Anna przypuszczalnie wiele rozmyśla o tym, co powie Jehowie w modlitwie. W końcu wszyscy docierają na miejsce i zasiadają do posiłku. Gdy tylko nadarza się sposobność, Anna opuszcza domowników i idzie do sanktuarium Jehowy. U wejścia do przybytku siedzi arcykapłan Heli. Anna, na nic nie zważając, zwraca się do Boga. Jest przeświadczona, że w tym miejscu zostanie wysłuchana. Któż lepiej niż niebiański Ojciec zrozumie jej zmartwienie? Kiedy wylewa przed Jehową gorycz swego serca, nie może powstrzymać łez.

¹¹ Wstrząsana szlochem modli się po cichu. Jej wargi drżą, gdy w duchu próbuje wyrazić swój ból. Długo zwierza się Jehowie ze wszystkich swoich strapień. Gorąco prosi o potomka. Ale nie skupia się tylko na tym, co może otrzymać — myśli też, co sama mogłaby ofiarować Bogu. Składa ślub, że jeśli urodzi syna, odda go na służbę dla Jehowy (1 Sam. 1:9-11).

12. O czym wzorem Anny powinniśmy pamiętać, gdy się modlimy?

¹² Z tego, jak Anna zwracała się do Boga, możemy się dużo nauczyć. Jehowa życzliwie nas zachęca, byśmy bez wahania, otwarcie dzielili się z Nim troskami, tak jak dzieci z kochającym rodzicem (odczytaj Psalm 62:8; 1 Tesaloniczan 5:17). Bardzo krzepiące są słowa apostoła Piotra, który napisał pod natchnieniem od Boga: „Przerzućcie na niego wszelką waszą troskę, gdyż on się o was troszczy” (1 Piotra 5:7).

13, 14. (a) O co Heli pochopnie posądził Annę? (b) Czego możemy się nauczyć z reakcji Anny na słowa Helego?

¹³ Ludzie nie mają w sobie tyle wyrozumiałości i współczucia, co Jehowa. Zatopiona w modlitwie Anna niespodziewanie słyszy czyjś głos. To arcykapłan Heli, który ją obserwował, pyta: „Dokąd będziesz się zachowywać jak pijana? Odsuń od siebie wino”. Spostrzegł, że drżą jej wargi, szlocha i jest roztrzęsiona. Zamiast dociec, co się stało, pochopnie wyciąga wniosek, że jest pijana (1 Sam. 1:12-14).

¹⁴ Jakże musiało zaboleć tę udręczoną kobietę to bezpodstawne oskarżenie, zwłaszcza że padło z ust osoby piastującej tak zaszczytne stanowisko! Anna po raz kolejny daje nam wzór niezachwianej wiary. Nie pozwala, by ludzka niedoskonałość zaważyła na jej więzi z Bogiem. Z szacunkiem wyjaśnia Helemu swoje położenie. Wtedy on reflektuje się i zapewne już łagodniejszym tonem mówi: „Idź w pokoju i oby Bóg Izraela przychylił się do twej gorącej prośby, z którą się do niego zwróciłaś” (1 Sam. 1:15-17).

15, 16. (a) Jak poczuła się Anna, gdy w przybytku otworzyła serce przed Jehową? (b) Jak możemy naśladować Annę, gdy zmagamy się z negatywnymi uczuciami?

¹⁵ Co daje Annie wizyta w przybytku i wylanie serca przed Jehową? Sprawozdanie biblijne donosi: „Potem ta niewiasta poszła i jadła, a jej twarz już więcej nie była zatroskana” (1 Sam. 1:18). Anna zaznaje prawdziwej ulgi. Przytłaczające ją brzemię zrzuca na silniejsze i potężniejsze ramiona niebiańskiego Ojca (odczytaj Psalm 55:22). Czy istnieje problem, którego On nie mógłby udźwignąć? Nie — takiego problemu nie było, nie ma i nigdy nie będzie!

¹⁶ Kiedy czujemy się przytłoczeni i przygnębieni, wzorem Anny możemy otwarcie rozmawiać z ‛Tym, który wysłuchuje modlitwę’ (Ps. 65:2). Jeżeli czynimy to z wiarą, podobnie jak Anna przekonamy się, że nasz smutek ustąpi miejsca „pokojowi Bożemu, który przewyższa wszelką myśl” (Filip. 4:6, 7).

21. Jak słowa modlitwy Anny świadczyły o jej głębokiej wierze? (Zobacz też ramkę „Dwie szczególne modlitwy”).

²¹ Teraz Anna kieruje do Boga słowa, które uznaje On za godne utrwalenia na kartach Biblii. Z każdego fragmentu tej modlitwy, zapisanej w Księdze 1 Samuela 2:1-10, przebija żarliwa wiara. Anna wychwala Jehowę za to, w jak cudowny sposób używa On swej mocy — poniża wyniosłych, błogosławi uciskanym, może położyć kres życiu i może ocalić od śmierci. Ta bogobojna kobieta wysławia niebiańskiego Ojca za niezrównaną świętość, sprawiedliwość i wierność. Z całym przekonaniem oświadcza: „Nie ma takiej skały jak nasz Bóg”. Jehowie rzeczywiście można zaufać bez reszty. On się nie zmienia i jest schronieniem dla poniewieranych, którzy u Niego szukają pomocy.