Kapłani musieli zachowywać czystość fizyczną i trzymać się wysokich zasad moralnych. Zanim weszli do namiotu spotkania lub złożyli ofiarę na ołtarzu, musieli umyć ręce i nogi w basenie stojącym na dziedzińcu, „żeby nie umrzeć” (Wj 30:17-21; 40:30-32).

Poza tym nie mogli się skalać dotknięciem zwłok ani opłakiwaniem zmarłych, gdyż czyniło ich to na jakiś czas nieczystymi, niezdatnymi do pełnienia służby. Wyjątek (nieobejmujący arcykapłana) stanowiła śmierć członka najbliższej rodziny: matki, ojca, syna, córki, brata lub siostry, która była dziewicą (i prawdopodobnie mieszkała z kapłanem lub w pobliżu); do takich bliskich osób zapewne zaliczano też żonę (Kpł 21:1-4). Jeśli kapłan stał się nieczysty np. z powodu trądu, wycieku czy dotknięcia zwłok, nie mógł jeść świętych rzeczy ani usługiwać w sanktuarium, dopóki się nie oczyścił; w przeciwnym razie czekała go śmierć (Kpł 22:1-9).