Go pilnie szukają” (Hebrajczyków 11:6). A czy osoba nie ochrzczona może liczyć na wysłuchanie swoich modlitw?

¹⁰ Król Salomon wiedział, że modlitwa to zaszczyt udostępniony jedynie nielicznym, prosił więc, by Jehowa wysłuchiwał tylko tych cudzoziemców, którzy będą się modlić w stronę świątyni jeruzalemskiej (1 Królów 8:41-43). Setki lat później poganin i cudzoziemiec imieniem Korneliusz, człowiek bardzo pobożny, ‛nieustannie zanosił błagania do Boga’. Kiedy zdobył o Nim dokładną wiedzę, oddał się Mu i otrzymał ducha świętego. Następnie został ochrzczony, a z nim inni poganie (Dzieje Apostolskie 10:1-44). Każdego, kto jak Korneliusz robi postępy z myślą o oddaniu się Bogu, można zachęcać, aby się modlił. Gdyby jednak nie traktował poważnie studiowania Biblii, gdyby nie znał Boskich wymagań co do modlitwy ani nie wykazywał usposobienia, które podoba się Bogu, to trudno byłoby o nim mówić, że boi się Jehowy, wierzy w Niego lub gorliwie Go szuka. Ktoś taki nie mógłby się modlić w sposób zjednujący mu uznanie Boże.

11. Co mogło się przydarzyć tym, którzy kiedyś robili postępy z myślą o oddaniu się Bogu, i nad czym takie osoby powinny się zastanowić?

¹¹ Niektórzy robili postępy z myślą o oddaniu się Bogu, ale potem stanęli w miejscu. Jeżeli nie mają w sercach tyle miłości do Niego, by bez zastrzeżeń zdobyć się na ów krok, to powinni się zastanowić, czy przysługuje im jeszcze cudowny przywilej modlitwy. Widocznie nie, skoro przystępujący do Boga musi szczerze Go szukać oraz zabiegać o potulność i sprawiedliwość (Sofoniasza 2:3). Kto naprawdę boi się Jehowy, ten okazuje wiarę w Niego, oddaje się Mu i usymbolizowuje to przez chrzest (Dzieje Apostolskie 8:13; 18:8). Tylko tacy ochrzczeni wierzący mogą swobodnie korzystać z przywileju modlenia się do Króla wieczności.

„Modląc się w duchu świętym”

12. Kiedy można powiedzieć, że ktoś ‛modli się w duchu świętym’?

¹² Kto oddał się Bogu i usymbolizował to przez chrzest, może ‛modlić się w duchu świętym’. Juda napisał w związku z tym: „Ale wy, umiłowani, przez budowanie się na swej najświętszej wierze, i modląc się w duchu świętym, utrzymujcie siebie w miłości Bożej, oczekując przy tym miłosierdzia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, z widokami na życie wieczne” (Judy 20, 21). Modlitwa w duchu świętym jest zanoszona pod działaniem ducha Bożego, Jego czynnej mocy, i pozostaje w zgodzie z treścią Jego Słowa. Pismo Święte, które powstało w natchnieniu od Jehowy pod wpływem Jego ducha, pokazuje, jak i o co się modlić. Możemy na przykład ufnie prosić Boga, aby udzielił nam ducha świętego (Łukasza 11:13). Nasze modlitwy w duchu świętym są odbiciem stanu serca, w którym Jehowa ma upodobanie.

13. Czego będziemy unikać, a jakiej rady Jezusa posłuchamy, jeśli modlimy się w duchu świętym?

¹³ Modlitwy zanoszone w duchu świętym nie są górnolotne. Nie składają się z mechanicznie odmawianych formułek. Nie zawierają czczych doksologii, to jest nieszczerego wysławiania. Od takich modłów roi się w chrześcijaństwie i reszcie ogólnoświatowego imperium religii fałszywej, zwanego Babilonem Wielkim. Natomiast prawdziwi chrześcijanie pamiętają o radzie Jezusa: „A kiedy się modlicie, nie naśladujcie obłudników, czyli tych, którzy udają się na modlitwę do synagog i na skrzyżowania ulic po to, by ich lepiej widziano. (...) Na modlitwach waszych nie bądźcie gadatliwi jak poganie, którzy sądzą, że gdy będą dużo mówić, prędzej zostaną wysłuchani. Nie naśladujcie ich!” (Mateusza 6:5-8, Romaniuk).

14. Jakie cenne spostrzeżenia poczynili niektórzy co do modlitwy?

¹⁴ Niektórzy ludzie, wzorując się na Jezusie i pisarzach Biblii, poczynili cenne spostrzeżenia co do modlitwy. Na przykład John Bunyan żyjący w Anglii w latach 1628-1688 napisał: „Modlitwa to szczere, rozumne i serdeczne otwarcie głębi duszy przed Bogiem za pośrednictwem Chrystusa i wspierane mocą Ducha zanoszenie do Niego próśb o to, co On obiecał”. Kaznodzieja purytański Thomas Brooks (1608-1680) zaznaczył: „Bóg nie ocenia modlitw według prawideł retoryki, czy są wytworne, ani według prawideł geometrii, czy są długie, ani według prawideł arytmetyki, czy są liczne, ani według prawideł logiki, czy mają ustalony porządek; ocenia je według twojej szczerości”. Można do tego dodać jeszcze jedną wypowiedź Bunyana: „Lepiej modlić się sercem bez słów niż słowami bez serca”. Ale skąd można mieć pewność, że Król wieczności wysłucha nasze modlitwy, jeśli jesteśmy szczerzy i spełniamy Jego wymagania?

Nie odprawia z niczym

15. Streść wypowiedź Jezusa z Ewangelii według Łukasza 11:5-8.

¹⁵ Jehowa Bóg nie zamyka ucha na prośby swych oddanych sług. Wyraźnie wskazał na to Jezus, gdy uczniowie poprosili go o rady co do modlitwy. Rzekł wtedy: „Któż z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, albowiem przyjaciel mój przybył do mnie, będąc w podróży, a nie mam mu co podać. A tamten z mieszkania odpowie mu: Nie naprzykrzaj mi się, drzwi już są zamknięte, dzieci moje są ze mną w łóżku, nie mogę wstać i dać ci. Powiadam wam, jeśli nawet nie dlatego wstanie i da mu, że jest jego przyjacielem, to dla natręctwa jego wstanie i da mu, ile potrzebuje” (Łukasza 11:1, 5-8, Bw). O co chodzi w tym przykładzie?

16. Do czego zachęcał nas Jezus w związku z modlitwą?

¹⁶ Z pewnością nie o to, jakoby Jehowa nie chciał nam pomagać. Chrystus pragnął raczej, byśmy darzyli Boga niewzruszoną ufnością i z miłości modlili się do Niego bezustannie. Dlatego zapewnił: „Powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą” (Łukasza 11:9, 10, Bw). Toteż gdy jesteśmy prześladowani, gdy zmagamy się z silnie zakorzenioną słabością lub gdy spotykają nas inne próby, powinniśmy stale się modlić. Jehowa zawsze gotów jest śpieszyć z pomocą swym wiernym sługom. Nigdy nie mówi: „Nie naprzykrzaj mi się”.

17, 18. (a) Jak Jezus zachęcał, by modlić się o ducha świętego, i dzięki czemu jego wypowiedź nabiera jeszcze większej wyrazistości? (b) Jak Jezus porównał postępowanie ziemskich rodziców z tym, co czyni Bóg?

¹⁷ Jeżeli mamy utrzymywać zażyłe stosunki z Bogiem, to potrzebujemy Jego świętego ducha, Jego czynnej mocy. Dlatego Jezus dodał: „Gdy syn któregoś z was poprosi swego ojca o rybę, czyż on zamiast ryby da mu węża? Albo czy da skorpiona, gdy syn prosi o jajko? Jeśli więc wy, będąc złymi, potraficie dawać swoim dzieciom dobre dary, to o ileż bardziej Ojciec, który jest w niebie, da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Łukasza 11:11-13, Wolniewicz). W Ewangelii według Mateusza 7:9-11 czytamy o daniu kamienia zamiast chleba. Słowa te nabiorą dla nas jeszcze większej wyrazistości, gdy sobie uświadomimy, że w starożytnych krajach biblijnych chleb często przypominał kształtem i wielkością płaski, okrągły kamień. Pewne gatunki węży były podobne do ryb; znany jest też mały biały skorpion, poniekąd przypominający jajo. Ale który ojciec poproszony przez dziecko o chleb, rybę czy jajko, dałby mu kamień, węża lub skorpiona?

¹⁸ Następnie Jezus porównał poczynania ziemskiego ojca lub matki z tym, jak do rodziny swoich czcicieli odnosi się Bóg. Skoro my dajemy własnym dzieciom dobre rzeczy, choć sami w mniejszym lub większym stopniu jesteśmy źli z powodu odziedziczonej niedoskonałości, to o ileż bardziej nasz niebiański Ojciec da niezrównany dar ducha świętego swoim lojalnym sługom, którzy pokornie Go o to proszą!

19. (a) Na co wskazują słowa Jezusa z Łukasza 11:11-13 i z Mateusza 7:9-11? (b) Jak będziemy się zapatrywać na próby, jeśli prowadzi nas duch święty?

¹⁹ Ze słów Jezusa wynika, że powinniśmy prosić Boga, by nam udzielił ducha świętego w jeszcze większej mierze. Jeżeli prowadzi nas ten duch, nie będziemy ‛narzekać na swój los’ ani sądzić, że mogłyby nam zaszkodzić próby i trudności (Judy 16). To prawda, że „człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju”, może więc nie doczekać końca swych kłopotów i udręk (Joba [Hioba] 14:1, Bw). Nigdy jednak nie uważajmy naszych prób za kamienie, węże czy skorpiony od Tego, który wysłuchuje modlitwy. On jest uosobieniem miłości i nikogo nie doświadcza. Od Niego mamy „każdy dobry podarek i każdą doskonałą darowiznę”. On wyprowadzi z trudnej sytuacji każdego, kto Go miłuje i odnosi się do Niego z bojaźnią (Jakuba 1:12-17; 1 Jana 4:8). Ci, którzy od lat kroczą drogą prawdy, wiedzą z własnego doświadczenia, że dzięki wierze i modlitwie niektóre najcięższe próby, na jakie byli wystawieni, w końcu wyszły im na dobre i pomogły jeszcze obficiej wydawać owoce ducha świętego (3 Jana 4). Cóż może nas skuteczniej nauczyć polegania na naszym Ojcu niebiańskim i pielęgnowania owoców Jego ducha, do których należy miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność i panowanie nad sobą? (Galatów 5:22, 23).

20. Jak powinny na nas oddziaływać słowa Jezusa z Łukasza 11:5-13?

²⁰ Tak więc dzięki wypowiedzi Jezusa z Ewangelii według Łukasza 11:5-13 możemy być pewni, że Jehowa nas kocha i otacza czułą opieką. Powinno to napełnić nasze serca najgłębszą wdzięcznością i miłością. Powinniśmy umocnić się w wierze i tym usilniej pragnąć częstego przebywania u stóp Króla wieczności i radowania się Jego dobrotliwą obecnością. Co więcej, Jezus zapewnił, że nigdy nie zostaniemy odprawieni z niczym. Nasz niebiański Ojciec pragnie, byśmy przerzucili na Niego swoje brzemiona (Psalm 55:22 [55:23, Bw]; 121:1-3). A gdy jako wierni oddani Mu słudzy prosimy Go o ducha świętego, szczodrze go nam udziela. Nasz Bóg kocha nas i możemy w pełni ufać, że wysłuchuje nasze modlitwy.

„Naucz nas się modlić”

„Któryś z uczniów rzekł do niego: ‛Panie, naucz nas się modlić’” (ŁUKASZA 11:1).

1-3. (a) Dlaczego uczniowie poprosili Jezusa o wskazówki co do modlitwy? (b) Jakie pytania nasuwają się w związku z tym?

NIEKTÓRZY ludzie potrafią pięknie śpiewać. Inni mają wrodzone zdolności do gry na jakimś instrumencie. Ale nawet wybitni śpiewacy i instrumentaliści potrzebują wskazówek, żeby rozwinęli talent w całej pełni. Podobnie jest z modlitwą. Uczniowie Jezusa Chrystusa też wiedzieli, że są im potrzebne rady, aby ich modlitwy mogły być wysłuchiwane przez Boga.

² Jezus przeważnie modlił się do Ojca na osobności, na przykład wtedy, gdy spędził całą noc na modlitwie przed wybraniem 12 apostołów (Łukasza 6:12-16). Chociaż zachęcał uczniów, aby i oni modlili się na osobności, to jednak słyszeli go również modlącego się publicznie i zauważyli, że czyni to zupełnie inaczej niż obłudnicy religijni, zanoszący modły na pokaz (Mateusza 6:5, 6). Poprosili go zatem o więcej wskazówek co do modlitwy. Czytamy o tym: „A zdarzyło się z okazji jego pobytu w pewnym miejscu, że się modlił, a gdy przerwał, któryś z uczniów rzekł do niego: ‛Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan [Chrzciciel] uczył swych uczniów’” (Łukasza 11:1).

³ Co Jezus wtedy odpowiedział? Czego możemy się nauczyć z jego przykładu? Jaki pożytek możemy odnieść z jego rad w sprawie modlitwy?

Lekcja dla nas

4. Dlaczego powinniśmy ‛bezustannie się modlić’ i o co chodzi w tym poleceniu?

⁴ Z wypowiedzi i przykładu Jezusa oraz z jego stosunku do modlitwy można się wiele nauczyć. Skoro doskonały Syn Boży regularnie się modlił, to tym bardziej jego niedoskonali uczniowie powinni stale szukać u Boga kierownictwa, pociechy i wsparcia duchowego. Powinniśmy ‛bezustannie się modlić’ (1 Tesaloniczan 5:17). Oczywiście nie chodzi o to, by cały czas spędzać na klęczkach. Rzecz raczej w tym, by serce wciąż skłaniało nas do modlitwy. W każdej dziedzinie życia powinniśmy szukać kierownictwa Bożego, aby działać rozumnie i stale cieszyć się uznaniem Jehowy (Przysłów 15:24).

5. Co może nam zabierać czas potrzebny na modlitwę i co w takim wypadku należałoby zrobić?

⁵ W obecnych „dniach ostatnich” wiele spraw potrafi zabierać nam czas, który powinniśmy spędzić na modlitwie (2 Tymoteusza 3:1). Gdyby kłopoty w domu, praca zawodowa i tym podobne rzeczy przeszkadzały nam w regularnym modleniu się do naszego niebiańskiego Ojca, znaczyłoby to, że zanadto obciążają nas troski życiowe. Należałoby bezzwłocznie zmienić taki stan, ponieważ zaniedbywanie modlitwy prowadzi do utraty wiary. Powinniśmy albo uwolnić się od niektórych świeckich obowiązków, albo w celu znalezienia przeciwwagi dla trosk życiowych tym częściej i żarliwiej z całego serca prosić Boga o kierownictwo. Musimy być „czujni, mając na względzie modlitwy” (1 Piotra 4:7).

6. Jaką modlitwę teraz przeanalizujemy i w jakim celu?

⁶ Podając tak zwaną modlitwę wzorcową, Jezus nie dyktował uczniom, co mają mówić, lecz raczej chciał im pokazać, jak należy się modlić. Sprawozdanie Łukasza nieco się różni od relacji Mateusza, ponieważ dotyczy innego wydarzenia. Przeanalizujmy treść tej modlitwy, aby nam posłużyła za przykład, bo przecież jesteśmy naśladowcami Jezusa i Świadkami Jehowy.

Nasz Ojciec i Jego imię

7. Kto może zwracać się do Jehowy słowami: „Ojcze nasz”?

⁷ „Nasz Ojcze w niebiosach” (Mateusza 6:9; Łukasza 11:2). Jehowa stworzył ludzi i zamieszkuje dziedzinę niebiańską, toteż słusznie możemy się do Niego zwracać jako do „naszego Ojca w niebiosach” (1 Królów 8:49; Dzieje Apostolskie 17:24, 28). Przez określenie „nasz” przyznajemy, że inni też pozostają w bliskiej więzi z Bogiem. Komu jednak przysługuje zaszczyt swobodnego nazywania Go swoim Ojcem? Tylko tym, którzy Mu się oddali, zostali ochrzczeni i należą do rodziny Jego chwalców. Nazywając Jehowę „naszym Ojcem”, dajemy wyraz ufności do Boga oraz przekonaniu, że jedyną podstawą do pojednania z Nim jest przyjęcie bez zastrzeżeń złożonej przez Jezusa ofiary okupu (Hebrajczyków 4:14-16; 11:6).

8. Dlaczego powinniśmy z utęsknieniem upatrywać możliwości spędzania czasu na modlitwie do Jehowy?

⁸ Czyż nie powinniśmy się czuć ściśle związani z naszym Ojcem niebiańskim? Niczym dzieci, którym nigdy się nie sprzykrzy przychodzenie do ich ojca, z utęsknieniem upatrujmy możliwości spędzania czasu na modlitwie do Boga. Z głębokiej wdzięczności za Jego duchowe i materialne błogosławieństwa powinniśmy Mu stale dziękować za Jego dobroć. Nie wahajmy się iść do Niego z tym, co nas przytłacza, i ufajmy, że uzyskamy od Niego pomoc (Psalm 55:22 [55:23, Bw]). Możemy być pewni, że jeśli trwamy w wierności, wszystko w końcu ułoży się pomyślnie, ponieważ On troszczy się o nas (1 Piotra 5:6, 7).

9. Jaką prośbę zawiera modlitwa o uświęcenie imienia Bożego?

⁹ „Niech imię Twoje będzie uświęcone” (Mateusza 6:9; Łukasza 11:2). „Imię” oznacza niekiedy samą osobę, a „uświęcać” to „czynić świętym, oddzielać lub traktować jako święte” (por. Apokalipsa [Objawienie] 3:4, Dąbrowski). Toteż modlitwa o uświęcenie imienia Bożego w gruncie rzeczy stanowi prośbę, by Jehowa uświęcił samego siebie. W jaki sposób? Przez obalenie wszelkich zarzutów podniesionych przeciw Jego imieniu (Psalm 135:13). Aby tego dokonać, Bóg usunie niegodziwość, okaże się wielkim i sprawi, iż wszystkie narody poznają, że On jest Jehowa (Ezechiela 36:23; 38:23). Jeżeli chcemy to ujrzeć na własne oczy i naprawdę dostrzegamy majestat Jehowy, to zawsze będziemy przystępować do Niego z szacunkiem, który wyrażają słowa: „Niech imię Twoje będzie uświęcone”.

Królestwo Boże oraz Jego wola

10. Co oznacza modlitwa o nadejście Królestwa Bożego?

¹⁰ „Niech nadejdzie Twoje Królestwo” (Mateusza 6:10; Łukasza 11:2). Królestwem, o którym tu mowa, jest suwerenna władza Jehowy, reprezentowana przez mesjański rząd w niebie złożony z Jezusa Chrystusa i towarzyszących mu „świętych” (Daniela 7:13, 14, 18, 27; Izajasza 9:6, 7 [9:5, 6, Bw]; 11:1-5). A co oznacza prośba o to, by Królestwo Boże ‛nadeszło’? Zanosząc ją modlimy się, by wystąpiło przeciw wszystkim wrogom Boskiego panowania. ‛Zdruzgocze ono wszystkie ziemskie królestwa i położy im kres’, a całą ziemię przekształci w raj (Daniela 2:44; Łukasza 23:43).

11. Jak będziemy postępować, jeśli pragniemy, by wola Jehowy działa się w całym wszechświecie?

¹¹ „Niech wola Twa dzieje się jak w niebie, tak i na ziemi” (Mateusza 6:10). Jest to prośba, by Bóg urzeczywistnił swe zamierzenie wobec ziemi, łącznie z usunięciem z niej swoich wrogów (Psalm 83:9-18 [83:10-19, BT]; 135:6-10). W rzeczywistości wyrażamy w ten sposób pragnienie, by wola Boża działa się w całym wszechświecie. Jeśli nam na tym zależy, to zawsze będziemy spełniać wolę Jehowy jak najlepiej. Nie moglibyśmy szczerze zanosić takich próśb, gdybyśmy pod tym względem nie dokładali usilnych starań. A skoro je zanosimy, to powinniśmy się wystrzegać czynienia czegokolwiek na przekór Jehowie, na przykład zalecania się do osoby niewierzącej lub postępowania po świecku (1 Koryntian 7:39; 1 Jana 2:15-17). Stale zadawajmy sobie pytanie: Co w danej sprawie jest wolą Jehowy? Jeśli miłujemy Go całym sercem, to we wszystkim będziemy zabiegać o Jego kierownictwo (Mateusza 22:37).

Nasz chleb codzienny

12. Dlaczego modlenie się tylko o chleb codzienny wychodzi nam na dobre?

¹² „Daj nam dziś chleba na ten dzień” (Mateusza 6:11). W sprawozdaniu Łukasza czytamy: „Chleba naszego codziennego dawaj nam według potrzeby dnia” (Łukasza 11:3). Prośba o pokarm „na ten dzień” umacnia naszą wiarę, że Bóg potrafi z dnia na dzień zaspokajać nasze potrzeby. Izraelici mieli zbierać mannę ‛każdego dnia według potrzeby dziennej’, a nie na tydzień lub dłużej (Wyjścia 16:4, BT). Nie prosimy o przysmaki ani o to, by opływać w dostatki, lecz o to, co akurat konieczne. Prośby tylko o chleb codzienny zabezpieczają nas również przed chciwością (1 Koryntian 6:9, 10).

13. (a) Jak w szerszym znaczeniu rozumieć prośbę o ‛chleb codzienny’? (b) Jakie usposobienie powinniśmy wykazywać, nawet gdy ciężko pracujemy i ledwie nam starcza na utrzymanie?

¹³ W szerszym znaczeniu nasze prośby o chleb codzienny wskazują, iż nie czujemy się niezależni, lecz zdajemy sobie sprawę, że pokarm, odzież i inne nieodzowne rzeczy mamy od Boga. Polegamy na naszym Ojcu jako rodzina oddanych Mu chwalców, ale nie czekamy z założonymi rękami, aż cudownie nas obdaruje. Pożywienie i inne niezbędne rzeczy zdobywamy dzięki pracy i posiadanym środkom. Słuszne jest jednak dziękowanie za to w modlitwie, gdyż dostrzegamy w tych darach przejawy miłości, mądrości i mocy naszego niebiańskiego Ojca (Dzieje Apostolskie 14:15-17; por. Łukasza 22:19). Jeśli jesteśmy pracowici, to może się nam dobrze powodzić. Ale nawet gdyby ciężki trud ledwie starczał na skromne utrzymanie, bądźmy za to wdzięczni i poprzestawajmy na tym (Filipian 4:12; 1 Tymoteusza 6:6-8). Osoba pobożna, choćby miała proste ubranie i pożywienie, w istocie może być dużo szczęśliwsza niż człowiek zamożny. Nie popadajmy więc w przygnębienie, jeśli z przyczyn od nas niezależnych mamy niewiele. Możemy być bogaci duchowo. Wcale nie musimy cierpieć ubóstwa pod względem wiary, nadziei i miłości do Jehowy, ku któremu w szczerej modlitwie kierujemy nasze dziękczynienia i wysławiania.

Przebaczenie naszych win

14. O przebaczenie jakich win prosimy i na jakiej podstawie Bóg je odpuszcza?

¹⁴ „I przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczyliśmy winnym wobec nas” (Mateusza 6:12). Ze sprawozdania Łukasza wynika, że chodzi tu o nasze grzechy (Łukasza 11:4). Wskutek odziedziczonej grzeszności nie jesteśmy w stanie czynić wszystkiego zgodnie z wolą naszego niebiańskiego Ojca. Te niedociągnięcia ciążą na nas niczym długi i zobowiązania wobec Boga, odkąd zaczęliśmy ‛żyć i postępować w mocy ducha’ (Galatów 5:16-25; por. Rzymian 7:21-25). Jesteśmy nimi obarczeni, gdyż z powodu obecnego niedoskonałego stanu nie potrafimy w pełni sprostać Jego wymaganiom. O przebaczenie tych grzechów mamy przywilej się modlić. Na szczęście Bóg może je wymazać na podstawie zasług złożonej przez Jezusa ofiary okupu (Rzymian 5:8; 6:23).

15. Jak powinniśmy się zapatrywać na niezbędne karcenie?

¹⁵ Jeżeli chcemy, by Bóg przebaczył nam nasze winy, czyli grzechy, to musimy okazywać skruchę i chętnie przyjmować karcenie (Przysłów 28:13; Dzieje Apostolskie 3:19). Jehowa nas miłuje i w razie potrzeby karci, aby pomóc nam pokonać nasze słabości (Przysłów 6:23; Hebrajczyków 12:4-6). Jeśli dzięki wzrastaniu w wiedzy i w wierze odczucia naszego serca tak dalece są zgodne z wolą Bożą, że nigdy nie dopuszczamy się świadomych wykroczeń, to naprawdę możemy się cieszyć. Ale co zrobić w razie uzmysłowienia sobie, że do pewnego stopnia grzeszymy rozmyślnie? Powinniśmy głęboko boleć z tego powodu i żarliwie się modlić o przebaczenie (Hebrajczyków 10:26-31). Musimy wprowadzić w czyn otrzymaną radę i szybko zmienić swoje postępowanie.

16. Jaki korzystny wpływ wywiera na nas częste proszenie Boga o przebaczenie naszych grzechów?

¹⁶ Z regularnego zwracania się do Boga o przebaczenie naszych grzechów odniesiemy niemały pożytek. Będziemy wtedy o nich pamiętać i staniemy się pokorniejsi (Psalm 51:3, 4, 7 [51:5, 6, 9, Bw]). Potrzebujemy tego, jeśli nasz Ojciec niebiański ma ‛przebaczyć nam grzechy i oczyścić nas z wszelkiej niesprawiedliwości’ (1 Jana 1:8, 9). Prócz tego gdy wymieniamy swoje grzechy w modlitwie, łatwiej nam toczyć z nimi nieubłaganą walkę. Przypomina nam to również, że potrzebujemy okupu i korzystamy z wartości przelanej krwi Jezusa (1 Jana 2:1, 2; Objawienie 7:9, 14).

17. Jak modlitwy o przebaczenie pomagają nam utrzymywać dobre stosunki z drugimi?

¹⁷ Modlitwy o przebaczenie pomagają także okazywać miłosierdzie, współczucie i wspaniałomyślność tym, którzy mniej lub więcej zawinili przeciw nam. Łukasz napisał: „I przebaczaj nam grzechy, bo sami też przebaczamy każdemu, kto wobec nas zawinił” (Łukasza 11:4). Przebaczenia od Boga istotnie możemy się spodziewać jedynie wtedy, gdy już „przebaczyliśmy winnym wobec nas” (Mateusza 6:12; Marka 11:25). Jezus dodał: „Skoro bowiem przebaczacie ludziom przewinienia, wasz Ojciec niebiański przebaczy również wam, jeśli zaś nie przebaczacie ludziom przewinień, to i waszych przewinień Ojciec nie przebaczy” (Mateusza 6:14, 15). Zanoszenie modlitw o odpuszczenie naszych grzechów powinno nam pomóc w przebaczaniu drugim i okazywaniu im cierpliwości. Apostoł Paweł napisał: „Jak wam Jehowa ochoczo przebaczył, tak czyńcie i wy” (Kolosan 3:13; Efezjan 4:32).

Pokusy i zły

18. Dlaczego nie możemy winić Boga za próby i pokusy, które nas spotykają?

¹⁸ „I nie wystawiaj nas na pokusę” (Mateusza 6:13; Łukasza 11:4). Z wypowiedzi tej wcale nie wynika, jakoby Jehowa nas kusił do grzechu. O czymś, co On dopuszcza, Pismo Święte mówi niekiedy tak, jak gdyby to powodował lub czynił (Ruty 1:20, 21; por. Kaznodziei 11:5). Uczeń Jakub napisał: „Niczym złym Bóg przecież nie może być wystawiony na próbę ani sam nikogo na próbę nie wystawia” (Jakuba 1:13). Nigdy nie obwiniajmy naszego niebiańskiego Ojca o sprowadzanie na nas prób lub pokus do złego; kusicielem, który usiłuje nas uwikłać w grzech przeciw Bogu, jest Szatan (Mateusza 4:3; 1 Tesaloniczan 3:5).

19. Jak możemy się modlić w związku z pokusami?

¹⁹ Słowa: „Nie wystawiaj nas na pokusę” w gruncie rzeczy zawierają prośbę, by Jehowa uchronił nas od złamania posłuszeństwa pod wpływem pokus lub nacisku. Możemy błagać naszego Ojca, byśmy nie zostali wystawieni na pokusę zbyt silną. Paweł napisał w związku z tym: „Nie przyszło na was pokuszenie, które by przekraczało siły ludzkie; lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść” (1 Koryntian 10:13, Bw). Możemy się modlić, żeby Jehowa nas prowadził i nie pozwolił nas kusić ponad to, co potrafimy wytrzymać, oraz by wskazał nam drogę wyjścia z dotkliwej udręki. Pokusy sprowadza Diabeł, niedoskonałe ciało oraz słabości drugich, ale nasz kochający Ojciec potrafi zapewnić nam przewodnictwo, dzięki któremu nie ulegniemy.

20. Dlaczego mamy się modlić o wybawienie od „złego”?

²⁰ „Ale nas wyzwól od złego” (Mateusza 6:13). Bóg na pewno jest w stanie przeszkodzić „złemu”, to znaczy Szatanowi, aby nas nie zwyciężył (2 Piotra 2:9). A wyzwolenie to jeszcze nigdy nie było tak potrzebne jak teraz, gdy Diabeł ‛pała wielkim gniewem, wiedząc, że mało ma czasu’ (Objawienie 12:12). Zamysły Szatana są nam dobrze znane, ale i on wie o naszych słabościach. Musimy więc modlić się do Jehowy, by nas chronił przed tym przeciwnikiem, grasującym niczym lew (2 Koryntian 2:11; 1 Piotra 5:8, 9; por. Psalm 141:8, 9). Na przykład jeśli chcemy zawrzeć małżeństwo, to może warto poprosić Jehowę, by nas ustrzegł od diabelskich intryg i od pokus do utrzymywania świeckich znajomości, gdyż mogłoby się to skończyć niemoralnością lub okazaniem nieposłuszeństwa wobec Boga przez poślubienie osoby niewierzącej (por. Powtórzonego Prawa 7:3, 4; 1 Koryntian 7:39). A może tęsknimy do bogactwa? W takim razie modlitwa pomoże nam oprzeć się pokusie do uprawiania hazardu lub oszustwa. Szatan za wszelką cenę chce zburzyć nasze dobre stosunki z Jehową i nie cofnie się przed niczym, byle nas zwieść. Módlmy się więc stale do Ojca niebiańskiego, który nie wydaje sprawiedliwych na pastwę pokusy, lecz wybawia ich od złego.

Modlitwa umacnia wiarę i nadzieję

21. Jaki pożytek odnosimy z modlitw o Królestwo?

²¹ Nasz Ojciec niebiański wybawia nas od złego i cieszy się, gdy może obficie nam błogosławić. Dlaczego jednak tak długo każe swemu umiłowanemu ludowi prosić w modlitwie: „Niech nadejdzie Twoje Królestwo”? Otóż prosząc o nie od lat, coraz usilniej go pragniemy i coraz głębiej je cenimy. Takie modlitwy stale nam przypominają, jak bardzo potrzebujemy tego łaskawego, niebiańskiego rządu. Podtrzymują w nas nadzieję na życie pod panowaniem Królestwa (Objawienie 21:1-5).

22. Jak powinniśmy się zapatrywać na modlitwy do Jehowy, naszego niebiańskiego Ojca?

²² Modlitwa bezsprzecznie napełnia nas ufnością do Jehowy. Coraz mocniej związujemy się z Bogiem, gdy On odpowiada na nasze prośby. Dlatego nie ustawajmy, lecz codziennie kierujmy do Niego nasze wysławiania, błagania i dzięki. Bądźmy też wdzięczni Jezusowi za pomoc, jakiej udzielił swym naśladowcom, spełniając ich prośbę: „Panie, naucz nas się modlić”.