Mężczyzna, który cenił modlitwę

Kończąc list do chrześcijan w Kolosach, Paweł napisał: „Przesyła wam pozdrowienia Epafras, który jest spośród was, niewolnik Chrystusa Jezusa, zawsze wytężający siły dla was w swoich modlitwach, abyście w końcu stanęli zupełni i niewzruszenie przekonani co do wszelkiej woli Bożej. Doprawdy, składam mu świadectwo, że zdobywa się na wielki wysiłek dla dobra waszego i tych w Laodycei oraz tych w Hierapolis” (Kolosan 4:12, 13).

Nawet kiedy Epafras był „współjeńcem” Pawła w Rzymie, myślał o swych ukochanych braciach w Kolosach, Laodycei i Hierapolis i modlił się za nich (Filemona 23). Dosłownie „walczył” o nich w modlitwie. Według uczonego D. Edmonda Hieberta użyte tutaj greckie słowo oznacza „wyczerpującą czynność wykonywaną z poświęceniem”, coś, co przypomina psychiczne „męczarnie”, jakie znosił Jezus podczas modlitwy w ogrodzie Getsemani (Łukasza 22:44). Epafras gorąco pragnął, by jego duchowi bracia i siostry osiągnęli dojrzałość chrześcijańską i zachowywali równowagę. Jakimże błogosławieństwem dla zborów musiał być brat o takim usposobieniu duchowym!

Modlenie się za drugich, jak to czynił Epafras, stanowi formę świętej służby dostępną dla każdego. Takie modlitwy dają sposobność do wyrażania troski o czcicieli Jehowy wystawionych na niebezpieczeństwa natury duchowej lub fizycznej. Wytężając siły w tej dziedzinie, będziemy przypominać Epafrasa. Każdy z nas może mieć ten radosny przywilej i być „umiłowanym współniewolnikiem” w rodzinie wiernych sług Jehowy.