„Ręce wasze są pełne krwi”

„CHOĆBYŚCIE nawet mnożyli modlitwy, Ja nie wysłucham. Ręce wasze pełne są krwi”. Są to słowa Wszechmocnego Boga skierowane do wszystkich, którzy twierdzą, że Mu służą, a biorą udział w przelewaniu krwi niewinnej (Izaj. 1:15, Biblia Tysiąclecia).

Czy religie tego świata ponoszą winę za rozlew niewinnej krwi? Na pewno tak. Podczas wszystkich wojen toczonych w naszym XX wieku religie świata z duchowieństwem na czele popierały przelewanie krwi. Doszło nawet do tego, że członkowie tej samej religii wzajemnie się zabijali, i to masowo.

A przecież Jezus nakazał swym naśladowcom ‛odłożyć miecz na jego miejsce’ (Mat. 26:52). Apostoł Paweł zaś napisał: „Oręż naszego boju nie jest cielesny” (2 Kor. 10:4). Dobitne orędzie Słowa Bożego mówi, że wyznawcy prawdziwej religii mają się wzajemnie miłować, a nie przelewać krew: „Dzieci Boże i dzieci Diabła ujawniają się w ten sposób: Każdy, kto nie trwa w sprawiedliwości, nie pochodzi od Boga; tak samo ten, kto nie miłuje swego brata. Takie bowiem jest orędzie, które słyszeliście od początku: że powinniśmy się wzajemnie miłować; nie jak Kain, który pochodził od tego, kto jest podły, i zabił swego brata” (1 Jana 3:10-12).

Jeżeli członkowie którejś wspólnoty religijnej nie darzą się taką miłością, to Bóg nie wysłucha ich modlitw. W Biblii czytamy: „O cokolwiek prosimy, otrzymujemy od Niego, ponieważ przestrzegamy Jego przykazań i czynimy to, co znajduje uznanie w Jego oczach” (1 Jana 3:22). Jednakże wyznawcy różnych religii tego świata nie przestrzegają przykazań Bożych. Już choćby tylko podczas wojen toczonych w naszym stuleciu bez sprzeciwu wzięli udział w wymordowaniu około stu milionów ludzi!

Czy przywódcy światowi i narody zareagują na wezwanie

Jan Paweł II powiedział w swoim końcowym wystąpieniu w Asyżu: „W tym duchu prosimy przywódców świata o zwrócenie uwagi na nasze pokorne błaganie Boga o pokój”. Czy można się spodziewać, że przywódcy polityczni i ich społeczeństwa zareagują na to wezwanie? Zajrzyjmy do historii, żeby znaleźć odpowiedź na to pytanie.

Wynika z niej, że traktaty pokojowe i modły o pokój nie są niczym nowym. W średniowieczu traktaty pokojowe często nazywano „rozejmami Bożymi” albo „świętymi rozejmami”. Ogłaszano je w okresie świąt kościelnych obchodzonych w chrześcijaństwie, kiedy miały ustać wszelkie walki. Niestety, nawet groźba ekskomunikowania każdego, kto by pogwałcił takie rozejmy, nie była w stanie zmusić ludzi do ich respektowania.

W roku 1915 papież Benedykt XV wezwał narody do położenia kresu „straszliwej rzezi” dokonywanej podczas pierwszej wojny światowej. Modlił się do Boga o „ustanie okropnej plagi”. Apelu tego nie usłuchali jednak ani przywódcy państw, ani narody. Rzecz zrozumiała nie wysłuchał go również Bóg, tym bardziej że walczący po obu stronach byli wyznawcami tych samych religii. Katolicy zabijali katolików, a protestanci protestantów, co jest całkowicie sprzeczne z przykazaniami Bożymi.

Wiosną 1939 roku, gdy już gromadziły się chmury zwiastujące drugą wojnę światową, Pius XII zorganizował „kampanię publicznych modlitw o pokój”. W sierpniu tego roku, tuż przed wybuchem wojny, wystosował posłanie do przywódców państw i narodów, wzywając do zaniechania „wzajemnych oskarżeń, pogróżek, rozbudzania wzajemnej podejrzliwości”, żeby uniknąć najgorszego.

Ale wszystkie te modły i wezwania nie powstrzymały machiny wojennej katolicko-protestanckich Niemiec ani nie utorowały drogi do pokoju w katolickich Włoszech czy w sintoistycznej Japonii. Ponadto wyznawcom żadnej religii nie groziła ekskomunika za zabijanie współwyznawców. Toteż bratobójcza rzeź popierana przez kler poszczególnych narodów trwała sześć lat.

W odpowiedzi na wystosowany apel papieski w Asyżu 27 października 1986 roku gdzieniegdzie zaprzestano walk. W innych krajach jednak toczyły się dalej, często właśnie w tych, których religijni przedstawiciele byli w Asyżu. Na przykład katoliccy bojownicy IRA dokonali w Irlandii zamachu bombowego. W Indiach nie przestali walczyć sikhowie. Nie ustał też rozlew krwi w Afganistanie, Etiopii, Libanie, Iranie, Iraku i w innych rejonach świata. Tam zaś, gdzie w ciągu tego jednego dnia przestrzegano „rozejmu Bożego”, już nazajutrz śmierć i terror zbierały swoje żniwo. Doprawdy, przedziwny to pokój!

Czy „Bóg pokoju” mógłby błogosławić takim inicjatywom, wyrażając tym samym pośrednio uznanie ludziom, którzy dzisiaj zaprzestają zabijać, żeby jutro zacząć od nowa? Czy Kain po zabiciu Abla zyskał uznanie Boże? Na pewno nie! (Hebr. 13:20).

Na zakończenie dnia modlitwy papież wyznał, że katolicyzm jest współodpowiedzialny za cały ten przelew krwi, powiedział bowiem: „Jestem gotów przyznać, że katolicy nie zawsze byli wierni takiemu wyznaniu wiary”. Następnie dodał: „Nie zawsze byliśmy ‚obrońcami pokoju’. Dlatego dla nas, ale chyba też w pewnym sensie dla wszystkich, to spotkanie w Asyżu jest aktem pokuty”.

Czy jednak dzisiejsze Kościoły dowiodły swymi uczynkami, że ich stosunek do wojny się zmienił? Czy naprawdę żałują swej niechlubnej przeszłości? Ernesto Galli Della Loggia powiedział na temat obecnych wojen: „W dziewięciu wypadkach na dziesięć u podłoża tych konfliktów leżą również, jeśli nie przede wszystkim, konflikty religijne”.

A zatem modlitwy o pokój są dotąd bezużyteczne. Ani przywódcy polityczni, ani narody nie dają im posłuchu i nie biorą ich pod uwagę w swym postępowaniu. Nie wysłuchuje ich też Bóg, ponieważ powiedział: „Choćbyście nawet mnożyli modlitwy, Ja nie wysłucham. Ręce wasze pełne są krwi” (Izaj. 1:15, BT). Właśnie dlatego ogłoszony przez Organizację Narodów Zjednoczonych Międzynarodowy Rok Pokoju skończył się takim niepowodzeniem pomimo modlitw zanoszonych na jego intencję przez religie tego świata.