MIŁOŚĆ I POKORA POMAGAJĄ ZWALCZAĆ UPRZEDZENIA

8. Jaka zasada jest fundamentem chrześcijańskiej jedności? Wyjaśnij.

⁸ Jezus wskazał swoim naśladowcom na zasadę, która jest fundamentem naszej jedności. Powiedział: „Wy wszyscy jesteście braćmi” (odczytaj Mateusza 23:8, 9). Jesteśmy „braćmi” między innymi dlatego, że pochodzimy od Adama (Dzieje 17:26). Ale to nie wszystko. Jezus wyjaśnił, że jego uczniowie są braćmi i siostrami, bo uznają Jehowę za swojego niebiańskiego Ojca (Mat. 12:50). Poza tym stali się członkami wielkiej rodziny duchowej, których jednoczy miłość i wiara. Dlatego apostołowie w swoich listach często nazywają współchrześcijan braćmi i siostrami (Rzym. 1:13; 1 Piotra 2:17; 1 Jana 3:13)a.

9, 10. (a) Dlaczego Żydzi nie mieli podstaw do przejawiania dumy rasowej? (b) Jak Jezus uczył przezwyciężania uprzedzeń rasowych? (Zobacz ilustrację tytułową).

⁹ Po wyjaśnieniu, że powinniśmy widzieć w innych naszych braci i siostry, Jezus podkreślił potrzebę okazywania pokory (odczytaj Mateusza 23:11, 12). Jak się przekonaliśmy, niezdrowa duma apostołów zaburzyła ich jedność. Problemem mogła też być duma związana z pochodzeniem. Czy Żydzi rzeczywiście mogli szczycić się tym, że pochodzą od Abrahama? Wielu z nich było o tym głęboko przekonanych. Ale Jan Chrzciciel powiedział im: „Bóg ma moc wzbudzić Abrahamowi dzieci z tych kamieni” (Łuk. 3:8).

¹⁰ Jezus potępił dumę rasową. Zrobił to na przykład, kiedy pewien uczony w piśmie zapytał: „Kto właściwie jest moim bliźnim?”. Żeby odpowiedzieć na to pytanie, Jezus opowiedział historię o Samarytaninie, który życzliwie pomógł Żydowi pobitemu przez złodziei. Przechodzący tamtędy Żydzi zignorowali cierpiącego człowieka, ale Samarytanin okazał mu współczucie. Na koniec Jezus powiedział uczonemu w piśmie, żeby też tak postępował (Łuk. 10:25-37). W ten sposób pokazał, że Samarytanin może nauczyć Żydów, na czym polega szczera miłość do bliźnich.

11. Dlaczego uczniowie Jezusa musieli być bezstronni i jak Jezus pomógł im to zrozumieć?

¹¹ Uczniowie Jezusa musieli zwalczyć w sobie uprzedzenia oraz dumę, żeby móc wywiązać się ze zleconego im zadania. Przed wstąpieniem do nieba Jezus polecił im głosić „zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Byli przygotowani do tego zadania, bo Jezus już wcześniej pomagał im dostrzec pozytywne cechy obcokrajowców. Na przykład pochwalił za niezwykłą wiarę setnika, który był innej narodowości (Mat. 8:5-10). A w Nazarecie, z którego pochodził, wspomniał, jak Jehowa w przeszłości pomógł fenickiej wdowie z Carefat i trędowatemu Syryjczykowi Naamanowi (Łuk. 4:25-27). Poza tym Jezus głosił Samarytance, a nawet spędził dwa dni w samarytańskim mieście, bo ludzie interesowali się tam jego naukami (Jana 4:21-24, 40).

ZWALCZANIE UPRZEDZEŃ W I WIEKU

12, 13. (a) Jak uczniowie zareagowali, kiedy zobaczyli, że Jezus rozmawia z Samarytanką? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Skąd wiemy, że Jakub i Jan nie wyciągnęli wniosków z przykładu Jezusa?

¹² Jednak wyzbywanie się uprzedzeń nie przychodziło apostołom łatwo. Byli zaskoczeni tym, że Jezus chętnie rozmawia z Samarytanką (Jana 4:9, 27). Żydowscy przywódcy religijni nigdy nie pozwoliliby sobie na rozmowę z kobietą w miejscu publicznym, a już tym bardziej z Samarytanką o wątpliwej reputacji. Kiedy apostołowie namawiali Jezusa, żeby coś zjadł, on dał im do zrozumienia, że rozmowa na tematy duchowe jest dla niego ważniejsza niż głód. Głoszenie — nawet Samarytance — było zgodne z wolą jego Ojca i Jezus traktował je jak pokarm (Jana 4:31-34).

¹³ Jakub i Jan nie wyciągnęli wtedy wniosków z przykładu Jezusa. Pewnego razu podczas podróży przez Samarię szukali noclegu w jednej z tamtejszych wiosek. Kiedy Samarytanie ich nie przyjęli, Jakub i Jan tak się zdenerwowali, że chcieli, by z nieba zstąpił ogień i zniszczył tę wioskę. Jezus stanowczo ich za to zganił (Łuk. 9:51-56). Prawdopodobnie nie zareagowaliby w ten sposób, gdyby chodziło o wioskę w ich rodzinnej Galilei. Wydaje się, że to uprzedzenia były przyczyną ich złości i niechęci. Być może Jan wstydził się swojego wybuchu gniewu, kiedy później brał udział w bardzo owocnej kampanii głoszenia wśród Samarytan (Dzieje 8:14, 25).

14. Jak rozwiązano problem, który powstał prawdopodobnie z powodu różnic językowych?

¹⁴ Krótko po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. w zborze doszło do dyskryminacji. Podczas rozdzielania żywności między potrzebujące wdowy przeoczano siostry mówiące po grecku (Dzieje 6:1). Być może przyczyną były uprzedzenia z powodu języka. Apostołowie szybko zajęli się tą sprawą i wyznaczyli do rozdzielania żywności wykwalifikowanych mężczyzn. Wszyscy oni mieli greckie imiona, co przypuszczalnie zostało dobrze przyjęte przez urażone wdowy.

15. Dzięki czemu Piotr nauczył się bezstronności? (Zobacz ilustrację tytułową).

¹⁵ W roku 36 n.e. uczniowie Jezusa zaczęli głosić ludziom różnych narodowości. Apostoł Piotr miał zwyczaj przebywać wyłącznie w towarzystwie Żydów. Ale kiedy Bóg wyraźnie wskazał, że chrześcijanie nie powinni być stronniczy, Piotr dał świadectwo Korneliuszowi — rzymskiemu żołnierzowi (odczytaj Dzieje 10:28, 34, 35). Później spędzał czas z chrześcijanami pochodzenia pogańskiego. Jednak po wielu latach, podczas pobytu w Antiochii, przestał jadać z braćmi, którzy nie byli Żydami (Gal. 2:11-14). Wtedy Paweł słusznie udzielił mu skarcenia, które Piotr najwidoczniej przyjął. Kiedy Piotr pisał swój pierwszy list do chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego z Azji Mniejszej, ciepło wyrażał się o „całej społeczności braci” (1 Piotra 1:1; 2:17).

16. Z czego byli znani pierwsi chrześcijanie?

¹⁶ Widzimy więc, że apostołowie nauczyli się od Jezusa kochać „ludzi wszelkiego pokroju” (Jana 12:32; 1 Tym. 4:10). Chociaż wymagało to czasu, zmienili sposób myślenia. Pierwsi chrześcijanie byli znani z okazywania sobie wzajemnej miłości. Tertulian, pisarz żyjący w II wieku n.e., zanotował, co mówiono o chrześcijanach: „Ci się kochają nawzajem (...) jeden za drugiego gotów jest umrzeć” (Apologetyk, tłum. J. Sajdak). Pierwsi chrześcijanie ‛przyodziali się w nową osobowość’ i dlatego uważali wszystkich ludzi za równych w oczach Boga (Kol. 3:10, 11).

11. Dlaczego uczniowie Jezusa musieli być bezstronni i jak Jezus pomógł im to zrozumieć?

¹¹ Uczniowie Jezusa musieli zwalczyć w sobie uprzedzenia oraz dumę, żeby móc wywiązać się ze zleconego im zadania. Przed wstąpieniem do nieba Jezus polecił im głosić „zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Byli przygotowani do tego zadania, bo Jezus już wcześniej pomagał im dostrzec pozytywne cechy obcokrajowców. Na przykład pochwalił za niezwykłą wiarę setnika, który był innej narodowości (Mat. 8:5-10). A w Nazarecie, z którego pochodził, wspomniał, jak Jehowa w przeszłości pomógł fenickiej wdowie z Carefat i trędowatemu Syryjczykowi Naamanowi (Łuk. 4:25-27). Poza tym Jezus głosił Samarytance, a nawet spędził dwa dni w samarytańskim mieście, bo ludzie interesowali się tam jego naukami (Jana 4:21-24, 40).

ZWALCZANIE UPRZEDZEŃ W I WIEKU

12, 13. (a) Jak uczniowie zareagowali, kiedy zobaczyli, że Jezus rozmawia z Samarytanką? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Skąd wiemy, że Jakub i Jan nie wyciągnęli wniosków z przykładu Jezusa?

¹² Jednak wyzbywanie się uprzedzeń nie przychodziło apostołom łatwo. Byli zaskoczeni tym, że Jezus chętnie rozmawia z Samarytanką (Jana 4:9, 27). Żydowscy przywódcy religijni nigdy nie pozwoliliby sobie na rozmowę z kobietą w miejscu publicznym, a już tym bardziej z Samarytanką o wątpliwej reputacji. Kiedy apostołowie namawiali Jezusa, żeby coś zjadł, on dał im do zrozumienia, że rozmowa na tematy duchowe jest dla niego ważniejsza niż głód. Głoszenie — nawet Samarytance — było zgodne z wolą jego Ojca i Jezus traktował je jak pokarm (Jana 4:31-34).

¹³ Jakub i Jan nie wyciągnęli wtedy wniosków z przykładu Jezusa. Pewnego razu podczas podróży przez Samarię szukali noclegu w jednej z tamtejszych wiosek. Kiedy Samarytanie ich nie przyjęli, Jakub i Jan tak się zdenerwowali, że chcieli, by z nieba zstąpił ogień i zniszczył tę wioskę. Jezus stanowczo ich za to zganił (Łuk. 9:51-56). Prawdopodobnie nie zareagowaliby w ten sposób, gdyby chodziło o wioskę w ich rodzinnej Galilei. Wydaje się, że to uprzedzenia były przyczyną ich złości i niechęci. Być może Jan wstydził się swojego wybuchu gniewu, kiedy później brał udział w bardzo owocnej kampanii głoszenia wśród Samarytan (Dzieje 8:14, 25).

14. Jak rozwiązano problem, który powstał prawdopodobnie z powodu różnic językowych?

¹⁴ Krótko po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. w zborze doszło do dyskryminacji. Podczas rozdzielania żywności między potrzebujące wdowy przeoczano siostry mówiące po grecku (Dzieje 6:1). Być może przyczyną były uprzedzenia z powodu języka. Apostołowie szybko zajęli się tą sprawą i wyznaczyli do rozdzielania żywności wykwalifikowanych mężczyzn. Wszyscy oni mieli greckie imiona, co przypuszczalnie zostało dobrze przyjęte przez urażone wdowy.

15. Dzięki czemu Piotr nauczył się bezstronności? (Zobacz ilustrację tytułową).

¹⁵ W roku 36 n.e. uczniowie Jezusa zaczęli głosić ludziom różnych narodowości. Apostoł Piotr miał zwyczaj przebywać wyłącznie w towarzystwie Żydów. Ale kiedy Bóg wyraźnie wskazał, że chrześcijanie nie powinni być stronniczy, Piotr dał świadectwo Korneliuszowi — rzymskiemu żołnierzowi (odczytaj Dzieje 10:28, 34, 35). Później spędzał czas z chrześcijanami pochodzenia pogańskiego. Jednak po wielu latach, podczas pobytu w Antiochii, przestał jadać z braćmi, którzy nie byli Żydami (Gal. 2:11-14). Wtedy Paweł słusznie udzielił mu skarcenia, które Piotr najwidoczniej przyjął. Kiedy Piotr pisał swój pierwszy list do chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego z Azji Mniejszej, ciepło wyrażał się o „całej społeczności braci” (1 Piotra 1:1; 2:17).

16. Z czego byli znani pierwsi chrześcijanie?

¹⁶ Widzimy więc, że apostołowie nauczyli się od Jezusa kochać „ludzi wszelkiego pokroju” (Jana 12:32; 1 Tym. 4:10). Chociaż wymagało to czasu, zmienili sposób myślenia. Pierwsi chrześcijanie byli znani z okazywania sobie wzajemnej miłości. Tertulian, pisarz żyjący w II wieku n.e., zanotował, co mówiono o chrześcijanach: „Ci się kochają nawzajem (...) jeden za drugiego gotów jest umrzeć” (Apologetyk, tłum. J. Sajdak). Pierwsi chrześcijanie ‛przyodziali się w nową osobowość’ i dlatego uważali wszystkich ludzi za równych w oczach Boga (Kol. 3:10, 11).