Miłość zwycięża uprzedzenia

„Po raz pierwszy w dziejach pojawiła się nowa forma religijnej społeczności: nie naród celebrujący swój patriotyczny kult, lecz dobrowolna grupa, w której zostały przekroczone rozróżnienia społeczne, rasowe i narodowe: mężczyźni i kobiety gromadzący się razem po prostu jako jednostki — przed swym bogiem” (Paul Johnson, „Historia chrześcijaństwa”, tłum. J. Prokopiuk).

KIEDY prawdziwy chrystianizm rozprzestrzenił się po imperium rzymskim, osoby postronne ujrzały coś zdumiewającego — przedstawiciele różnych narodów tworzyli jedną wielką duchową rodzinę, zespoloną więzią jedności i pokoju. Szczera miłość, leżąca u podłoża tej więzi, nie była zwykłym sentymentem, lecz uczuciem opartym na zasadach podanych przez Boga.

Bóg nas cierpliwie wspiera

W I wieku n.e. sporo chrześcijan pochodzenia żydowskiego nie potrafiło wyzbyć się zadawnionych uprzedzeń wobec nie-Żydów, z których wielu było teraz ich współwyznawcami. Groziło to rozłamem. Co Jehowa Bóg uczynił w tej sytuacji? Cierpliwie szkolił zbór chrześcijański (Dzieje 15:1-5). Cierpliwość ta wydała owoce. Jak na to wskazują słowa zacytowane na wstępie tego artykułu, „zostały przekroczone rozróżnienia społeczne, rasowe i narodowe”. W rezultacie zbory „utwierdzały się w wierze i dzień w dzień wzrastały liczebnie” (Dzieje 16:5).